Η βασιλεία των ουραγών και αυτοί που μισούν τη Δημοκρατία

Πριν από λίγες ημέρες ήταν η επέτειος των πέντε ετών από τον θάνατο του μεγάλου Τζίμη Πανούση. Ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, εξαιρετικά ταλαντούχου κι εύστροφου ανθρώπου, του οποίου οι ατάκες του έχουν γράψει ιστορία.

Ιστορία μεγαλύτερη κι από αυτή που έχει γράψει ένας… ανάξιος άναξ που εδώ και μερικές ημέρες ασχολούμαστε με τον θάνατό του.

Είναι προφανές ότι το ιστορικό ενδιαφέρον είναι αυτό που ιντριγκάρει και που μας κάνει να ασχολούμαστε με μια θλιβερή μορφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Όχι, δεν έγιναν ξαφνικά οι Ελληνες «βασιλικοί». Ούτε μπορεί το «The Crown» του Netflix να έχει κάψει τόσο πολύ το μυαλό μας ώστε να εντυπωσιαζόμαστε από βασιλικές οικογένειες, άμαξες, στέμματα, ακριβά κοσμήματα, φορέματα και… γαλάζια αίματα.

Δεν μπορεί να έχουμε πέσει τόσο πολύ χαμηλά. Ή μήπως όπως έλεγε ο μεγάλος Τζίμης: ««Το επίπεδο που ζούμε είναι χαμηλό, αλλά δε φοβόμαστε θα πέσουμε κι άλλο»;

Πέθανε ένας ιδιώτης. Ενας άνθρωπος που κάποτε είχε την τύχη να γεννηθεί ως γιος βασιλιά και να πάρει μια κληρονομιά που δεν την άξιζε. Να γίνει αρχηγός του κράτους και τελικά να διαλύσει το κράτος αυτό, εξαιτίας της ανικανότητάς του και της πολιτικής ανεπάρκειάς του.

Πέθανε, λοιπόν, αυτός ο ιδιώτης, λυπηρό γεγονός για την οικογένειά του και σχεδόν έχει διχαστεί όλη η Ελλάδα.

«Επρεπε να του αποδοθούν τιμές αρχηγού κράτους;». «Να γίνει δημοσία δαπάνη η κηδεία του;» «Γιατί δεν τον βάλαμε κι αυτόν στον κιλλίβαντα για να τον μεταφέρουμε στην τελευταία του κατοικία ως αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων; Μέχρι και η Μελίνα Μερκούρη τοποθετήθηκε εκεί;», είπε σε τηλεοπτική εκπομπή ο κ. Μπογδάνος.

Και κάποιος άλλος είπε: «Γιατί τιμήθηκε ο Φλωράκης, κι όχι ο Γλύξμπουργκ»;

Εχουμε ξεφύγει τελείως. Βρήκαμε ένα ακόμη θέμα για να διχαστούμε.

Και κάναμε ξανά διάσημο τον… Ζαμπούνη.

«Δεν πιστεύω να έχουμε πολιτειακό διχασμό», με ρώτησε ένας εκλεκτός φίλος επειδή έχουμε αντίθετες απόψεις περί της Βασιλείας στην Ελλάδα και της προσφοράς της.

Τόλμησα να πω «Φρείκη» την Φρειδερίκη κι έπεσε να με φάει κάποιος άλλος. Για ποια; Για την Φρειδερίκη που έστηνε εράνους κι έκλεβε τα λεφτά ενός πεινασμένου ελληνικού λαού για να κάνει τα γνωστά «παιδομαζώματα» και να φτιάχνει προίκες για την κόρη της.

Θέματα που έχουν λυθεί, που έχουν καταγραφεί ιστορικά, που έχουν αξιολογηθεί και από τον ελληνικό λαό, επανήλθαν με αφορμή το θάνατο ενός ιδιώτη.

«Ηγγικεν γαρ η βασιλεία των ουραγών», είπε επίσης ο Τζιμάκος Πανούσης και τα είπε όλα.

Οι ουραγοί κυριαρχούν στην ελληνική πραγματικότητα. Ουραγοί όπως η βασιλική οικογένεια και οι απολογητές της. Ολοι αυτοί οι δεξιοί, απλά στελέχη και βουλευτές που θα σπεύσουν να τιμήσουν έναν ιδιώτη που δεν γνώρισαν οι περισσότεροι από αυτούς.

Αλλά που το κάνουν για να μη χάσουν τη «δεξιά ταυτότητά» τους, μη χάσουν μερικές δεξιές ψήφους που δεν έχουν διαβάσει καν την ιστορία της Ελλάδας.

Και οι άλλοι ουραγοί. Εκείνοι που αγαπάνε να μισούν τη Δημοκρατία μας. Το μοναδικό πολίτευμα που τους επιτρέπει να απειλούν, να υβρίζουν, να γίνονται ταυτόχρονα απολογητές του τέως βασιλιά, του χουντικού Παπαδόπουλου, του Παττακού, αλλά και του Μιχαλολιάκου και εσχάτως του Κασιδιάρη.

«Ερχεται ο Λιάκος», μας απειλούν οι φασίστες που βγήκαν ξανά από τις τρύπες τους με αφορμή και τον θάνατο του Κωνσταντίνου. Όχι γιατί ο εκλιπών ήταν φασίστας, αλλά γιατί έτσι αμφισβητούν τη Δημοκρατία, τη Μεταπολίτευση που σφραγίστηκε από το δημοψήφισμα που τερμάτισε τη Βασιλεία στην Ελλάδα.

Αυτοί πρέπει να μας ανησυχούν περισσότερο. Οσοι μισούν τη Δημοκρατία, κι όχι οι 300 φιλοβασιλικοί.

Μήπως τελικά ο θάνατος του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ (πόσο ταιριαστό επώνυμο για όλους εκείνους που ξύπνησαν τον βασιλιά μέσα του είτε γιατί θέλουν να πάρουν… μάτι τους γαλαζοαίματους, είτε γιατί μισούν τη Δημοκρατία), γίνει η αφορμή για να αφήσουμε πίσω μας τον Εμφύλιο, τον διχασμό; Να τελειώνουμε με τα φαντάσματα του παρελθόντος και να πάμε παρακάτω;

Εχει τόσα προβλήματα η πατρίδας μας, γιατί έγινε και ο τάφος του Κωνσταντίνου ένα ακόμη;

Η δουλοπρέπεια, η φούντα με μαργαριτάρι στο σπίτι του κάθε ψωριάρη πρέπει να τελειώνει.

Η πραγματική ζωή δεν είναι The Crown αγαπητοί Νεοέλληνες. Κι αν θέλουμε να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας και την Ελλάδα καλό είναι να μάθουμε ιστορία. Και να μην την ξεχάσουμε γιατί αν συμβεί αυτό θα γραφτούν νέες μαύρες σελίδες της.