Τελικά στο χώρο της Αριστεράς στην Ελλάδα άλλος έχει το όνομα κι άλλος τη χάρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κολλήσει δίπλα το «Προοδευτική Συμμαχία», το ΚΚΕ αναδεικνύει την πρόοδο και τη συμμαχία.

Η συναυλία που διοργάνωσε το ΚΚΕ προς τιμήν του Σταύρου Ξαρχάκου, είναι από πολλές πλευρές ιστορική. Όχι μόνο γιατί τιμήθηκε ένας σπουδαίος συνθέτης που έχει προσφέρει τα μέγιστα στον πολιτισμό της Ελλάδας.

Αλλά και γιατί δείχνει πως όταν πρέπει να τιμήσεις ένα τέτοιο μέγεθος μουσικού, έναν τέτοιο Ελληνα, τότε οι διαχωριστικές γραμμές πέφτουν.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος δεν είναι ΚΚΕ, ούτε καν νοείται κάποιος να τον κατατάξει σε συγκεκριμένους χώρους. Ακόμη κι αν διετέλεσε βουλευτής και ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, κανείς δεν μπορεί να τον πει Δεξιό. Ούτε Αριστερό.

Έναν σπουδαίο Ελληνα μπορεί να τον χαρακτηρίσει. Αυτόν που μας χάρισε την «Απονη Ζωή», τη «Φτωχολογιά» και το «Παράπονο» από τα «Κόκκινα Φανάρια», σε στίχους βεβαίως του τεράστιου Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Αυτόν που μας έκανε να πάμε νοερά κάποιο «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» και να συγκλονιστούμε με την ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού στο «Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι».

Αυτόν που έμαθε σε όλους τους αποχαυνωμένους Νεοέλληνες της δεκαετίας της Αλλαγής, τι σημαίνει «Ρεμπέτικο», και ποια είναι η μουσική κληρονομιά αυτού του τόπου.

Τον Σταύρο Ξαρχάκο που συνεργάστηκε με τον σπουδαιότερο όλων, Νίκο Γκάτσο και ακούσαμε τα «Μάτια Βουρκωμένα», «Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ», «στου Οθωνα τα χρόνια».

Αλλά κι αυτόν που μας συγκλόνισε με το «Εβαλε ο θεός σημάδι», «γειά σου χαρά σου Βενετιά», με την τρομερή φωνή του «Αρχάγγελου» της Κρήτης, του Νίκου Ξυλούρη.

Κι αυτόν που μόλις πριν από μερικούς μήνες σε ένα νησί του Αιγαίου έκανε μάθημα σε μικρά παιδάκια που έπαιζαν μπουζούκι.

Ο δωρικός, αθόρυβος αυτός Ελληνας, ο τόσο σπουδαίος μουσικός, θα έπρεπε να τιμάται συνέχεια και από όλους.

Κι όμως, το… τόλμησε το ΚΚΕ που απέδειξε ότι έχει και πολιτικό κριτήριο και κοινωνικά και πολιτιστικά αντανακλαστικά.

Ενας «άγιος» της μουσικής, ίσως ο τελευταίος μεγάλος Ελληνας συνθέτης (της γενιάς του Μίκη, του Μάνου) που είναι εν ζωή, ήταν το τιμώμενο πρόσωπο από το Κομουνιστικό Κόμμα και τον Δημήτρη Κουτσούμπα.

Κι έτσι πρέπει να γίνεται. Ο Ξαρχάκος, όπως και όλοι οι σπουδαίοι μουσικοί μας -και άλλοι καλλιτέχνες-, ανήκουν σε όλους τους Ελληνες. Σε κανένα κόμμα και σε καμιά ιδεολογία.

Ο Κουτσούμπας τα είπε όλα για τον συνθέτη: ««Μιλάει τόσο βαθιά στη λαϊκή ψυχή, γιατί στη δημιουργία του βρίσκει απόλυτη έκφραση ο καημός της φτωχολογιάς, μέσα από ένα μοναδικό συνδυασμό της διάχυτης σε όλο το έργο του αγάπης και της πίκρας από τη βασανισμένη ζωή της», γιατί «ο καημός στον Ξαρχάκο δεν γίνεται ποτέ μεμψίμοιρος, μια κλάψα του ταπεινωμένου», αλλά συνυπάρχει με τη λεβεντιά κι ο θάνατος ακόμα γονιμοποιεί το μέλλον μιας καλύτερης ζωής».

Υπέροχα λόγια, αντάξια ενός λεβέντη της ελληνικής μουσικής παράδοσης. Κάποιου που ορισμένοι τυφλωμένοι από τις κομματικές παρωπίδες τους τον χαρακτηρίζουν «Δεξιό», άρα… όχι δικό μας.

Όπως και άλλοι που αδιαφορούν για τους «αριστερούς» καλλιτέχνες γιατί δεν είναι… δικοί τους.

Το ΚΚΕ σπάει αυτά τα ταμπού και βάζει παρακαταθήκη για το μέλλον. Για να μην υπάρχουν διαχωρισμοί σε τέτοιες περιπτώσεις.

Για να μη λέμε «ο Μίκης ήταν αριστερός», ο «Μάνος δεξιός», ο «Σταύρος Νεοδημοκράτης» κ.λπ.

Για να λέμε ότι οι «Καρυάτιδες» του μουσικού Παρθενώνα στέκονται όρθιοι στην Ιστορία, χωρίς χρώματα και φθηνές ιδεολογικο-πολιτικές ταμπέλες.

«Ιστορική βραδιά γιατί ποτέ στα πολιτισμικά δρώμενα αυτής της χώρας δεν συνέβη αυτό το γεγονός που συμβαίνει απόψε εδώ. Ακόμα και το ΚΚΕ ξεπέρασε τον χαρακτηρισμό της προόδου και μπήκε στη σφαίρα της υπέρβασης. Μια υπέρβαση που χρειάζεται κότσια για να την κάνεις. Και το μόνο κόμμα που έχει κότσια όχι μόνο να την κάνει αλλά και να την υλοποιήσει είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας».

Αυτά είπε ο Ξαρχάκος δίνοντας την ταυτότητα της πολιτικής λεβεντιάς που ταιριάζει στον Δημήτρη Κουτσούμπα ο οποίος πρωτοστάτησε σ’ αυτήν την τιμητική εκδήλωση για τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη.

Μακάρι αυτό που έγινε να αποτελέσει την αρχή μιας άρσης της ιδεολογικής περιχαράκωσης και του πολιτικού εμφυλίου που ταλαιπωρεί την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.

Μακάρι η μουσική, ειδικά η μουσική του Ξαρχάκου να πλημμυρίσει τα μυαλά εκείνων που συνεχίζουν να είναι μικρόνοες και να βάζουν ταμπέλες.

Γράφτηκε Ιστορία αν δεν το καταλάβατε. Και την Ιστορία την έγραψε ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται… οπισθοδρομικό από τους αντιπάλους του.

Τύφλα να έχουν οι προοδευτικοί και οι φιλελεύθεροι αυτής της χώρας.

Headlines