Πολιτικοί: Δείξε μου ποιον αντιγράφεις, να σου πω ποιος είσαι και πού πας

Στην τέχνη και στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ειδικά στην Ελλάδα, όλα κάπως έχουν γίνει, όλα κάποτε έχουν ξαναειπωθεί. Το επαναπλασάρισμα όμως, όπως και οι πολιτικές «επιρροές» έχουν κι αυτά τη σημασία τους, καθώς δείχνουν προς μια κατεύθυνση, σημειολογική και ουσιαστική.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανοίγει μια κεντροδεξιά βεντάλια για να σταθεροποιήσει την κυβερνητική φθορά, ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνει ευθύ κάλεσμα στο κοινό που τον ενδιαφέρει και ο Νίκος Ανδρουλάκης «χτίζει» πράσινη, σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία. Δείξε μου ποιον αντιγράφεις, να σου πω ποιος είσαι και πού πας – γιατί καμία επιλογή δεν είναι ούτε τυχαία ούτε ασήμαντη μπροστά σε μια δύσκολη και χρονοβόρα εκλογική αναμέτρηση.

Κυριάκος Μητσοτάκης

Γαλαζοπράσινες επιρροές με το βλέμμα στη Γαλλία

Οποιος παρακολουθεί την προεκλογική καμπάνια του Κυριάκου Μητσοτάκη, ανάμεσα στις κορδέλες και την εσωστρέφεια, διακρίνει όχι έναν πρώην γαλάζιο πρωθυπουργό αλλά έναν πασόκο: η εκστρατεία του Κώστα Σημίτη το 2000, η οποία συνόψιζε (αν και όχι με εβδομαδιαίες αναρτήσεις στα ανύπαρκτα τότε μέσα κοινωνικής δικτύωσης) όσα πέτυχε η κυβέρνησή του υπό τον τίτλο «πετύχαμε» -ενώ ακόμα και η συζήτηση για τα Γλυπτά του Παρθενώνα και η σημασία μιας εξέλιξης σε προεκλογικό επίπεδο θυμίζουν την περίφημη κουβέντα ανάμεσα στον πρώην πρωθυπουργό και τον Τόνι Μπλερ.

Παράλληλα, η πολιτική καταγωγή του σημερινού Πρωθυπουργού, η οικογενειακή του κληρονομιά, είναι αυτές τις μέρες πιο φανερή από ποτέ. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος της ΝΔ, έκανε σημαντικά ανοίγματα στο Κέντρο και την Αριστερά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, χωρίς ωστόσο να χάσει την κομματική επιρροή απέναντι σε ένα πιο παραδοσιακά δεξιό κομμάτι του κόμματος – όταν την έχασε, έχασε και την εξουσία. Στη φετινή άτυπη προεκλογική περίοδο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιλέξει να συνεχίσει τα δικά του ανοίγματα προς το ακροατήριο που μπορεί να του χαρίσει την αυτοδυναμία, χωρίς ωστόσο να ξεχνάει τις υπόλοιπες εκφράσεις του κόμματός του. Για την κηδεία του τέως, πάτησε σε λεπτές ισορροπίες: έκλεισε το μάτι στους κεντρώους ξεκαθαρίζοντας πως πρόκειται για ιδιωτική υπόθεση, αφήνοντας ωστόσο περιθώριο έκφρασης ή ακόμα και παρουσίας στη Μητρόπολη τη Δευτέρα στα γαλάζια στελέχη.

Οι επιρροές εξωτερικού, για τον Μητσοτάκη, έχουν ένα όνομα – και μάλιστα γαλλικό: Εμανουέλ Μακρόν. Ο οποίος όχι μόνο απευθύνεται στο ίδιο κομμάτι του εκλογικού σώματος το οποίο φιλοδοξεί να τον στηρίξει ο έλληνας πρωθυπουργός (ο γάλλος πρόεδρος κατάφερε να το κερδίσει εκ νέου και στις πρόσφατες εκλογές), αλλά δημιουργεί και ένα τείχος απέναντι στην Τουρκία, το οποίο θέλει να εκμεταλλευθεί η ελληνική πλευρά. Η στήριξη Μακρόν δίνει ένα συγκεκριμένο προφίλ στον Μητσοτάκη, το οποίο αποτελεί το βασικό του επιχείρημα στον δρόμο προς την κάλπη.

Αλέξης Τσίπρας

«Πράσινα» ανοίγματα για προοδευτικές συνεργασίες

Κάθε επιρροή του Αλέξη Τσίπρα δεν θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο παρά μια ευθεία παραπομπή στο ΠΑΣΟΚ – το βασικό κοινό στο οποίο απευθύνεται, άλλωστε, είναι κατά βάση κεντροαριστερό, ενδεχομένως «άστεγο» πολιτικά, που κοιτάει στις ερχόμενες κάλπες τόσο από την πλευρά της Κουμουνδούρου όσο και από αυτήν της Χαριλάου Τρικούπη. Οι διάφορες περίοδοι Παπανδρέου – παππού και πατέρα – εναλλάσσονται και επανέρχονται στο συριζαϊκό αφήγημα, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν εδώ και χρόνια: στο ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα προέβαλε τη θέση της Μελίνας Μερκούρη, στο θέμα της Δικαιοσύνης κηρύσσει «ανένδοτο» ζητώντας συσπείρωση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, ενώ η καμπάνια του ΠΑΣΟΚ το ’93 ενάντια στην ακρίβεια και το προμοτάρισμα μιας «ωριμότερης» περιόδου ενός κόμματος και ενός αρχηγού σε εξέλιξη έχει πια γίνει κτήμα και του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Οι πασοκικές επιρροές δεν μένουν εκεί – ενίοτε φτάνουν μέχρι πολύ πιο πρόσφατα παραδείγματα, με την υιοθέτηση της «ατάκας» περί «Μαξίμου ΑΕ», που πρώτη φορά ειπώθηκε από τη Φώφη Γεννηματά μέσα στη Βουλή, αλλά και την επιμονή στην ατζέντα του ΕΣΥ και σε θέματα που ανέδειξε το προηγούμενο διάστημα το ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κοιτάζει προς την πλευρά της Ισπανίας για τις μετεκλογικές συνεργασίες, προς το μέρος του Πέδρο Σάντσεθ που κατάφερε να «δέσει», παρά τα προβλήματα, τους Σοσιαλιστές με τους Podemos σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Από τον ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο, αντί να μοιράζει επιδόματα, η κυβέρνηση Σάντσεθ διαχειρίζεται την ακρίβεια και τις παρεμβάσεις στην οικονομία. Οι επαφές του Τσίπρα εντός και εκτός Ευρώπης έχουν κι αυτές έναν ισπανικό τρόπο: η Ισπανία ήταν η χώρα που εκπροσωπήθηκε στην τελετή ανάληψης της προεδρίας της Βραζιλίας από τον Λούλα από την αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Γιολάντα Ντίαζ.

Νίκος Ανδρουλάκης

Στο ΠΑΣΟΚ και στις βέλτιστες πρακτικές

Η επιμονή του Νίκου Ανδρουλάκη στην αυτονομία του κόμματος του ανοίγει μια ευρεία δεξαμενή επιρροών από την κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ, χωρίς αυτές να φαίνονται επιτηδευμένες. Η θεσμική προσέγγιση του προέδρου του κόμματος σε θέματα Δικαιοσύνης, θεσμών και διαφάνειας θυμίζει Κώστα Σημίτη. Ο ίδιος δεν το κρύβει: όταν δέχθηκε κριτική για την πιθανότητα, στο πλαίσιο μιας μετεκλογικής συνεργασίας, να ζητήσει άλλο πρόσωπο στη θέση του Πρωθυπουργού από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα, απάντησε με μια φράση του πρώην πρωθυπουργού: «δεν υπάρχουν μόνιμοι διαχειριστές της εξουσίας». Η αποφυγή του λαϊκισμού και η επιμονή σε ρεαλιστικές προτάσεις θυμίζουν την περίοδο του Ευάγγελου Βενιζέλου («λέμε την αλήθεια»), ενώ παράλληλα υπερασπίζεται τα αιτήματα και τις μεταρρυθμίσεις της τελευταίας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, από την «πράσινη μετάβαση» έως τη Διαύγεια.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Ανδρουλάκης ψάχνει το know-how στην Ιβηρική και στο πορτογαλικό παράδειγμα του Αντόνιο Κόστα. Ο οποίος όχι μόνο επέβαλε το πρόγραμμά του σε μια προοδευτική κυβέρνηση («δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ το copyright της λέξης», λένε κεντροαριστερά στελέχη), αλλά κατάφερε να ενισχύσει τις δυνάμεις του στις τελευταίες εκλογές, επικρατώντας ακόμα και εντός του κυβερνητικού σχηματισμού του. Το ταξίδι του Ανδρουλάκη στην Πορτογαλία, για μια κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Κόστα, ήταν εκείνο που επί της ουσίας άνοιξε και στην Ελλάδα τη συζήτηση για την κοινωνική στέγαση -καθώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλησε να μεταφέρει στην Ελλάδα τις «βέλτιστες πρακτικές» εκ Πορτογαλίας. Η υπεύθυνη υπουργός εμφανίστηκε και στο τελευταίο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για να μιλήσει για το θέμα, επισφραγίζοντας τη σχέση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στα δύο κόμματα. Ο Ανδρουλάκης και ο Κόστα συμφωνούν στη χρησιμότητα των σοσιαλδημοκρατικών ιδεών εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων – άρα και στην επικράτησή τους, εντός και εκτός προοδευτικού τόξου.