Πολλοί κόσμοι χωριστά

Δεν έχει κλείσει καλά καλά εβδομάδα από τότε που απεβίωσε ο τέως και αναρωτιέμαι – αφελώς βέβαια – πού εδράζεται αυτό το τάλαντο που έχουμε εμείς, ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου», να ανάγουμε το έλασσον σε μείζον (ή να ξεχειλώνουμε τις βρακοζώνες, όπως έλεγε η γιαγιά μου). Βιβλία βγήκαν, απομνημονεύματα ξεσκονίστηκαν, αφίσες ξεδιπλώθηκαν, ιστορικά ντοκουμέντα διαβάστηκαν διαγώνια και, αποκομμένα από το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον τους, αναπαράχθηκαν τσάτρα – πάτρα, λάθος πληροφορίες διακινήθηκαν και, τέλος πάντων, ένα θέμα που θα είχε, περίπου, μουσειακό και αρχειακό ενδιαφέρον για έναν θεσμό που, στη χώρα μας, έχει κλείσει πριν από 48 χρόνια (για να έχουμε μια ιδέα απόστασης χρόνου δηλαδή, όταν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν ούτε έξι μηνών, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης θα γεννιόταν έπειτα από πέντε χρόνια) έγινε αντικείμενο σύγκρουσης.

Εντάξει, σιγά την πρωτοτυπία. Εδώ η Μποφίλιου, 75 χρόνια μετά τον Εμφύλιο, θέλει να βγει στο βουνό, το Διαδίκτυο διχάζεται για ένα παραπαίουσας αισθητικής παλτό της, ο Γκλέτσος πετάει κι αυτός δυο τρία πραγματάκια σε έναν γυλιό (επί το βουκολικότερο) και ετοιμάζεται για τις ραχούλες, κάποιος συριζαίος πιστεύει ότι δικαιούται διορισμό στο Δημόσιο επειδή ένας προπάππους του ήταν στην Εθνική Αντίσταση και, γενικώς, ψωμί – τυρί δεν είχαμε, αν διαβάζει μια ντραγκ κουίν παραμύθια σε παιδιά μάς χόρτασε. Και εν τω μεταξύ πάνε κι έρχονται οι βαλίτσες με το μπαγιόκο, όπως έλεγε στα «Κίτρινα γάντια» ο Νίκος Σταυρίδης για τους μουστακαλήδες.

Και ενώ λοιπόν τριγυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας και τον μικρόκοσμό μας προσπαθώντας να πατήσουμε την ουρά μας ή καμιά άκρη από βασιλικό μανδύα, η πραγματικότητα προχωράει ερήμην μας και η Ιστορία γράφεται χωρίς να λογαριάζει τη δική μας μελαγχολία – για να παραφράσω και τον Σαββόπουλο.

Αυτές τις μέρες έχει γίνει μια «επανάσταση» στην Ελλάδα κι εμείς ασχολούμαστε με «τα ρούχα του βασιλιά». Εχουμε, αλήθεια, διανοηθεί τι έχει κάνει ο Κυριάκος Πιερρακάκης; Ναι, τα πράγματα πρέπει να συμβούν για να τα συνειδητοποιήσουμε, οι εξαγγελίες είναι «άυλες», αλλά καταλαβαίνουμε τι σημαίνει μέσα σε λίγα λεπτά και από ένα κομπιούτερ να μπορούμε να κάνουμε, πλέον, έναρξη ατομικής επιχείρησης;

Οταν τα ακούγαμε αυτά για το εξωτερικό, οδυρόμαστε ότι εδώ είναι «η Μπανανία της Ευρώπης» και ότι ποτέ, όσο τουλάχιστον ζούμε, δεν θα γίνουν αυτά στην Ελλάδα. Να πω κάτι; Μας βολεύει αυτή η δυσλειτουργία του κράτους. Διότι καμουφλάρει τις δικές μας. Δεν φταίμε εμείς. Φταίει η χώρα που δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε, φταίει η γραφειοκρατία που δημιουργεί εμπόδια, μπορεί να φταίει και η Τουρκοκρατία. «Δεν φταίω εγώ, φταίει ένα αίσθημα σε στυλ τουρκομπαρόκ», όπως τραγουδούσαν πριν από πολλά χρόνια στο Ελεύθερο Θέατρο.

Εξοδος από τη νιρβάνα

Κι έρχεται τώρα αυτός ο κύριος Πιερρακάκης και μας χαλάει τη μαγιονέζα. Κι εμείς τι ιστορίες θα έχουμε να λέμε για περιπλανήσεις από γκισέ σε γκισέ, για «χρειαζόμαστε τρεις υπογραφούλες ακόμη», για «λείπουν τρία δικαιολογητικά», για «ο αρμόδιος λείπει σε άδεια και, ναι, δεν υπάρχει αντικαταστάτης» (και το σουρεαλιστικό που μου έχει συμβεί προσωπικά, όταν, από λάθος, δεν με βρίσκανε στο ληξιαρχείο και άκουσα εκείνο το υπέροχο «συγγνώμη, αλλά απ’ όσο βλέπω εδώ δεν έχετε γεννηθεί»).

Ναι, μας βόλευε η δυσκινησία της ελληνικής γραφειοκρατίας διότι εκεί τα αποδίδαμε όλα. Σαν την κυρία Εκάβη, την ηρωίδα του Ταχτσή από το «Τρίτο στεφάνι», που πάντα κάποιος άλλος έφταιγε για τα δεινά της κι έτσι ζούσε στη νιρβάνα της απενοχοποίησής της. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης και το έργο του στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης έρχονται να σπάσουν αυτόν τον μιζεραμπιλισμό τού «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα».

Να λοιπόν που γίνονται και παραγίνονται. Και δεν είναι ότι πάνε την Ελλάδα μπροστά. Τη φέρνουν, απλώς, στην εποχή μας. Οπως είχε απαντήσει η Μάρθα Γκράχαμ σε έναν δημοσιογράφο που τη ρώτησε πώς αισθάνεται που είναι μπροστά από την εποχή της: «Κανείς δεν είναι μπροστά από την εποχή του. Αλλά συμβαίνει να είναι κάποιος στην εποχή του όταν όλοι οι άλλοι έχουν μείνει πίσω».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ