Σοβαρή δυσλειτουργία στις ΗΠΑ

Αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ δεν έχει προηγούμενο τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια. Η Βουλή των Αντιπροσώπων που εξελέγη στις τελευταίες εκλογές του Νοεμβρίου, δυσκολεύτηκε να εκλέξει Προεδρείο. Αυτό είχε να συμβεί από το 1923, όταν χρειάσθηκαν εννέα ψηφοφορίες για να εκλεγεί τελικά Πρόεδρος. Η σημασία κάτι τέτοιου είναι σημαντική διότι αν δεν εκλεγεί Προεδρείο η Βουλή των Αντιπροσώπων δεν μπορεί να ορκισθεί,  να εκλέξει τους επικεφαλής των διαφόρων Επιτροπών και Υπο-Επιτροπών  καθώς και τα μέλη τους. Αυτό σημαίνει στην πράξη πως δεν υπάρχει Βουλή και πως το σύστημα λαβωμένο δεν μπορεί να λειτουργήσει.

Τελικά Πρόεδρος εξελέγη μετά από 15 ψηφοφορίες! Αυτό που συνέβη δείχνει κάποιες σοβαρές δυσλειτουργίες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος καθώς και τις συνέπειες της εσωτερικής μετάλλαξης του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Το πρόβλημα βρίσκεται στους 20 περιπου νεοεκλεγέντες Ρεπουμπλικάνους που δεν ήθελαν καμία συνεννόηση με τον Πρόεδρο Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα για έγκριση δημοσίων δαπανών και για την λειτουργία ενός συστήματος που ξοδεύει πολλά χρήματα. Ακούσθηκαν κατηγορίες για «καρτέλ», εννοώντας τις ηγεσίες των δυο κομμάτων που τα βρίσκουν μεταξύ τους στις κρίσιμες ψηφοφορίες καλύπτοντας ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού.

Το πρόβλημα όταν δεν μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος της Βουλής είναι πως κανείς βουλευτής δεν θεωρείται νομιμοποιημένος κι έτσι υπάρχουν ζητήματα εθνικής ασφαλείας. Τα μέλη των επιτροπών εξωτερικών υποθέσεων, ενόπλων δυνάμεων και πληροφοριών δεν θεωρούνται «διαβαθμισμένα» κι έτσι δεν μπορούσαν να ενημερωθούν από τις κρατικές υπηρεσίες για την ροή των γεγονότων. Δεν μπορεί επίσης η Βουλή να εγκρίνει στρατιωτικές δαπάνες η πωλήσεις οπλικών συστημάτων. Το χειρότερο δε είναι αν χρειασθεί να εμπλακεί η χώρα σε κάποια πολεμική σύγκρουση η Βουλή δεν μπορεί να εγκρίνει η να απορρίψει την όποια απόφαση του Προέδρου. Μετατρέπεται έτσι αυτός σε απόλυτο άρχοντα με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον.

Αυτό που έχει συμβεί είναι η υπεριδεολογικοποίηση της βάσης των Ρεπουμπλικάνων με πολλούς νέους κυρίως βουλευτές, μέλη της ομάδας Freedom Caucus να είναι ουσιαστικά libertarians (φιλελευθεριστές) αρνούμενοι ουσιαστικά κάθε νέα δημόσια δαπάνη και την σύσταση του οποιουδήποτε δημόσιου φορέα η υπηρεσίας. Με μια τέτοια όμως δογματική αντίληψη το κράτος ουσιαστικά αδυνατεί να λειτουργήσει. Αυτό που μάλλον πέτυχαν τελικά οι επαναστάτες Ρεπουμπλικάνοι είναι η δυνατότητα ανατροπής του Προεδρείου με την στήριξη ενός μόνο βουλευτή της σχετικής πρότασης, και να είναι περισσότερα μέλη του Freedom Caucus στην Επιτροπή Κανονισμών της Βουλής που συζητά υποχρεωτικά όλα τα νομοσχέδια πριν φθάσουν στην Ολομέλεια. Αδυνατίζει δηλ. τρομακτικά το Προεδρείο. Και δυσλειτουργεί το σύστημα.

Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν πως οι βουλευτές εκλέγονται κάθε δύο χρόνια, με ένα χρόνο για προκριματικές εκλογές κι άλλο ένα για κανονική προεκλογική εκστρατεία, ουσιαστικά είναι ζήτημα αν περνούν 2 η 3 μήνες που δεν βρίσκονται επί ποδός εκλογών. Αυτό δείχνει πόσο συνεπείς οφείλουν να είναι στις προεκλογικές τους υποσχέσεις και πόσο κοντά στους εκλογείς τους. Η ιδεολογικοποίησή τους λοιπόν, και η συνακόλουθη δυσλειτουργία του συστήματος, είναι συνέπειες του μεγάλου διχασμού της αμερικανικής πολιτικής ζωής.