Μαρτυρία στο in: Ο πατέρας της πήρε τα παιδιά επειδή το ένα είναι τρανς άτομο

Τι  κάνει ένας γονέας όταν το παιδί του, ειδικά στην παιδική του ηλικία, προσδιορίζεται ως ΛΟΑΤΚι άτομο; Πρόκειται για ένα θέμα που δεν θα έπρεπε να είναι λεπτό, όπως «λεπτό» ζήτημα δεν πρέπει να είναι η αποδοχή. Σε παγκόσμιο επίπεδο, όμως, χωρίς απολύτως καμία επιστημονική βάση, οι κοινωνίες ισχυρίζονται πως τα παιδιά «δεν ξέρουν».

Όμως, την ίδια στιγμή επιστημονικά τεκμαίρεται ότι ήδη από τη νηπιακή ηλικία τα παιδιά εκδηλώνουν την ταυτότητα του φύλου τους: τους αρέσουν είτε αγόρια, είτε κορίτσια. Άλλα παιδιά θέλουν να είναι είτε αγόρια είτε κορίτσια. Τι γίνεται όταν ένα παιδί που γεννήθηκε σε σώμα αγοριού εκδηλώνει θηλυκή ταυτότητα;

Η ιστορία της Κ. (που για ευνόητους λόγους δεν θέλει να γράψουμε το όνομά της, όπως ούτε και το όνομα του παιδιού της) είναι εν εξελίξει. Μια τραγική ιστορία, όπου ο πρώην σύντροφός της και πατέρας των ανήλικων παιδιών της, της τα πήρε όταν το μικρότερο από τα δύο παιδιά, άρχισε να εκδηλώνει θηλυκή ταυτότητα.

Το παιδί εκδήλωσε μόνο του την ταυτότητά του

«Η εκδήλωση της ταυτότητας φύλου ήταν μια συνεχόμενη διαδικασία, που μου έδωσε το πρώτο “σημάδi” με την περιγραφή ενός εφιάλτη όταν ήταν περίπου 3,5 ετών. Είδε μου είπε ένα κοριτσάκι από τον παιδικό που πήγαινε, που έδειχνε το παιδί μου και του έλεγε “εσύ δεν είσαι κορίτσι και δεν θα γίνεις ποτέ”. Και το παιδί έκλαιγε με αυτό. Ρώτησα πολλές φορές γιατί δεν καταλάβαινα γιατί αυτό ήταν εφιάλτης και γι αυτό και το θυμάμαι, επειδή το παιδί δεν έβλεπε γενικά εφιάλτες και άσχημα όνειρα την νύχτα», μας εξηγεί η μητέρα του παιδιού.

«Από τότε και μετά σιγά σιγά άρχισε να ρωτάει αν θα έχει μεγάλο στήθος όταν μεγαλώσει, έλεγε ότι θα γίνει σαν εμένα ενώ ο αδερφός του σαν τον πατέρα του κλπ. άρχισε να ξεχωρίζει τα παιχνίδια και επέμενε να έχει μαζί του τα “κοριτσίστικα” κλπ. Δηλαδή, δεν ξεκίνησα να θεωρώ ότι το παιδί έχει θηλυκή ταυτότητα φύλου, αλλά να παρατηρώ το παιδί και θεώρησα ότι εκδηλώνει σιγά σιγά την ταυτότητά του αυτή, περίπου στο νήπιο που ζήτησε και να φοράει στην καθημερινότητά του ρούχα κοριτσίστικα και να επιμένει να τρυπήσει τα αυτιά του. Δηλαδή περίπου στα 5,5 με 6. Βεβαιώθηκα όταν ζήτησε το όνομά του και τις θηλυκές αντωνυμίες και έβλεπε τον εαυτό του στο μέλλον ως γυναίκα, δηλαδή στα 6».

Όμως, ο πατέρας είχε άλλη γνώμη

Η Κ., η οποία είναι ειδικός ψυχικής υγείας, αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της αποδοχής, χωρίς να καταπιέσει το παιδί με σκοπό να το αφήσει να εξελιχθεί μόνο του και να ανακαλύψει την ταυτότητά του σε περιβάλλον αποδοχής. Την ακριβώς αντίθετη οδό ακολούθησε ο πρώην σύντροφός της και πατέρας. Ο πατέρας του παιδιού αρνείται κατηγορηματικά να δεχτεί τις επιθυμίες για θηλυκές προσφωνήσεις, θηλυκό όνομα και αποδοχή της ταυτότητας που εκφράζει το παιδί.

Κάλεσε κοινωνική λειτουργό με σκοπό να πάρει την πλήρη επιμέλεια και των δύο παιδιών, κρίνοντας ακατάλληλη ως μητέρα την Κ. Σύμφωνα με τη μητέρα, η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν φιάσκο. Η λειτουργός που ανέλαβε την υπόθεση, πέρα από παντελή έλλειψη γνώσεων πάνω σε ζητήματα ταυτότητας φύλου, φέρεται να έχει παραποιήσει τις μαρτυρίες των παιδιών.

«Έχω κάνει μήνυση για ψευδή βεβαίωση και μέσα από τη διαδικασία πιστεύω θα φανεί και η πλημμελής άσκηση καθηκόντων και αν υπάρξει κίνητρο πίσω από αυτό θεωρώ ότι θα φανεί», μας αναφέρει η Κ. που υποψιάζεται χρηματισμό της λειτουργού.

Και συνεχίζει: «πάντως έχει ένα ξεκάθαρα δηλωμένο ψέμα στην έκθεση, βγάζει συμπεράσματα χωρίς να έχει εξετάσει το περιβάλλον του πατέρα και στηρίζεται στα λόγια του, ενώ μεροληπτεί ξεκάθαρα υπέρ του και κατά εμού. Δεν έχει μάρτυρες για όσα ισχυρίζεται και κάνει αποδεικτικό μέσο δύο παιδιά μικρής ηλικίας, τα οποία μάλιστα έχουν αντιδράσει σε όσα η κυρία αυτή ισχυρίζεται ότι είπαν – λένε ότι κάποια δεν τα είπαν καν, κάποια άλλα δεν τα είπαν όπως τα ανέφερε και κάποια ότι πράγματι τα είπαν».

Μας λέει ότι το περιβάλλον στο οποίο ζούσε ο πρώην σύζυγος και τώρα ζούνε και τα παιδιά δεν πληροί καν τους κανόνες προσωπικής υγιεινής κι ένα τέτοιο περιβάλλον είναι ύποπτο να κριθεί καταλληλότερο.

Το πρόβλημα με τη στάση της κοινωνικής λειτουργού

«Δεν είναι αθώος ο τρόπος που χειρίστηκε η λειτουργός το θέμα και αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές και από την επόμενη έκθεση που έγινε. Να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει όργανο να ελέγχει τον τρόπο εργασίας των κοινωνικών λειτουργών, εκτός του συνδικαλιστικού τους οργάνου τον ΣΚΛΕ… Τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε “αγιάσματα” για την καλή δουλειά που κάνουν οι συνάδελφοι. Ο Δήμος είναι »προϊστάμενος» μόνο για θέματα διοικητικά και κανείς για το περιεχόμενο της δουλειάς τους, η οποία έχει τόση εξουσία και καμία συνέπεια», αναφέρει ακόμα.

Ένα εχθρικό περιβάλλον για ένα τρανς παιδί

Η Κ. δίνει όλο αυτό το διάστημα τη μάχη να πάρει πίσω τα παιδιά της. Και προσκρούει σε τοίχους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της υπόθεσης αυτής ακυρώθηκε η δική της επιστημονική ιδιότητα ως ειδικός ψυχικής υγείας και αντιμετώπισε ένα περιβάλλον εχθρικό, με ελλιπή -αν όχι μηδενική- ενημέρωση για τον προσδιορισμό της ταυτότητας φύλου τους από τα ίδια τα παιδιά. Ειδικά εάν πρόκειται για ένα τρανς παιδί.

«Υπάρχουν σήμερα ακόμα ψυχολόγοι που συμβουλεύουν γονείς με παιδιά που εκδηλώνουν διαφορετική ταυτότητα φύλου να τα συμμορφώνουν, παίρνοντάς τους τα παιχνίδια του άλλου φύλου, βάζοντάς τα να κάνουν παρέα με παιδιά του βιολογικού φύλου, ειδικοί που δεν λαμβάνουν υπόψη την τρανς ταυτότητα και κάνουν διάγνωση όπως “οριακή διαταραχή” ή “διπολική διαταραχή” για να “εξηγήσουν” τα προβλήματα που ξεκάθαρα πηγάζουν από την τρανς ταυτότητα των εφήβων ειδικά», μας λέει η Κ. ανοίγοντας το θέμα της ψυχιατρικοποίησης της τρανς ταυτότητας, από την οποία η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα παλεύει να ξεφύγει εδώ και δεκαετίες.

Και συνεχίζει: «Για τα μικρότερα παιδιά ούτε λόγος! Λένε ότι είναι μικρά να ξέρουν τι είναι – τη στιγμή που τα cis παιδιά δεν αμφισβητούνται ως μικρά για τη δική τους ταυτότητα φύλου. Είναι κοινωνικό το θέμα και όταν ο επαγγελματίας ψυχικής υγείας παίρνει θέση τέτοια το κάνει “επιστημονικό”. Ακυρώνεται και ο νέος νόμος έτσι».

Τα cis άτομα είναι αυτά που προσδιορίζουν την ταυτότητα φύλου τους όπως και αυτήν του βιολογικού τους φύλου, γεννήθηκαν, δηλαδή, στο σώμα που νιώθουν ότι ταιριάζει στο φύλο τους. Όσο για τον νόμο, υπενθυμίζουμε πως στη χώρα μας έχει ψηφιστεί και αναγνωρίζεται ο προσδιορισμός της ταυτότητας του φύλου από την ηλικία των 15 ετών, οπότε και μπορεί να ξεκινήσει το άτομο την διαδικασία του προσδιορισμού του φύλου, δηλαδή την φυλομετάβαση.

Όμως, τα παιδιά σήμερα ζουν με τον πατέρα τους. Η Κ. μας λέει πως ούτε όσο ζούσαν μαζί της δεχόταν οικονομική στήριξη για τα παιδιά, καθώς ο ίδιος επικαλούταν οικονομικές δυσκολίες. Τώρα, με ακριβώς το ίδιο επιχείρημα, συνεχίζεται η ανατροφή των παιδιών σε εντελώς διαφορετικό, πλέον, περιβάλλον.

«Θέλει να σταματήσει τις δραστηριότητες που κάνουν για να μην πληρώνω εκεί τη διατροφή και να παίρνει χρήματα στο χέρι. Έχει σταματήσει το κέντρο μελέτης ενώ ο μεγάλος έχει τεράστιο θέμα μαθησιακά και γνωστικά και τον βοηθούσε πολύ σύμφωνα με την δασκάλα του. Τρώνε πρόχειρο φαγητό και δεν κάνουν μπάνιο. Φοράει ρούχα στο μικρό παιδί στον ύπνο του και μάλιστα ρούχα που δεν είναι αγορασμένα δικά του, αλλά ρούχα από ξαδέρφια και φίλους κλπ. Το επίπεδο ζωής τους έχει κατέβει ποιοτικά σε σημαντικό βαθμό», μας λέει η Κ.

Τα παιδιά έχουν εκφράσει ότι επιθυμούν να μείνουν με τη μητέρα τους. Όμως, δεν έχουν εισακουστεί από την πρώτη δικαστή που έδωσε τα παιδιά στον πατέρα. Το μικρότερο παιδί πιέζεται πολύ εκεί. Πιέζεται που αναγκάζεται να συστηθεί με το αρσενικό όνομα, το οποίο το ίδιο το παιδί δεν επιθυμεί.

«Προσπαθεί να “καλοπιάσει” τον μπαμπά της και να φαίνεται ότι όλα είναι καλά – γιατί αυτή είναι η άμυνά της», λέει η Κ. η οποία προσδιορίζει το παιδί της με το φύλο που το ίδιο αναγνωρίζει ως δικό του, δηλαδή σαν κορίτσι.

«Όταν έρχεται στο σπίτι αλλάζει ρούχα και φοράει αυτά που θέλει. Οι φίλοι της την φωνάζουν  Ά. και οι μεγάλοι γύρω της Δ. Ο πατέρας επιμένει να ξανασυστήνει το παιδί όπου πάει ως Δ., φέρνοντάς το σε δύσκολη θέση. Το παιδί επιμένει σε όλες μας τις συνομιλίες να λέει ότι είναι Ά. και κορίτσι και ο πατέρας με κατηγορεί ότι πιέζω το παιδί εγώ. Έχει βάλει και τον μεγαλύτερο αδερφό να ονοματίζει την μικρή όπως θέλει ο πατέρας και τα παιδιά έχουν κάνει “μυστική” συμφωνία να την λέει Δ. στον μπαμπά για να μην την πιέζει ο μπαμπάς. Αλλά το παιδί από μόνο του συστήνεται Ά. πάντα».

Κατά καιρούς βλέπουμε ιστορίες ανηλίκων που μεγαλώνουν ως τρανς άτομα, επειδή τα ίδια έχουν ζητήσει από τους γονείς τους να είναι αγόρια ή κορίτσια. Και αυτές οι ιστορίες κάνουν τον γύρο του κόσμου, γιατί οι ίδιοι οι γονείς λένε κάτι που θα μπορούσε να είναι αυτονόητο σε μία πιο συμπεριληπτική κοινωνία: το παιδί μου είναι τρανς. Είναι αγόρι. Είναι κορίτσι, ακόμη κι αν γεννήθηκε σε άλλο σώμα.

Σε κάθε τέτοια ιστορία, που κάνει τον γύρο του κόσμου, οι αντιδράσεις είναι έντονες, συνήθως αρνητικές, χωρίς καμία επιστημονική βάση να αποδεικνύει ότι τα παιδιά στην παιδική τους ηλικία δεν μπορούν να αναγνωρίζουν το φύλο τους. Εκτός κι αν αναγνωρίζουν το βιολογικό τους φύλο…

Από την άλλη, οι ιστορίες των παιδιών που κακοποιούνται, διώχνονται από το σπίτι ή τα στέλνουν στα κολαστήρια της “αναπροσαρμογής του φύλου”, παραμένουν εκκωφαντικά στη σιωπή τους.