Λαβράκι από την ομογένεια για τον Ολυμπιακό

Aς συμφωνήσουμε όλοι: δεν «σκότωσε» κάποιο θηρίο ο Ολυμπιακός το βράδυ της Δευτέρας στο ΣΕΦ με αντίπαλο τον Απόλλωνα Πατρών. Αλίμονο αν δυσκολευόταν- περισσότερο το μυαλό όλων «έτρεχε» στο επικείμενο ματς με τη Ρεάλ για την Ευρωλίγκα. Ωστόσο, πάντα υπάρχει κάτι να …αλιεύσεις σε οποιοδήποτε παιχνίδι και οι Ερυθρόλευκοι διαπίστωσαν με χαρά πως έβγαλαν λαβράκι!

Για την ακρίβεια, το στοίχημα που έθεσε ο Μπαρτζώκας το περασμένο καλοκαίρι όταν και έφερε από τις ΗΠΑ και ένα εν πολλοίς άσημο κολλέγιο, τον παίκτη Τζορτζ Πάπας, μάλλον κερδίζεται. Τι εστί Τζορτζ Πάπας;

Ο νυν τεχνικός του Ολυμπιακού έχει μακρά διαδρομή στο να εκμεταλλεύεται και να αξιοποιεί τις ευκαιρίες που (του) δίνει η αγορά, όπως ξεχωριστή είναι και η διαδρομή των Κόκκινων σε βάθος χρόνου και στο επίπεδο της ομογένειας. Δηλαδή, ρίχνουν ματιές στην ομογένεια και στο «τι παίζει» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και φέρνουν εδώ παίκτες με την προοπτική να τους βοηθήσουν, να εξελιχθούν, να αποδώσουν.

Προφανώς αυτό συμβαίνει επειδή η ελληνική αγορά είναι ώρες ώρες «μια τρέλα» και  πολλοί ζητούν υπερβολικά ποσά για μεταγραφές- αφήστε που ταλέντα με το πραγματικό νόημα του όρου δεν κυκλοφορούν πολλά. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, από τη δεκαετία του ’70 και δώθε, σε αρκετές των περιπτώσεων «τσίμπησε» άσους από τις ΗΠΑ.

Η επιχείρηση άρχισε με τους Αρη Ρέττο και Τζον Μαχαίρα. Αυτοί «πέρασαν και δεν ακούμπησαν». Τι να γίνει, όμως, που ήταν μονόδρομος οι μεταγραφές ομογενών επειδή οι ξένοι ακόμη δεν είχαν μπει στη ζωή μας;

Ετσι, ο Στηβ Γιανγκ έγινε Στηβ Γιατζόγλου ένεκα των ελληνικών ριζών του και μένει ακόμη στα μέρη μας. Υπήρξε προάγγελος της υπόλοιπης παρέας που ήρθε λίγο μετά, το καλοκαίρι του ’72. Του Πολ Διάκουλα, ενός ανάλαφρου «τεσσαριού». Του Γιώργου Καστρινάκη, του αλτικού σέντερ με το αριστερό χέρι και τις πλαστικές κινήσεις κοντά στο καλάθι. Και του υπέροχου και εγκεφαλικού Πολ Μελίνι, ενός πλέι μέικερ-κομπιούτερ. Με αυτούς ως οδηγούς στη μηχανή, ήρθαν τίτλοι πρωταθλήματος και κυπέλλου, όπως επίσης και αξέχαστα βράδια με κατοστάρες στο (ανοιχτό) Καλλιμάρμαρο, όταν εκεί διεξάγοντας αρχές του καλοκαιριού τα σπουδαία παιχνίδια της εποχής.

Τζ. Παπαδάκος

Αργότερα και το 1988, έγινε νέα προσπάθεια στον χώρο της ομογένειας. Δεν έφτασε κάποιο ταλέντο με τους ΑΧΕΠΑΝΣ, τον ελληνοαμερικανικό οργανισμό που ερχόταν τα καλοκαίρια για φιλικά ματς και …πλάσαρε την πραμάτεια του, αλλά προέκυψε Τζορτζ Παπαδάκος. Για τους θαυμαστές του ελληνοκαναδού σέντερ των 2.14 μ. , Τζορτζ Παπα-dunk –ος γιατί σημείωνε πόντους με δυναμικά καρφώματα! Αυτό (του) άρεσε πολύ. Εμεινε μια οκταετία, όχι μικρό διάστημα, αλλά παράλληλα δεν έδωσε τα μέγιστα, ίσως και ένεκα προβλημάτων τραυματισμού.

Τώρα, ήλθε το περασμένο καλοκαίρι ο Τζορτζ Πάππας και προχθές με τον Απόλλωνα Πατρών είχε στο «άψε σβήσε» ένα επιθετικό κρεσέντο και τελείωσε το ματς με 16 πόντους και 4/6 τρίποντα.

Καλός σουτέρ, με πάθος στο παρκέ ο 25άχρονος παίκτης, διεκδικεί θέση και ρόλο βασικά στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά σύμφωνα με το παλμαρέ του δεν πρόκειται για αμελητέα περίπτωση και στο Λιμάνι μάλλον κάνουν καλά και τον υπέγραψαν για δύο χρόνια. Ηδη, κλήθηκε και στην εθνική ώστε να μην τον χάσουμε και προφανώς είναι καλύτερος από τον πατέρα του, τον Στέφανο Παπαθανασίου που φόρεσε την ερυθρόλευκη στις αρχές του ’80 και δύσκολα κάποιος τον θυμάται ή τον μνημονεύει…