The Last of Us – Μία από τις καλύτερες σειρές που θα δείτε φέτος

Αυτό το απελπιστικά συγκινητικό στόρι που διαδραματίζεται σε μια πληγείσα από ζόμπι Αμερική είναι ένα εκπληκτικό μείγμα τρόμου και τρυφερού συναισθήματος, με ένα καστ που δεν θα μπορούσε να είναι πιο τέλειο.

Ανακεφαλαίωση του πρώτου επεισοδίου του The Last of Us – καλώς ήρθατε στην αποκάλυψη των μανιταριών!

Τι θα γινόταν αν δεν ήταν ένας ιός που μοιάζει με γρίπη που απειλούσε την ύπαρξη της ανθρωπότητας, αλλά ένας παρασιτικός μύκητας που χρησιμοποιούσε την άνοδο της θερμοκρασίας για να εξελιχθεί και να αλλάξει ξενιστές, από τα μυρμήγκια στους ανθρώπους;

Αυτή είναι η τρομακτική υπόθεση του The Last of Us, ενός ακόμη μετα-αποκαλυπτικού δράματος σε ένα τηλεοπτικό τοπίο. Αν και ο σκελετός του από ζόμπι φέρνει άμεσες συγκρίσεις με το The Walking Dead, η καρδιά του που χτυπάει είναι πιο κοντά στο περσινό Station Eleven, με το οποίο μοιράζεται έναν εκπληκτικά σταθερό και στοχαστικό ρυθμό.

Πείθει τελικά;

Έχει γίνει πολύς λόγος για την προέλευσή του ως βιντεοπαιχνίδι, εν μέρει επειδή το αρχικό υλικό έμοιαζε να προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για μια πειστική μετάβαση από την κονσόλα στην οθόνη. Τη σειρά διασκεύασαν ο δημιουργός του παιχνιδιού, Neil Druckmann, και ο showrunner της σειράς «Τσερνόμπιλ», Craig Mazin, ένα δίδυμο που μπορεί να ξεφύγει από την τάση των βιντεοπαιχνιδιών που επεξεργάζονται για ταινίες και συνεχίζουν να μοιάζουν με βιντεοπαιχνίδια. (Τριάντα χρόνια μετά, η ταινία Super Mario Bros εξακολουθεί να αναφέρεται ως προειδοποιητικό αντιπαράδειγμα).

Τα βιντεοπαιχνίδια The Last of Us παρέχουν κάτι περισσότερο από ένα στιλιστικό πρότυπο. Είναι συγκλονιστικά, συναισθηματικά και βαθιά, καθώς και γεμάτα δράση. Όσοι είναι εξοικειωμένοι με τα games θα εντοπίσουν αναγνωρίσιμες σκηνές, τοποθεσίες, ακόμη και διαλόγους. Αυτή η προσαρμογή δεν επανεφευρίσκει το αρχικό υλικό, αλλά γιατί να το κάνει, όταν το αρχικό υλικό ήταν τόσο πλήρες;

Με όσους δεν έχουν ιδέα, τι γίνεται;

Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με το παιχνίδι, ωστόσο, θα πρέπει να αισθάνονται σίγουροι για την είσοδό τους σε αυτόν τον κόσμο. Η σειρά ξεκινά με την παρουσίαση του σεναρίου του παρασιτικού μύκητα ως υποθετικό, το οποίο συζητείται από ειδήμονες σε μια εκπομπή του 1960, πριν μεταφερθούμε στο 2003, όταν αυτό, το χειρότερο σενάριο, διαλύει την κοινωνία κάθε δευτερόλεπτο.

Για το πρώτο μισάωρο περίπου, πρόκειται για μια αυτοτελή ταινία καταστροφής που θυμίζει εκείνα τα blockbusters του τέλους των ημερών της δεκαετίας του ’90, όπως το «Ολέθρια Σύγκρουση», το «Αρμαγεδδών» και το «Οι Δώδεκα Πίθηκοι». Στη συνέχεια μετατοπίζεται και πάλι, στο 2023 και τα επακόλουθα. Ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία βρίσκεται στα χέρια ενός αυταρχικού στρατιωτικού καθεστώτος που πολεμάει ομάδες ανταρτών που χαρακτηρίζονται ως τρομοκράτες και είναι ζοφερό όσο δεν πάει.

Δείτε το τρέιλερ

Οι ήρωες της καρδιάς

Ο Πέδρο Πασκάλ είναι ο Τζόελ, ένας Τεξανός οικοδόμος στα 50 του χρόνια και ημι-αουτσάιντερ στη ζώνη καραντίνας της Βοστώνης, όπου κάνει εργασίες συντήρησης και έχει ένα παράλληλο επάγγελμα στην κρυφή αγορά. Η ζωή είναι σκληρή και αδίστακτη. Τελικά, γνωρίζει την Έλι (Μπέλα Ράμσεϊ, άλλη μια ομογενής του Game of Thrones), ένα 14χρονο κορίτσι, το οποίο πρέπει να μεταφέρει δυτικά στις ρημαγμένες ΗΠΑ. Μπορεί να είναι η σωτήρας που αναζητούσε ο κόσμος.

Το The Last of Us είναι βίαιο και γλυκανάλατο. Απεικονίζει έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν, με ποικίλους βαθμούς τρόμου- μερικές φορές, η συνάντηση με τους ταχύτατα κινούμενους, γεμάτους μύκητες μολυσμένους δεν μοιάζει καν με το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί. Αργότερα στη σειρά, σε ένα τρομακτικό επεισόδιο, οι άνθρωποι, όχι τα τέρατα, αποδεικνύονται ικανοί να προκαλέσουν σκληρότητες που ξεπερνούν κατά πολύ την οδυνηρή επίθεση των ζόμπι.

Ανθρωπιά μέσα στα ερείπια

Ωστόσο, καταφέρνει να βρει την ανθρωπιά μέσα στα ερείπια – και αυτό το κάνει να αξίζει τις δυσκολίες. Ο Πασκάλ είναι σπουδαίος, αλλά η Ράμσεϊ είναι εκπληκτική. Είναι αστεία, σκυθρωπή και αιχμηρή, διατηρώντας μια ελαφρώς αμήχανη εφηβική σωματικότητα. Η ερμηνεία της είναι τόσο αυθεντική και πιστευτή που δεν μοιάζει καθόλου με ρόλο. Το να παρακολουθείς τη σχέση του ζευγαριού να αναπτύσσεται και να βαθαίνει είναι απελπιστικά συγκινητικό.

Οι δευτερεύουσες ιστορίες μπορεί να μην φτάνουν σε αυτά τα ύψη, αλλά διευρύνουν την εμβέλειά του στόρι και εμπλουτίζουν το σενάριο. Η Μέλανι Λίνσκι εμφανίζεται ως αρχηγίνα  επαναστατών στο Κάνσας Σίτι, όπου συναντάμε επίσης έναν νεαρό άνδρα που βρίσκεται σε φυγή μαζί με τον μικρό του αδελφό. Βλέπουμε πώς η Έλι κατέληξε εκεί, σε ένα επεισόδιο που πονάει από νοσταλγία, και βλέπουμε προσπάθειες δημιουργίας ουτοπίας σε ένα περιβάλλον που είναι δυστοπικό μέχρι το κόκαλο. Η ελπίδα στην μικρότερη δόση που μπορεί κανείς να την δοκιμάσει.

*Με στοιχεία από theguardian.com