Η Μαντόνα είναι η Μαντόνα που όλοι ξέρουμε, η Like a prayer. Η Τζασίντα είναι η Αρντερν, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Τι κοινό μπορούν να έχουν αυτές οι δύο γυναίκες εκτός από το ότι αυτές τις μέρες παίζουν στα ψηλά της ειδησεογραφίας; Θα το δούμε παρακάτω. Ή, μάλλον, όχι το κοινό αλλά η διαφορά που τις ενώνει – τουλάχιστον στα μάτια μου – και που πρόκειται, στην πραγματικότητα, για την εξέλιξη της σύγχρονης γυναίκας τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Η Μαντόνα εμφανίστηκε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980 και, αμέσως, τα έκανε «…Σπάσ’ τα κι όλα ας γίνουνε ανάστα». Σε μια εποχή που όλα αυτά δεν ήταν cool όπως σήμερα, κρέμασε Παναγίες και Χριστούς στ’ αφτιά και τον λαιμό της, φόρεσε τα σουτιέν της ως εξώρουχο, πόζαρε με τρίχες στις μασχάλες, διατράνωσε τη σεξουαλικότητά της, έσπασε πολλά ταμπού – έστω και φωτογραφικά αλλά έχει κι αυτό τη δυναμική του, καθόλου αμελητέα στην εποχή της εικόνας -, προκάλεσε, σόκαρε και έγινε η απόλυτη βασίλισσα της σόου μπιζ. Και ίνδαλμα της γενιάς μου. Ο τρόπος που επανεφεύρισκε κάθε τόσο τον εαυτό της, οι δηλώσεις της, το ενδυματολογικό της στυλ που άφηνε πίσω τα must της μόδας, οι ερωτικές της επιλογές ήταν οι παντιέρες μίας νέας γυναίκας που ετοιμαζόταν να μπει με τα μπούνια στον 21ο αιώνα και γύριζε την πλάτη στο «μεταπολεμικό κορίτσι». Αποθέωνε τη θηλυκότητά της αλλά στα επαγγελματικά και τα ερωτικά της είχε έναν μασίφ δυναμισμό και τσαμπουκά όπως λέγαμε τότε.

Οταν το «φαινόμενο Μαντόνα» έσκαγε στη διεθνή σκηνή, η Τζασίντα Αρντερν, γεννημένη το 1980, έπαιζε με τα παιχνίδια της στο Χάμιλτον της Νέας Ζηλανδίας, μια μικρή πόλη στην περιοχή όπου γυρίστηκαν οι τρεις ταινίες του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών». Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την πολιτική – εγκαταλείποντας μάλιστα την Εκκλησία των Μορμόνων στην οποία ανήκε η θρησκευόμενη οικογένειά της, διότι τη θεωρούσε οπισθοδρομική και ομοφοβική – και το 2008 εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής με το Εργατικό Κόμμα. Και το 2017, στα 37 της χρόνια, γίνεται η νεότερη πρωθυπουργός στον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της θητείας της μάλιστα, απέκτησε την κόρη της, τη Νέβε, που ένα βράδυ, προκειμένου να την κοιμίσει η ίδια και όχι η μητέρα της, διέκοψε live συνέντευξη.

Αυτές τις μέρες, η μεν Αρντερν ανακοίνωσε ότι στις αρχές Φεβρουαρίου θα παραιτηθεί από το αξίωμά της, η δε Μαντόνα εξήγγειλε την παγκόσμια περιοδεία της για τα 40 χρόνια της καριέρας της. Οι δηλώσεις τους «φωτογραφίζουν» το πώς άλλαξαν κάποιες νοοτροπίες μέσα σε αυτές τις δεκαετίες. Η Τζασίντα είναι αυτή που εκφράζει τις νέες τάσεις. Η Μαντόνα δεν μπόρεσε όχι μόνο να τις ακολουθήσει αλλά ούτε καν να τις παρακολουθήσει.

Τα «μπορώ» και τα «αντέχω»

«Δεν έχω την ενέργεια για άλλα τέσσερα χρόνια» είπε η Τζασίντα. «Ανθρωπος είμαι. Δίνουμε όσα μπορούμε για όσο μπορούμε (…) Μαζί με το προνόμιο έρχεται η ευθύνη, συμπεριλαμβανομένης και της ευθύνης να ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσεις και πότε δεν είσαι. …Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά και ξέρω πως δεν έχω πλέον αρκετό καύσιμο στο ντεπόζιτο για να την κάνω σωστά. Είναι τόσο απλό».

Η Μαντόνα πάλι δήλωσε στο ιταλικό Vanity Fair: «Ξόδεψα όλο μου τον χρόνο, όλη μου την ενέργεια παλεύοντας για πράγματα που οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να φανταστούν. Τι μου κόστισε; Απουσία ξεκούρασης, εγκατάλειψη της ασφάλειας, τέλος κάθε χαλάρωσης, αντίο σε μια άνετη ζωή, έλλειψη ύπνου, μηδενική ψυχική ηρεμία, αδυναμία να περάσω χρόνο με αυτούς που αγαπώ».

Τα «κορίτσια του 1980» έχουν μείνει ακόμη δέσμια των προτύπων που έθεσαν τα ίδια και που, στην πραγματικότητα, αντικατέστησαν τα παλιά. Νυν υπέρ πάντων οι στόχοι, η καριέρα, η ανεξαρτησία, η αυτοεπιβεβαίωση. Τα σημερινά «κορίτσια» «μπορούν» όσο «αντέχουν». Κι αυτό το θεωρώ μεγάλη πρόοδο. Και απελευθέρωση. Συγγνώμη αλλά η Μαντόνα που κάποτε λάτρεψα, σήμερα μου φαίνεται πολύ πασέ.

Headlines