Καύσιμη ύλη

«Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις». Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η λαϊκή παροιμία επινοήθηκε κατά παραγγελία των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, εμπλουτισμένων εν προκειμένω τα τελευταία χρόνια από την ξαφνική εμφάνιση και ακόμη πιο ξαφνική επικράτηση -κυριολεκτικά, ένα επικοινωνιακό blitzkrieg – των κοινωνικών μέσων (social media). Είναι αλήθεια βέβαια πως ορισμένα «θαύματα» διαρκούν περισσότερες από τέσσερις ημέρες – ιδίως εκείνα που εμπεριέχουν αίμα και σπέρμα – αλλά ελάχιστα είναι εκείνα που διαθέτουν επαρκή καύσιμη ύλη ώστε να παραμείνουν στο προσκήνιο της επικαιρότητας για εβδομάδες, πόσω μάλλον μήνες.

Ο θάνατος του έκπτωτου μονάρχη Κωνσταντίνου είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, τουλάχιστον ως προς την αποδοχή και τη διαχείρισή της, τόσον από την ντόπια κοινή γνώμη, όσον και από τους θεσμικούς πολιτειακούς παράγοντες κάθε προσανατολισμού: υπερκομματικούς, συμπολιτευόμενους ή αντιπολιτευόμενους. Εξυπακούεται πως ο Κωνσταντίνος αργά ή γρήγορα θα υπέκυπτε στην «κοινή ανθρώπινη μοίρα» («the way of all flesh», όπως βάφτισε ο Σάμουελ Μπάτλερ το πολύκροτο ημι-αυτοβιογραφικό πόνημά του (1903), δανειζόμενος κι αυτός μια έκφραση από την Παλαιά Διαθήκη), αλλά όμοια με όλους τους θνητούς, εκτός ίσως από τους θανατοποινίτες ή τους αυτόχειρες, δεν γνώριζε ούτε την ακριβή ημερομηνία που θα αναχωρήσει για τους επουράνιους λειμώνες ούτε τον ακριβή αντίκτυπο που θα επιφέρει ο θάνατός του στην καθημερινότητά μας. Μπορεί να ακούγεται κάπως μικρόψυχο ή μεμψίμοιρο, μα δύσκολα αμφισβητεί κάποιος ότι, μερικούς μήνες νωρίτερα ή μερικούς μήνες αργότερα, ο αντίκτυπος του θανάτου του θα ήταν ολότελα διαφορετικός.

Ας παραβλέψουμε τον ενδεχόμενο κυνισμό των παρακάτω παρατηρήσεων και ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην ουσία. Ο Κωνσταντίνος απεβίωσε εν μέσω μιας άτυπης αλλά ήδη εξαιρετικά εύφλεκτης προεκλογικής περιόδου, όπου ενώ εν ζωή δεν προβλεπόταν για εκείνον κανένας πολιτικός ρόλος, ούτε καν κομπάρσου, αναβαθμίστηκε αστραπιαία μετά θάνατον. «Καλή κίνηση καριέρας», όπως αναφώνησε ο πικρόχολος συγγραφέας Γκορ Βιντάλ όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του άσπονδου συναδέλφου του Τρούμαν Καπότε. Η αναχώρηση του Κωνσταντίνου από τα εγκόσμια συνέπεσε επίσης με μια (πρόσκαιρη;) έξαρση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για τα πιπεράτα «άπλυτα» των πρώην και νυν royals: από την αυτοσαρκαστική «Ρεζέρβα» του πρίγκιπα Χάρι έως το αποκαλυπτικό «The Crown» του Netflix. Αυτές οι δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους συγκυρίες συνδυάστηκαν με την άγνοια της πλειονότητας των πολιτών για τις μεταπολιτευτικές πλεκτάνες του «άκακου» μονάρχη εναντίον της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τουλάχιστον έως την αμετάκλητη ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, μια ένταξη που λειτούργησε ως χειρόφρενο των συνωμοτικών του ενεργειών και μια άγνοια που πριμοδοτήθηκε  από τη συντηρητική παράταξη προκειμένου να μην τεθεί εν κινδύνω η εύθραυστη ενότητά της.

Ολα «έδεσαν γλυκά» και σχηματίστηκε η ψευδής εντύπωση ότι ο θεσμός της μοναρχίας διαθέτει ακόμη αξιόλογη καύσιμη ύλη, αρκετή για να συντηρήσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης μέχρι τις εκλογές και να καθορίσει -πού ξέρεις; – ακόμη και το εκλογικό αποτέλεσμα. Συνέβαλαν βεβαίως και οι σαββοπούλειοι «πονηροί πολιτευτές» που έσπευσαν να δώσουν το «παρών» στη φιλομοναρχική σύναξη (επαίτες ψήφων: το πιο αναξιοπρεπές είδος της πολιτικής πανίδας) διαλαλώντας ταυτόχρονα προς πάσα επικοινωνιακή κατεύθυνση ότι σέβονται απολύτως το σημερινό πολίτευμά μας και η παρουσία τους εκεί πρέπει να βαθμολογηθεί από τους μοναρχικούς μονάχα ως προς την ανθρώπινή της διάσταση – λες και οι μοναρχικοί είχαν άλλη σκορδοκαΐλα πέρα από την παλινόρθωση της βασιλείας.

Αραγε να μη γνωρίζουν οι εν λόγω πολιτευτές πως έτσι καλλιεργούν φρούδες ελπίδες σε αγαθούς (και όχι μόνο) νοσταλγούς για μια χούφτα ψηφαλάκια; Ελάτε. Μπορείτε και καλύτερα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ