Το εκρού του νεκρού

Οταν πριν από λίγες εβδομάδες έγραψα για τη διάψευση από το Spiegel των δικών του δημοσιευμάτων που αναφέρονταν στο «νεκρό Μαράκι του Εβρου» και στον τρόπο που διαχειρίστηκε αυτήν τη μούφα η αντιπολίτευση και τα εξαπτέρυγά της, κάποιοι φίλοι θέλησαν κάπως να με «συνετίσουν». Οτι η διάψευση από το «Spiegel» δεν σημαίνει τίποτα και το ότι δεν αποδείχθηκε ότι υπάρχει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει – παραχαράσσοντας βασικές αρχές και αξίες περί του ποιος φέρει την ευθύνη της απόδειξης – και ότι πρόκειται περί προπαγάνδας και, τελικά, το θέμα δεν είναι η Μαρία αλλά η νησίδα και ακόμη κι αν δεν υπάρχει νεκρό παιδί θα μπορούσε να είχε υπάρξει με την απάνθρωπη συμπεριφορά μας και άλλες τέτοιες σοφιστείες.

Προχθές όμως είχαμε και τη συνέχεια. Την αποκάλυψη αυτοπτών μαρτύρων για το πώς σκηνοθετήθηκε αυτό το παραμύθι με συμβουλές να βάψουν το παιδί με φον ντε τεν απόχρωση «απόκοσμο» – φαντάζομαι ότι θα είναι εκείνο το «εκρού του νεκρού» που λέγαμε παλιά – και λίγο σαλάκι στα χείλη για μεγαλύτερη αληθοφάνεια και, γενικώς, μια απίστευτη ιστορία άτσαλα κατασκευασμένου ψέματος. Αυτού του ψέματος που, τον περασμένο Αύγουστο, ανέβασε στα κάγκελα στρατευμένους ευαίσθητους, αυτόκλητους τοπογράφους, αυτοαποκαλούμενους παρατηρητές, επαγγελματίες ανθρωπιστές, ερασιτέχνες αλληλέγγυους και «διασώστες» μερικής απασχόλησης. Και κάποιους από τους εντιμότατους φίλους μου. Θα μου πείτε «πού να ήξεραν τότε ποια είναι η αλήθεια;». Και θα συμφωνήσω. Μόνο που πολύ συχνά, ειδικά την εποχή των σόσιαλ μίντια, κάποιες «αλήθειες» τσεκάρονται και από αυτούς που τις διακινούν.

Τώρα όμως – και υπεράνω κάθε προσωπικής αλήθειας – αναδύεται η αντικειμενική πραγματικότητα. Που δείχνει ένα πολύ κακοστημένο θέατρο με εξίσου άτεχνα «κοστούμια» και «σκηνικά». Και μια άθλια εκμετάλλευση των προσφύγων. Για να το πω χοντρά, αν είσαι ακόμη με τη «νεκρή» Μαρία, δεν είσαι με τους πρόσφυγες. Είσαι με αυτούς που τους εργαλειοποιούν.

Ούτε όμως με αυτήν την αντικειμενική πραγματικότητα μπορούν να συμφιλιωθούν οι εντιμότατοι φίλοι μου και οι λοιποί κλαμπατσιμπαλαίοι. Στα κάγκελα είναι και πάλι. Καμία παραδοχή λάθους. Και στις λίγες περιπτώσεις που ψελλίζεται, ακολουθείται από πολλούς αστερίσκους. Δεν φταίνε αυτοί, η ευαισθησία τους και η αγάπη τους για τον άνθρωπο τα φταίει. Δηλαδή όσοι δεν πείσθηκαν εξαρχής γι’ αυτήν την ιστορία (διότι είχε κάτι «τρύπες» να!) είναι αναίσθητοι και μισάνθρωποι.

Εχω την εντύπωση ότι ακόμη και τώρα δεν έχουν πεισθεί ότι κάνουν λάθος. Ή, μάλλον, έστω κι αν έκαναν λάθος, το δίκιο είναι με το μέρος τους. Διότι «ναι, δεν πέθανε η Μαρία, αλλά υπάρχουν νεκροί πρόσφυγες». Και «ναι, αλλά για τα pushback δεν λέτε τίποτα». Και αντιδράσεις στο πλαίσιο του η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα: «Δεν θα απολογηθώ για την ευαισθησία μου». Και «δεν κατάλαβα από ποιον θα ζητήσω συγγνώμη;». Από τη συνείδησή σου μήπως; Λέω τώρα εγώ…

Παλιά έλεγαν ότι οι κομμουνιστές δεν ζητάνε ποτέ συγγνώμη διότι δεν κάνουν ποτέ λάθος. Στις μέρες μας, το «αλάθητο» επεκτάθηκε σε όσους έχουν βγει στα μετερίζια του Διαδικτύου και στα χαρακώματα του πληκτρολογίου για να ρίξουν τη «χούντα Κούλη».

Για την εκπαίδευση

Δεν πάνε δέκα μέρες που έγραφα για τα «άλλα μάρμαρα», την κλασική παιδεία μας δηλαδή που η διδασκαλία της ολοένα συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται στα σχολεία μας. Και ήρθαν τα ρεπορτάζ από την κηδεία του τέως και με έκαναν να χαμογελάσω. Είναι σήμερα και η Διεθνής Ημέρα Εκπαίδευσης.

Ποια κλασική παιδεία; Εδώ τα τριγενή και δικατάληκτα αντιμετωπίζονται σαν τα μυστήρια του CERN. Η διαχείριση των καταλήξεων σε -ηρ ή -ων προκαλεί τρέμουλο και εφίδρωση. Η συνειδητοποίηση ότι δεν είναι το ίδιο οι καταλήξεις -ος και -ως εκλαμβάνεται ως θαύμα. Και όλα αυτά ενώ «τρέχει» και μια κινητοποίηση για αποκατάσταση της «Δηκαιωσύνις».

Δεν θυμάμαι ποτέ η σωστή χρήση της γλώσσας να είναι τόσο υποβαθμισμένη στην Ελλάδα. Μόνο που το δικαίωμα στην αμορφωσιά δεν είναι ταξική μαγκιά. Είναι αταξική κατάντια.