«Μόνο όταν πήδηξα στο πίσω κάθισμα συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά – οι δύο άντρες μπήκαν κι αυτοί μέσα, πλαισιώνοντάς με, και ο οδηγός έφυγε γρήγορα».

Όταν ήμουν 21 ετών, ο μεγαλύτερος φίλος μου πρότεινε ότι θα ήταν «κουλ» να γυρίσουμε με σακίδιο στη Νότια Αμερική. Άρπαξα αφελώς την ευκαιρία για ένα ρομαντικό ταξίδι. Το να με απαγάγουν, να με ληστέψουν και να με παρατήσουν δεν ήταν ακριβώς αυτό που φανταζόμουν.

Μέσα στη νεανική μου αλαζονεία, δεν είχα κάνει ιδιαίτερο προγραμματισμό, ούτε είχα μάθει τη γλώσσα. Σκέφτηκα ότι θα κανονίζαμε τις λεπτομέρειες μαζί καθώς θα πηγαίναμε. Τότε αποφάσισε ότι, ως ο υψηλότερα αμειβόμενος, μπορούσε να αντέξει οικονομικά ένα μεγαλύτερο ταξίδι. Εκείνος έφυγε και εγώ θα τον ακολουθούσα, μόνη μου, ένα μήνα αργότερα.

«Προσοχή στους απατεώνες»

Στη Χιλή, το αεροδρόμιο ήταν χαοτικό. Θυμήθηκα τη μοναδική συμβουλή που είχα συλλέξει από τον ταξιδιωτικό οδηγό που είχα ανοίξει για πρώτη φορά στην πτήση – «προσέξτε τους απατεώνες στο αεροδρόμιο του Σαντιάγο». Καθώς οι οδηγοί ταξί συνωστίζονταν γύρω μου, ήμουν σε εγρήγορση αλλά αμήχανα απροετοίμαστη, τραυλίζοντας «No hablos español» («δεν μιλάω Ισπανικά»). «Νo un poco?» («ούτε λίγο;!») ήταν η περιπαικτική τους απάντηση.

Προς ανακούφισή μου, εμφανίστηκε ένας φιλικός, ένστολος άνδρας, μου έδειξε μια ταυτότητα που έμοιαζε με επίσημη ταυτότητα και με οδήγησε, στα αγγλικά, προς ένα ταξί, με τη βοήθεια ενός άνδρα που εμφανίστηκε από το πουθενά για να με βοηθήσει με τις αποσκευές μου. Μόνο όταν μπήκα στο πίσω κάθισμα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά – ενώ οι δύο άνδρες μπήκαν επίσης, πλαισιώνοντάς με, και ο οδηγός έφυγε γρήγορα.

Παγιδευμένη, παγωμένη, φοβισμένη

«Τι συμβαίνει;» φώναξα, αλλά οι τρεις άνδρες απλώς γελούσαν και αστειεύονταν μεταξύ τους στα ισπανικά. Παγιδευμένη, καθόμουν παγωμένη, φοβισμένη, περιμένοντας το χειρότερο. Τελικά σταματήσαμε σε ένα ΑΤΜ βενζινάδικου και μου έδωσαν εντολή να αδειάσω τον τραπεζικό μου λογαριασμό αν ήθελα να επιστρέψω με ασφάλεια στην πόλη.

Αφού παρέδωσα τα μετρητά, με άφησαν δακρυσμένη στα προάστια. Με τα πόδια, χρειάστηκα πέντε ώρες για να βρω τον ξενώνα μου, όπου το καλόκαρδο προσωπικό με βοήθησε να μεταφέρω χρήματα από το σπίτι μου.

Επόμενος σταθμός: Βολιβία

Το επόμενο σκέλος του ταξιδιού μου ήταν η Βολιβία, όπου θα ξαναβρισκόμουν με το αγόρι μου. Αμέσως μετά την προσγείωσή μου στη Λα Παζ, το αγόρι μου μού ανακοίνωσε ότι είχε γνωρίσει μια άλλη γυναίκα, κάνοντας τη 13ωρη διαδρομή με το λεωφορείο για τον επόμενο προορισμό μας να μοιάζει με εφιάλτη. Εκείνος πέταξε για να την ξαναβρεί και εγώ έκανα check-in σε έναν ξενώνα, κλαίγοντας κάθε βράδυ στο ντους.

Ένα βράδυ έπνιγα τις λύπες μου με pisco sours σε ένα μπαρ, όταν με πλησίασε μια γοητευτική γυναίκα. Σύντομα στριφογυρίζαμε στην πίστα. Έσκυψε και με φίλησε. Για μια στιγμή ήλπιζα ότι η στενοχώρια μου είχε τελειώσει, αλλά όσο γρήγορα εμφανίστηκε, τόσο γρήγορα χάθηκε μέσα στο πλήθος. Αποδείχτηκε ότι δεν είχε έρθει στη ζωή μου για να ανακουφίσει τα προβλήματά μου, αλλά στην πραγματικότητα με είχε απαλλάξει από το πορτοφόλι μου.

Δεν είμαι σίγουρη πώς κατάφερα να επιβιβαστώ σωματικά αλώβητη στην πτήση επιστροφής μου από το Ρίο, αλλά περιττό να πω ότι επέστρεψα στην Αυστραλία λίγο σοφότερη και πολύ φτωχότερη.

Επιμέλεια: Εφη Αλεβίζου

*Το άρθρο της Vicky Simister δημοσιεύθηκε στην theguardian.com

Headlines