Τζολάκης: Η πορεία και η διαφορά με τους άλλους νεαρούς «άσους» του Ολυμπιακού

Θα βγάλει έναν γκολκίπερ από τα σπλάχνα του ο Ολυμπιακός; Πότε θα ξεπηδήσει και θα καθιερωθεί ένας αληθινά ταλαντούχος τερματοφύλακας ερχόμενος από τις ακαδημίες των Ερυθρολεύκων; Τα ερωτήματα αυτά ήρθαν ξανά στην επιφάνεια μετά την εντυπωσιακή ομολογουμένως απόδοση του Κώστα Τζολάκη στο ματς-ρεβάνς με τον Αρη στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν μόνον η απόκρουση του πέναλτι στο σουτ του Γκρέι. Επρόκειτο για μια μεστή εμφάνιση του «άσου» που έπεισε πως η στιγμή που θα πιάσει από τα μαλλιά την ευκαιρία πλησιάζει. Και τότε δεν θα κοιτάξει ξανά πίσω… Όλα αυτά ας μην θεωρηθούν λίγα για ένα παιδί που μόλις πριν από λίγους μήνες συμπλήρωσε τα 20 χρόνια του.

Βασικός σε τέτοια ηλικία στον Ολυμπιακό, σε μια ομάδα με υψηλό βαθμό απαιτήσεων; Εντυπωσιακό. Αν μάλιστα δούμε την πορεία της θέσης στο προπονητήριο του Ρέντη, το Γ. Καραϊσκάκης όχι μόνον τώρα αλλά  και παλαιότερα, ασφαλώς θα διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές. Μόνο απλό δεν είναι να ξεπηδήσει νεαρός «κίπερ» από τους μικρές ομάδες του Ολυμπιακού, να σταθεί, να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και εν τέλει να κάνει καριέρα.

Ωστόσο, ο Τζολάκης έχει στα υπέρ του δύο βασικά συν: πρώτον, ήδη έχει συμβάλλει ως ενδεκαδάτος στην κατάκτηση Κυπέλλου. Στον τελικό που διεξήχθη στον Βόλο τον Σεπτέμβριο του ’20, ήταν μόλις 18 ετών και αγωνίστηκε ως πολύπειρος απέναντι στην ΑΕΚ! Δεύτερον, διαθέτει εμπειρία, αφού έχει δώσει το παρών σε ματς των κορυφαίων ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Η διαδρομή του εγγυάται για τη συνέχεια. Το πιστεύει. Κυρίως, όμως, τον πιστεύει ο Ολυμπιακός και επενδύει σε αυτό το πρότζετκ. Να δούμε, όμως, περιπτώσεις παικτών στη θέση του γκολκίπερ που πάλεψαν, είχαν όνειρα αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν; Για να αποδειχθεί πόσο μπροστά είναι ήδη ο Τζολάκης και τι βήματα προόδου έχει κάνει.

Ο Σάββας Θεοδωρίδης

Η ιστορία εκκινεί από τα χρόνια του Σάββα Θεοδωρίδη. Τότε, υπήρχαν οι Μιχάλης Σούλανδρος και Μπάμπης Ζαρίχος. Ας μην ειπωθεί το περιττό ότι με τον σπουδαίο Θεοδωρίδη οι ελπίδες τους ήταν μικρές.  Αυτονόητο. Όπως αργότερα και του Ξαρχάκο, του Αραβαντινού και του Τζώρτζη, γιατί μπροστά τους υπήρχε (και) ο Γιάννης Φρονιμίδης. Ξεχωριστή περίπτωση υπήρξε ο Αντώνης Τζανετουλάκος. Ο Τσανακτσής πριν από αυτόν, έφυγε ο Τζανετουλάκος και είχε τέτοια θέληση, ώστε ξεχώρισε πολύ σε Προοδευτική και Παναχαϊκή.

Ο Κόης «χάθηκε» στη σκιά του Μυλωνά. Στη δεκαετία του ’70 ο Παναγιώτης Κελεσίδης, ο «αγριόγατος» είχε τον πρώτο λόγο. Και ο Πουπάκης τον δεύτερο. Ο νεαρός Φώτης Γερολυμάτος ήρθε το ’76 και έπαιξε ένα παιχνίδι, ενώ ο Ανδρέας Τσακμακίδης, τερματοφύλακας από τη Ρόδο εντάχθηκε στον Ολυμπιακό το ’79 και στην πορεία ήταν αδύνατο να συναγωνιστεί τον Χρήστο Αρβανίτη. Εκείνες τις εποχές οι ισχυροί αποκτούσαν νεαρούς ως τρίτους στην ιεραρχία και το …παιχνίδι παιζόταν με τους δύο πρώτους. Πολύ δύσκολα θα έβγαιναν στο ξέφωτο. Στα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» ο Γιάννης Παπαμιχαήλ είχε τα όνειρά του, η φυγή του Σαργκάνη σήμαινε κάποια ματς για τον ξανθομάλλη παίκτη, αλλά το 1-2 την περίοδο ’85-’86 με τον ΠΑΟ και τα δύο γκολ του Σαραβάκου, του έκοψαν τα φτερά. Οσον αφορά στον Σωκράτη Κοψαχείλη, πήρε λόγω τραυματισμού του Ταληκριάδη τη θέση του στο δεύτερο ημίχρονο ενός ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ακριβώς πριν από 30 χρόνια (26/1/1992), δέχθηκε ένα γκολ και το τελικό σκορ ήταν 0-3.

Δεν έφταιγε διόλου… Ο Ολυμπιακός πόνταρε λίγο νωρίτερα και στους Ταληκριάδη, Μολακίδη, Ράντο, κανείς όμως δεν έκανε τη σούπερ καριέρα μολονότι ως πιτσιρικάδες είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις. Ο μόνος που έπαιξε επί σειρά ετών και ήταν μέλος μια γενιάς με τρόπαια, ήταν ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος. Κατέκτησε επτά τίτλους πρωταθλήματος και ένα κύπελλο, αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο τους Ράντο και Στρακόσα. Ο Κλεόπας Γιάννου, μετά, είχε μπροστά του τον Νικοπολίδη, ο Γιαννιώτης δεν τα κατάφερε ενώ κάνει καλή καριέρα στο Περιστέρι και ο Χουτεσιώτης μπορεί να έφυγε από το κόκκινο προπονητήριο, συγκαταλέγεται όμως στους αξιόλογους γκολκίπερ της Λίγκας και αρέσει με τη φανέλα του Ιωνικού.

Συμπέρασμα: δεν είναι τόσο απλό να επιπλεύσεις ως νεαρός στον Ολυμπιακό. Να κάνεις καριέρα φορώντας τέτοια βαριά φανέλα. Απαιτείται πάθος, συνέπεια, προσήλωση και να τα δίνεις όλα, χωρίς εκπτώσεις. Η ιστορία σε βάθος χρόνων το μαρτυρά. Ο Κωνσταντίνος Τζολάκης αποδεικνύει πως τίποτα δεν είναι απίθανο, τα όνειρα πρέπει να τα κυνηγάς. Το ταξίδι του στον ποδοσφαιρικό κόσμο έχει ήδη ξεκινήσει…