Μαρία Παπαλάμπρου στο in: Οι καλύτερες ψυχαναλύτριες είναι οι κολλητές μου

O «Επισκέπτης»  του  Ερίκ Eμμανουέλ Σμιτ θα ανέβει στο θέατρο του Ίδρυματος  Μιχάλης Κακογιάννης  σε σκηνοθεσία Σωτήρη  Τσαφούλια.

Ένα χρόνο μετά τις πολύ επιτυχημένες «Αινιγματικές παραλλαγές», ο Σωτήρης Τσαφούλιας επιστρέφει στην θεατρική σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης  με τον ¨Επισκέπτη» του ίδιου συγγραφέα και εκλεκτούς ερμηνευτές. Σκηνοθετεί ένα έργο έντονο σε συναισθήματα και αντιπαραθέσεις, ιδέες και αναζητήσεις. Μυθοπλασία με αληθινά γεγονότα από τη ζωή του πατέρα της ψυχανάλυσης  μπλέκονται στο έργο, δίνοντας τη δυνατότητα στον συγγραφέα του να ασχοληθεί με τα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης, αλλά και τα μεγάλα ιδεολογικά και μεταφυσικά  ερωτήματα της ύπαρξης.

Ο εξαιρετικός Μάνος Βακούσης  ερμηνεύει τον ρόλο του Επισκέπτη. O Φώτης Θωμαΐδης στο ρόλο του Φρόιντ, η Μαρία Παπαλάμπρου είναι η Άννα Φρόιντ και ο Δημήτρης Παπαδάτος είναι ο Αξιωματικός.

Η Μαρία Παπαλάμπρου μίλησε στο in για τον ρόλο της, την ψυχανάλυση και τον δικό της τρόπο να αποφορτίζεται.

Mε τι ασχολείται η παράσταση «Επισκέπτης»;

Το έργο αναφέρεται σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα τα οποία όμως μετατρέπονται μέσα από τη ματιά του συγγραφέα σε μυθοπλασία. Ασχολείται με ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο πάντα, κάθε άνθρωπο από όποιο κοινωνικό περίγυρο και αν προέρχεται, σε όποια χώρα κι αν ζει με όποιο πολιτισμό και αν έχει μεγαλώσει. Τα πανανθρώπινα ερωτήματα για το μυστήριο της ζωής, το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης, τον Θεό, το καλό και το κακό.

Μιλήστε μας για τον ρόλο σας.

Εγώ υποδύομαι την Άννα Φρόιντ, τη μικρότερη από τα έξι παιδιά του. Είναι και αυτή ένα υπαρκτό πρόσωπο, ήταν η αγαπημένη, η χαϊδεμένη του κόρη, αυτή που ήταν δίπλα του σε όλη την ζωή του, αυτή που ακολούθησε το ίδιο επάγγελμα με εκείνον και που τον στήριξε σε κάθε δικό του επαγγελματικό βήμα. Η κόρη του Άννα τον συνόδευσε μέχρι το τέλος της ζωής του και έδωσε τελικά την εντολή για την ευθανασία του.

Ποια είναι η θέση της στην εξέλιξη της παράστασης;

Ακολουθώντας τα βασικά σημεία του χαρακτήρα της αληθινής Άννας Φρόιντ, ο συγγραφέας, μέσα στα πλαίσια της μυθοπλασίας, μας παρουσιάζει ένα πλάσμα πολύ δυναμικό και πολύ ελεύθερο, με  έναν επαναστατικό χαρακτήρα που της επιβάλλει να ακολουθήσει τις ιδέες της μέχρι τέλους. Έτσι την βλέπουμε από την αρχή του έργου και έτσι θα μείνει μέχρι το τέλος, παρά τις δοκιμασίες, με ένα καθαρό πρόσωπο, αυτό που είναι η προσωποποίηση του δίκαιου και της ελευθερίας του ανθρώπου.

Είναι δύσκολο να ενσαρκώνεται ένα αληθινό πρόσωπο;

Είναι αλήθεια ότι στην αρχή ασχολήθηκα πολύ με τη βιογραφία της. Διάβασα πολλά για εκείνην, για τη σχέση της με τον πατέρα της, για την καριέρα της στον χώρο της ψυχανάλυσης και αυτό ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Μέσα όμως από την δουλειά μας στις πρόβες και την καθοδήγηση του σκηνοθέτη, αποφάσισα να κρατήσω αυτές τις πληροφορίες στο πίσω μέρος του μυαλού μου και να πλάσω τον ρόλο μέσα από την συναισθηματική κατάσταση, τον χώρο και τον χρόνο που μου υποδεικνύει το ίδιο το έργο και ο συγγραφέας. Έτσι έφτιαξα την δική μου Άννα και τελικά έβαλα το δικό μου στίγμα στην κατανόηση αυτής της προσωπικότητας.

Από που πήρατε Έμπνευση για το ρόλο σας;

Το συγκεκριμένο πρόσωπο είχε μια ιδιαίτερη δυσκολία στην ερμηνεία του. Είναι μία γυναίκα που έζησε την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έζησε τον φασισμό σε όλο του το μεγαλείο και έδειξε ότι είναι έτοιμη να πεθάνει για την ελευθερία και για τις ιδέες της. Είναι πολύ δύσκολο να νιώσει κάνεις πώς είναι να είσαι έτοιμος να πεθάνεις για κάτι που πιστεύεις. Τέτοιοι άνθρωποι όμως υπήρξαν πολλοί στην ιστορία, χιλιάδες, γυναίκες και άντρες προσπάθησα να πάρω έμπνευση από αυτούς, να καταλάβω τον συναισθηματικό τους κόσμο. Μέσα από τους θεατρικούς ρόλους εμπνεύστηκα από την Αντιγόνη. Το πού θα καταλήξει η Άννα Φρόιντ μέσα στο έργο, αυτό το δείτε από κοντά.

Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στην ψυχανάλυση απορρίπτοντας τα ταμπού του παρελθόντος που πιστεύετε ότι οφείλεται;

Οι άνθρωποι όλο και περισσότερο απελευθερώνονται από το φόβο να μιλήσουν για αυτά που συμβαίνουν στην ψυχή τους. Όλο και περισσότερο δεν θέλουν να κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό για αυτά που τους βασανίζουν και θέλουν να βρουν λύσεις στις αγωνίες τους. Πιστεύω όμως ότι οφείλεται και στον πολύ κλειστό τρόπο ζωής που κάνουμε πια μέσα στις πόλεις. Παλιότερα υπήρχε το καφενείο, υπήρχε η αλάνα για παιχνίδι, υπήρχε η γειτονιά, μαζευόντουσαν όλοι στην αυλή και μπορούσαν να λένε τα καθημερινά τους προβλήματα, να γελάνε με αυτά, να θυμώνουν, να ακούν τη γνώμη του άλλου. Έτσι εκτονωνόντουσαν πολύ περισσότερο οι ψυχές των ανθρώπων. Σήμερα είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας και εμείς και τα παιδιά μας και αυτό δεν βοηθάει καθόλου.

Έχετε κάνει ποτέ ψυχανάλυση; Σας βοήθησε;

Όχι δεν έχω κάνει ψυχανάλυση. Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη για κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι πως είμαι ένας πολύ κοινωνικός και ανοιχτός άνθρωπος, έχω πολύ καλούς φίλους και νομίζω ότι αυτό με βοήθησε στη ζωή μου πολύ περισσότερο από το να καταφύγω σε αυτήν τη μέθοδο. Μπορώ να ανοιχτώ σε αυτούς και να πω για τα πράγματα που με απασχολούν ή με βασανίζουν, να μοιραστώ τα προβλήματά μου και έτσι βλέπω και νοιώθω ότι δεν είμαι μόνη. Οι καλύτερες ψυχαναλύτριες είναι οι κολλητές μου!