Και έτσι με ανανέωση της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση από την πλειοψηφία της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ολοκληρώθηκε ένα γεμάτο διήμερο (σύνολον 34 ώρες Βουλής) όπου η πολιτική αντιπαράθεση έφτασε στα ύψη και με αφορμή τις υποκλοπές.
Από την Τετάρτη μέχρι την Παρασκευή, σε όλη αυτή την διαδικασία θα προσέθετε κάποιος και την εκ παραλλήλου εκδήλωση για το ίδιο θέμα με πάνελ πανεπιστημιακών στο Ινστιτούτο Γκαίτε που διοργάνωσε το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και που επίσης πυροδότησε ένα είδος πόλεμο λόγω του τίτλου της «Μένουμε Ευρώπη;» και προφανώς του ερωτηματικού της στο τέλος.
Την ίδια ώρα που στην Βουλή, τα πολιτικά κόμματα εξέθεταν τα διαφορετικά τους επιχειρήματα για το θέμα, στο Ινστιτούτο Γκαίτε, την Πέμπτη το απόγευμα, έβλεπες στο ίδιο (πολύ) κοινό τον τέως Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Γιώργο Δημητρακόπουλο, τον Πέτρο Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεκάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, εκπροσώπηση του ΠΑΣΟΚ, των Πράσινων αλλά και πολλά πρόσωπα που το 2013 επιχείρησαν στο θέατρο Ακροπόλ να φτιάξουν την Ελιά, ως πρωτοβουλία των 58.
Ενα διαφορετικό πολιτικό τοπίο
Τότε βέβαια ο Βαγγέλης Βενιζέλος ήταν στο κοινό, ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στηρίζοντας όμως το τότε κεντροαριστερό εγχείρημα- προφανώς σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο για την χώρα. Εξάλλου απ’ το 2013, μέχρι σήμερα έχει παρεμβληθεί το βασικό πολιτικό γεγονός που μεταβάλλει τις τότε ισορροπίες, φιλίες, συμμαχίες και σχέσεις και αυτό δεν είναι άλλο από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πλέον την διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αν κάποιος θα επιχειρούσε να παρομοιάσει με θεατρικό έργο το γεμάτο αυτό (σκάρτο) τριήμερο πολιτικών γεγονότων το πιο ταιριαστό θα ήταν το «Ευαίσθητη ισορροπία» του Edward Albee. Ο Αλέξης Τσίπρας που προκάλεσε την συζήτηση στην Βουλή με την πρόταση δυσπιστίας μετά την επίσκεψη στον Πρόεδρο της ΑΔΑΕ Χρήστο Ράμμο ισορροπεί μεταξύ μιας ατζέντας που θέλει να αναδείξει και μιας ατζέντας που θέλει ο κόσμος απαντήσεις.
Εδώ ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποφάσισε να γίνει «Ράμμος» φωτίζοντας τα ευρήματα των ερευνών της ανεξάρτητης Αρχής για τις υποκλοπές και προφανώς η κίνηση του στην Βουλή για την δυσπιστία θα ερχόταν ως φυσικό επακόλουθο αυτής ακριβώς της κλιμάκωσης κατά της κυβέρνησης. Εδώ υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα: θα ήταν πιο «σωστό» πολιτικά να αφήσει την κυβέρνηση να συγκρούεται με τον κ. Ράμμο, εκτεθειμένη θεσμικά ή τελικά ήταν ορθότερο να λάβει πρωτοβουλία ο ίδιος και μετατρέποντας την σύγκρουση αυτή σε πόλεμο μεταξύ της ΚΟ της ΝΔ και του κόμματός του;
Στην Κουμουνδούρου αποτιμούν πάντως θετικά την όλη κίνηση και συζήτηση για πολλούς λόγους αν και ο βαθύτερος πέραν του γεγονότος πως ο Μητσοτάκης δεν απάντησε για τις υποκλοπές είναι το επίσημο ρήγμα στο Κέντρο. Πάμε στην «Ευαίσθητη ισορροπία» του εν λόγω χώρου που σήμερα στην Ελλάδα είναι κατακερματισμένος αλλά και κρίσιμος για τις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν κυβερνησιμότητα εντός των τειχών.
Η μάχη του Κέντρου
Το Κέντρο σήμερα διαχέεται σχεδόν σε 3 πολιτικές δυνάμεις και με την αξιοσημείωτη ευελιξία του Μητσοτάκη να ελέγχει ένα μεγάλο μέρος του. Οι υποκλοπές όμως φάνηκε πως είναι καταλύτης σε δύο σημεία:
Πρώτον, στην ρυμούλκηση ενός μέρους του Κέντρου μακριά απ’ το Επιτελικό Κράτος και μάλιστα με σκληρή κριτική για τις αποκαλύψεις που ξεκίνησαν τον Αύγουστο.
Δεύτερον, στην θεσμική παρουσία και παρέμβαση ενός άλλου κομματιού του Κέντρου που φαίνεται πως προκάλεσε και τον μείζον πονοκέφαλο στην κυβέρνηση. Εξέχον πρόσωπο εδώ ο Βαγγέλης Βενιζέλος που μπήκε στο στόχαστρο φιλοκυβερνητικών φωνών για την συμμετοχή του στην εκδήλωση της Πέμπτης στο Γκαίτε- όπου και επανέλαβε τα νομικά, συνταγματικα και πολιτικά του επιχειρήματα κατά της κυβέρνησης για το θέμα. Η Ευαίσθητη Ισορροπία του εν λόγω χώρου από πρόσωπα που είχαν «πολεμικό μητρώο» κατά του ΣΥΡΙΖΑ (ο διαπρεπής καθηγητής Ξενοφών Κοντιάδης, επίσης ομιλητής στην εκδήλωση, είχε αντιταχθεί σφόδρα κατά του Δημοψηφίασματος του 2015) για χρόνια είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Και προφανώς τα νέα δεδομένα αφήνουν πίσω το πάλαι αντι- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Εδώ προστίθεται και η «Ευαίσθητη Ισορροπία» του ΠΑΣΟΚ αφού και έννομο ενδιαφέρον για τις παρακολουθήσεις έχει λόγω του Νίκου Ανδρουλάκη αλλά και πολιτικό ενδιαφέρον αφού μεγάλη του έγνοια είναι να μην αφήσει τον χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο εσωτερικό του Γκαίτε, την Πέμπτη το βράδυ έβλεπες τις διαφορετικές γραμμές για το θέμα.
Από την προσπάθεια του Νίκου Αλιβιζάτου να μην γείρει το όλο event σε μια προσπάθεια να προσομοιώνεται η χώρα με την Ουγγαρία του Όρμπαν έστω με την μορφή εκφωνήσεων μέχρι την πιο δομική κριτική του Βενιζέλου στην κυβέρνηση ως «μείζον ζήτημα αφενός εθνικής ασφάλειας, αφετέρου λειτουργίας του κράτους δικαίου και σεβασμού του Συντάγματος».
Οι πολλαπλές και εν κινήσει προαναφερόμενες «Ευαίσθητες Ισορροπίες» μετατοπίζουν το πολιτικό σκηνικό και θα καθορίζουν και την προεκλογική μάχη μέχρι τις εθνικές κάλπες. Εδώ περισσότερο από ποτέ ο Μητσοτάκης θα θέτει σε σύγκριση τις διακυβερνήσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ θα επικαλείται την Δημοκρατία στην «πορεία του προς τον λαό».
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
