Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τα Μάτια σου

Στο Εβραιγάκι που ’κλεψεν
η λησμονιά το όνομά του

Μένα μονάχα με συγκίνησαν
τα δυο εκφραστικά σου μάτια
μάτια γιομάτα απορία και αφέλεια
μάτια αθώα
μέσ’ απ’ το βαγόνι που οδηγάει στο θάνατο
βλέμμα παιδιάστικο παιδιάστικο παιδιάστικο
κοιτάει την πλάση που γελάει τη ρωτάει
το μεγάλο Γιατί
«γιατί με φέραν δω γιατί με φέρανε
που ’ναι η άσπρη μας αυλή με τον Κοέν και τον Ναχμία
τώρα θα παίζαμε με την ψιψίνα τη Μπιζούκα
θα κλαίγαμε για ένα κεράσι θα μαλλώναμε
για λίγο ψωμί για μια καραμέλα
θα χτίζαμε σπιτάκια με πηλό
και πέτρες και θα τα γκρεμίζαμε
το βράδυ θα ξεφυλλίζαμε βιβλία
με εικόνες και μεγάλα γράμματα
η θεία Σουλίκα θα ’λεγε παλιές ιστορίες
για μάγισσες για δράκους για ρηγάδες
γιατί με φέραν δω που θα με παν;»
έξω γελούσεν η ζωή με τι απάθεια που γελούσε
λες κι έπνιγε κι αυτή τ’ αθώο το παιδιάστικο γιατί

Τώρα που το βαγόνι χάθηκε χάθηκε χάθηκε
κι η αθώα σου ύπαρξη στον άγνωστο σταθμό
τι να ’γιναν τι να ’γιναν ρωτώ
τα δυο εκφραστικά σου μάτια τα παιδιάστικα
που γνώρισαν τη ζωή στον Κοέν και τον Ναχμία
στην άσπρη αυλή με την ψιψίνα τη Μπιζούκα

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Σε κλειστά τραίνα

Σε κλειστά τραίνα
Μεταφέρουν φαντάσματα

Στεφάνια που αποστρέφονται
Τους θρήνους των μαρτυρικών γάμων

Έξοδος αποκαλυπτική
«Είστε αδερφοί μας»

Φωνάζουν από τα τραίνα
Το λυχνάρι μας είναι ρόδινο

Δε θα μπορέσει το σκοτάδι
Να διαπεράσει τη σάρκα μας.

(«Χειμερινό Ηλιοστάσιο» – Χρονικό της Κατοχής)

Την 27η Ιανουαρίου, Διεθνή Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος, τιμώνται τα εκατομμύρια θύματα της εγκληματικής δραστηριότητας του ναζισμού εις βάρος της ανθρωπότητας, μεταξύ αυτών περίπου 60.000 συμπατριώτες μας.

Στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το παρόν άρθρο εικονίζονται μέλη της οικογένειας Κοέν, που κατοικούσε στη Θεσσαλονίκη (πηγή: yadvashem.org).

Headlines