Το ίδιο έργο με τους πλειστηριασμούς

Δεν ξέρω πόσοι το παρατήρησαν, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε προχθές εκτός του Κοινοβουλίου – ξανά – και αγώνα ενάντια στους πλειστηριασμούς, με συγκέντρωση έξω από τον Αρειο Πάγο. Αναβιώνουν μέρες του 2014. Μόνο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης λείπει, ο οποίος όπου σταθεί θυμίζει με συγκεκριμένα στοιχεία τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που έγιναν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα οι πρώην σύντροφοί του καταγγέλλουν ότι «οι εισπρακτικές προχωρούν εδώ και καιρό παράνομα σε πλειστηριασμούς, αφού ο νόμος (βάσει του οποίου έχουν γίνει οι τιτλοποιήσεις των κόκκινων δανείων) δεν τους νομιμοποιεί να ενεργούν διαδικαστικές πράξεις». Αυτή είναι η επιχειρηματολογία ΣΥΡΙΖΑ. Οπως συνήθως, είναι η μισή αλήθεια.

Πράγματι, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε με μια και μοναδική απόφαση ότι δεν έχουν δικαίωμα οι εν λόγω εταιρείες για διαδικαστικούς λόγους να προβαίνουν σε μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης και σε πλειστηριασμούς. Υπήρχαν ωστόσο άλλες 11 αποφάσεις άλλης σύνθεσης του ίδιου δικαστηρίου (του Αρείου Πάγου) οι οποίες είχαν δικαιώσει τις εταιρείες και έλεγαν ότι μπορούν να προβαίνουν σε όλες τις ενέργειες.

Μπροστά στο αδιέξοδο που υπήρχε, στο οποίο αυτή η μια απόφαση είχε οδηγήσει στο «πάγωμα» των πλειστηριασμών, οι επιλογές της κυβέρνησης ήταν δύο. Η μία ήταν η εύκολη: να φέρει μια διευκρινιστική νομοθετική ρύθμιση, που θα ξεμπλόκαρε το θέμα, λύση που προέκριναν και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Η δεύτερη επιλογή ήταν η προσαρμοσμένη στην πολιτική συγκυρία: να μην κάνει τίποτα και να αφήσει το θέμα στην κρίση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.

Καλώς ή κακώς (σίγουρα το δεύτερο), με το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να «φουντώσει» πολιτικά η υπόθεση πλειστηριασμοί, επελέγη η δεύτερη λύση, της εκδίκασής της. Κάτι που έγινε την Πέμπτη, υπό τους ήχους των λίγων συγκεντρωμένων του καλέσματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση θα βγει το νωρίτερο τον Μάρτιο. Λόγω των εκλογών, ίσως και πιο μετά.

Πλειστηριασμοί από τους φορείς που κατέχουν τη συντριπτική πλειονότητα των κόκκινων δανείων στη χώρα δεν μπορούν να γίνουν έως τότε. Οχι μόνο για την πρώτη κατοικία. Κανένας. Το βασικό μέσο πίεσης για την επί ίσοις όροις εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων από πλευράς των πολιτών προς τις τράπεζες ή τις διαδόχους αυτών (τις εταιρείες διαχείρισης) δεν υφίσταται. Για όσους έχουν δάνεια σε τράπεζες και δεν τα εξυπηρετούν θα μπορούν να ασκηθούν εναντίον τους αναγκαστικά μέτρα είσπραξης. Οσων τα δάνεια έχουν περάσει σε funds, κανένα κίνδυνος μέχρι τις εκλογές και βλέπουμε.

Πέραν αυτού τα κόκκινα δάνεια που διαχειρίζονται οι εταιρείες διαχείρισης αποτελούν μέρος του σχεδίου Ηρακλής, των οποίων την αποπληρωμή έχει εγγυηθεί σε έναν βαθμό το ελληνικό Δημόσιο. Η Eurostat απειλεί ήδη μέρος αυτών των εγγυήσεων, υπό τον κίνδυνο να καταπέσουν, να τις εγγράψει στο δημόσιο χρέος. Να περάσουν δηλαδή στις πλάτες των φορολογουμένων.

Για αυτού του είδους τη δικαιοσύνη άρχισαν ξανά τα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο έργο ανεβαίνει ξανά. Η τοξικότητα επιστρέφει στον δημόσιο διάλογο, μαζί και οι φρούδες ελπίδες. Το θέμα είναι, και θα φανεί στην κάλπη, αν όλα αυτά αφορούν την κοινωνία ή πλέον μόνο ένα μικρό κομμάτι της…