Ολοκαύτωμα: Αν οι τοίχοι είχαν φωνή – Το ασφαλές σπίτι στο Tynemouth

Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος και οι ιστορίες από το σκοτεινό αυτό κεφάλαιο της Ευρώπης παραμένουν τρομαχτικές και επίκαιρες για όσους «βλέπουν» τον Αδόλφο Χίτλερ στα πρόσωπα των σύγχρονων απολυταρχών.

Το BBC, με αφορμή τη σημερινή ημέρα, αποκαλύπτει την ιστορία ενός σπιτιού σαν όλα τα άλλα στο νούμερο 55 του δρόμου Percy Park της παραλιακής πόλης Tynemouth στη βορειοανατολική Αγγλία, το οποίο πριν από 80 χρόνια αποτέλεσε το ασφαλές καταφύγιο μικρών Εβραιόπουλων μακριά από τη μανία των Ναζί.

Όπως εξηγούν στο βρετανικό δίκτυο ο Μάρτιν και η Ρόουζμαρι Άντερσον, που πρόσφατα πληροφορήθηκαν τις βαριές μνήμες πίσω από τους τοίχους της οικίας τους, τα διασωθέντα 20 κορίτσια από το μακρινό παρελθόν, είχαν φτάσει εκεί στο πλαίσιο της προσπάθειας Kindertransport, που αφορά τη μεγάλη επιχείρηση μεταφοράς στη Βρετανία συνολικά 10.000 παιδιών από τη Γερμανία, την Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία μεταξύ του 1938 και του 1940.

Επιχείρηση Kindertransport

Για την ιστορία η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων στη ναζιστική Γερμανία  με πρωτοβουλία διάφορων Εβραΐκών και μη οργανώσεων καθώς και οργανώσεων Κουακέρων, που έδρασαν υπό την ομπρέλα της μη θρησκευτικής οργάνωσης Ίδρυμα για τη Φροντίδα των Παιδιών από τη Γερμανία, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Κίνημα Παιδιών Προσφύγων, καθώς και με τη συμβολή της Παγκόσμιας Οργάνωσης για την Ανακούφιση των Εβραίων.

Το νεότερο κορίτσι που φιλοξενήθηκε σε αυτό το σπίτι ήταν η Ίγκνε Χάμιλτον, τότε Ίγκε Άνταμετζ, που έφτασε στην αγγλική πόλη από την Πολωνία το 1939 σε ηλικία 5 ετών. Είχε μάλιστα φωτογραφηθεί μαζί με την αδελφή της, Ρουθ, και ένα άλλο κορίτσι στον σταθμό του τρένου στο Λίβερπουλ, μια εικόνα που έμελλε να ταυτιστεί με την προσπάθεια Kindertransport.

Σήμερα η ίδια κοιτάζοντας τη φωτογραφία, παρότι δεν θυμάται το ενσταντανέ, αλλά ούτε και τη μητέρα της και τη μικρότερη αδελφή της που έμειναν πίσω και δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, αναρωτιέται γιατί χαμογελούσε. «Δεν μπορώ να καταλάβω το χαμόγελο μου. Δείτε την αδελφή μου πόσο σοβαρή είναι. Είχε επηρεαστεί από όλα όσα συνέβαιναν», δηλώνει η ίδια.

Ιστορίες με αμφίσημο τέλος

Η Ντάσα Κάμινερ, ήταν μόλις 7, όταν εγκατέλειψε την Τσεχοσλοβακία για την μικρή αγγλική πόλη. Σήμερα είναι 91 ετών και ζει στην Αυστραλία. «Ήταν μια πανσιόν, μια κοινότητα για νεαρά άτομα που βρέθηκαν όλα μαζί κάτω από τραγικές συνθήκες», θυμάται η ίδια.

«Πάντα πιστεύαμε ότι τον επόμενο χρόνο, ο πόλεμος θα τελείωνε και θα είχαμε τη φυσιολογική ζωή μας πίσω. Δεν συνέβη ποτέ. Αλλά στη ζωή πρέπει να προχωράμε και να κρατάμε μόνο τα καλά» συνεχίζει η ίδια αποκαλύπτοντας ότι και οι δύο γονείς της σκοτώθηκαν όταν εκείνη βρισκόταν στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η ιδιαιτερότητα του μικρού σπιτιού στην παραλιακή πόλη, που άνηκε στην Εβραία Σίλβια Φίσκιν, είναι ότι κατάφερε να κρατήσει ασφαλή τα κορίτσια που φιλοξένησε για περισσότερο από ένα χρόνο, μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι προβλεπόταν.

Επιτηρήτριες τους ήταν δύο γυναίκες από τη Βιέννη, που κρύβονταν επίσης από τους Ναζί, η διάσημη μαγείρισσα, Άλις Ούρμπαχ και η επιτυχημένη επιχειρηματίας Πάολα Σίμπερ. Μετά τον πόλεμο έγιναν προσπάθειες όλα τα κορίτσια να ξαναβρούν τους γονείς τους και άλλα μέλη των οικογενειών τους, όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων οι συγγενείς τους είχαν εξοντωθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.