Ιανουάριος του 2006. Ακριβώς ίδια ημέρα. 29 του μήνα. Συμπίπτει ενίοτε το ημερολόγιο της τελευταίας Κυριακής, τότε που διεξάγεται ο τελικός του αυστραλιανού όπεν, να «σημαδεύει» αυτόν τον αριθμό. Μια άλλη Ελλάδα. Που είχε βγει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αναζητούσε συνεχώς νέους ήρωες και όχι μόνον όσους έλαμψαν στη γιορτή του 2004.

Ο Μάρκος Παγδατής, ο κύπριος τενίστας τότε, έμοιαζε με φωτοβολίδα που λάμπει.

Ενας «δικός» μας. Στο Νο54 της παγκόσμιας κατάταξης, αλλά πολύ δυναμικός και φιλόδοξος στην Αυστραλία. Οι στιγμές εκείνου του τριημέρου, από την Παρασκευή που έδωσε τον αγώνα των ημιτελικών και πήρε το εισιτήριο έως και την Κυριακή που αντιμετώπισε τον Ρότζερ Φέντερερ, δεν φεύγουν από τη μνήμη. Παροξυσμός. Όχι μόνο στην Κύπρο. Αλλά και στην διψασμένη για αστέρες (και) του τένις πατρίδα μας. Εφημερίδες και κανάλια έκαναν αποστολές, ναι, ταξίδεψαν ή βρήκαν …άκρη στην Αυστραλία ώστε να έχουν από πρώτο χέρι τι έγινε στον τελικό. Να δώσουν «εικόνα».

Το ματς με τον Ελβετό θρύλο των κορτ το παρακολούθησαν εκατομμύρια. Εστω κι αν το αποτέλεσμα ήταν (σχεδόν) προδιαγεγραμμένο. Ο Παγδατής να νικούσε τον κορυφαίο Φέντερερ; Αδύνατο. Το τελικό 3-1 υπέρ του Ρότζερ ήρθε φυσιολογικά και ήταν το «κερασάκι στην τούρτα» μιας καριέρας που έφταζε νωρίς στο ζενίθ για τον Μάρκο. Γιατί ο Παγδατής, μολονότι έφτασε έως το Νο 8 δεν είχε την ανάλογη συνέχεια, δεν έκανε την έκρηξη. Εκείνες οι ημέρες ήταν οι δικές του ημέρες. Του ανήκαν. Τότε, οι τηλεοπτικοί σταθμοί έκαναν αφιερώματα και ο Τύπος της εποχής του «χάριζε» σελίδες επί σελίδων. Δικαίως. Τέτοια μεγαλεία, ουδέποτε στο παρελθόν.

Τα χρόνια κύλησαν και αποδείχθηκε πως η σελίδα γύρισε για τα καλά. Το τένις δεν είναι πλέον ένα άθλημα μακριά από εμάς ούτε οι επιτυχίες του αφορούν άλλες χώρες. Τουναντίον, έχουμε παιδιά, τη Σάκκαρη και τον Τσιτσιπά που περπατούν στην κορυφογραμμή του αθλήματος.

Τους καμαρώνουμε. Λάμπουν. Κερδίζουν τουρνουά, φτάνουν σε τελικούς, φλερτάρουν με τις πρώτες θέσεις της κατάταξης., Και δεν μας κάνει πλέον εντύπωση. Γιατί έτσι πρέπει να είναι. Μεγαλώνουν οι αθλητές. Μεγαλώνουμε και ‘ μεις. Ωριμάζουμε σε νοοτροπία και η χαρά είναι μεγάλη που δεν μιλάμε πια για εξαιρέσεις αλλά για τον κανόνα. Τον κανόνα της επιτυχίας και της δικαίωσης των προσπαθειών.

Headlines