Ας μιλήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας

Τα στοιχεία για τους μισθούς των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα από την Εργάνη είναι συγκλονιστικά:

Εως 500 ευρώ μικτά, δηλαδή πολύ κάτω κι από τον κατώτατο μισθό, αυτή τη στιγμή παίρνουν 336 χιλιάδες πολίτες

Από 501 έως 700 ευρώ παίρνουν 126 χιλιάδες εργαζόμενοι ενώ από 701 ευρώ έως 1.000 ευρώ βρίσκονται και οι περισσότεροι, περίπου 898 χιλιάδες συμπολίτες μας.

Από 1.000 έως 1.500 ευρώ, έναν ας πούμε ανεκτό μικτό μισθό, παίρνουν 510 χιλιάδες εργαζόμενοι ενώ οι… τυχεροί δηλαδή όσοι έχουν μισθό από 1.500 ευρώ και πάνω είναι περίπου 380 χιλιάδες.

Οι μέσες μηνιαίες αποδοχές διαμορφώθηκαν το 2022 σε 1.176 ευρώ, έναντι 1.046 ευρώ το 2019, δηλαδή πήραν μικτή αύξηση περίπου 130 ευρώ.

Σκεφτείτε λοιπόν. Από 1.000 ευρώ μικτό μισθό και κάτω παίρνουν αυτή τη στιγμή περίπου 1,3 εκατ. Ελληνες. Και με τα καθαρά χρήματα που τους μένουν πρέπει να αντιμετωπίζουν όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Δηλαδή μια απίστευτη ακρίβεια, τεράστιο κόστος χρήσης ακινήτων (δάνεια ή ενοίκια), σημαντικά ποσά για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πέρα των ασφαλιστικών ταμείων, αυξημένα έξοδα για τις λεγόμενες «μαύρες» δουλειές. Όπως π.χ. τα φροντιστήρια των παιδιών ή ακόμη και οι εργασίες των ελεύθερων επαγγελματιών που δεν φαίνονται πουθενά.

Βλέποντας αυτά τα στοιχεία αναρωτιέται κανείς γιατί όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις των κομμάτων, το πολιτικό θέατρο που παίζεται με φόντο τις εκλογές είναι περί όνου σκιάς.

Τα πραγματικά προβλήματα είναι στην επιβίωση εκατομμυρίων συμπολιτών μας, στην αδυναμία να αντεπεξέλθουν ακόμη και σε βασικές καθημερινές ανάγκες.

Ακούμε να γίνεται τον τελευταίο καιρό μια πλειοδοσία ως προς τον κατώτατο μισθό.

«Να το κάνουμε 751 ευρώ. Και γιατί 751 κι όχι 780; Όχι 780, βάλτε κάτι παραπάνω, στα 800 ευρώ ο μισθός».

Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται ώστε να καταλάβουμε ποιος είναι ο πιο… ευαίσθητος κοινωνικά και να σπεύσουμε να τον ψηφίσουμε.

Με ξένα κόλλυβα βεβαίως μιας και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα τους πληρώνουν οι επιχειρήσεις κι όχι το Δημόσιο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν άλλα μισθολόγια, πολύ πάνω από αυτά που υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα.

Αντί, λοιπόν, να χαραχθεί μια οικονομική πολιτική κινήτρων στις επιχειρήσεις να επενδύσουν, να επιβιώσουν, να αναπτυχθούν, να δώσουν υψηλότερους μισθούς χωρίς την παρέμβαση του κράτους, εμείς ασχολούμαστε με διάφορα… pass, με κουπόνια ελεημοσύνης με απλά λόγια.

Κι αυτό είναι οικονομική πολιτική με κοινωνικό πρόσωπο;

Όχι. Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να παραμένει οπισθοδρομική. Δεν μπορεί να μιλούν οι πολιτικοί αόριστα για μισθούς και να αραδιάζουν αριθμούς (600,700, 800 ευρώ) απρόσωπα, χωρίς να ξέρουν τις ιστορίες πίσω από αυτούς.

Και οι ιστορίες λένε ότι μέσα σε λίγους μήνες το κόστος των αγορών σούπερ μάρκετ αυξήθηκε 40%.

Ότι τα ενοίκια έχουν αυξηθεί μέσα στα προηγούμενα χρόνια πάνω από 40%.

Ότι αυξάνονται συνεχώς οι δόσεις των δανείων και όλο και περισσότεροι αδυνατούν να πληρώσουν και κινδυνεύουν να χάσουν τις περιουσίες τους.

Οτι είναι τρομακτικές οι αυξήσεις στον τομέα της ενέργειας είτε είναι ρεύμα, είτε φυσικό αέριο, είτε καύσιμα.

Ότι όλο και περισσότεροι Ελληνες βρίσκονται στα όρια της φτώχειας κι αν δεν υπήρχαν οι οικογενειακοί δεσμοί (ενδεχομένως και η… μαύρη εργασία) δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν.

Ότι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι βιώνουν εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις, αδυνατώντας όχι μόνο οι ίδιοι να ζήσουν αξιοπρεπώς αλλά και να βοηθήσουν τους δικούς τους.

Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, και φυσικά δεν δημιουργήθηκαν τώρα. Ούτε διογκώθηκαν τώρα. Το πρόβλημα είναι η διαχρονική αφασία των κομμάτων που περί άλλων τυρβάζουν, την ίδια στιγμή που οι καταστάσεις για μεγάλο μέρος του πληθυσμού γίνονται όλο και χειρότερες, όλο και πιο πιεστικές.

Στο δρόμο προς τις εκλογές, λοιπόν, δεν μπορεί να επικρατήσει η οχλαγωγία, η στείρα αντιπαράθεση, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και τα επικοινωνιακά παιχνίδια.

Οι πολίτες ζητούν απαντήσεις, θέλουν σχέδιο για το μέλλον, απαιτούν από τα κόμματα να τους δώσουν ελπίδα.

Γιατί αν η μεταμνημονιακή Ελλάδα και το υποτιθέμενο success story είναι τελικά… ένας βίος αβίωτος, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός. Στραβά αρμενίζουμε…