Γιώργος Αμυράς: «…Τα βιβλία μου, το γραφείο μου, ένας καναπές και μία τηλεόραση»

Αν και οι συνεντεύξεις της σειράς «Η τέχνη των πολιτικών» ξεκινάνε με ερωτήσεις «προσωπικού» χαρακτήρα, για να ολοκληρωθούν με αντίστοιχες ενός ευρέος κοινωνικού ενδιαφέροντος, σήμερα με εσάς επιλέγουμε μια αντίθετη διαδρομή, ρωτώντας σας για τα χρόνια της πανδημίας, αν θα μπορούσε, μέσα στις συμφορές που προκάλεσε, να την πιστώσει κανείς και με κάτι θετικό;

Η πανδημία διέλυσε πολλές οικογένειες καθώς τα μέλη τους υποχρεωμένα να συνυπάρξουν για μακρύ χρονικό διάστημα φάνηκαν απροετοίμαστα προκειμένου να υπομείνουν μια αντίστοιχη συνθήκη. Αλλοι ωστόσο περιορισμένοι καθώς ήταν εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκαν να σκεφτούν κάτι περισσότερο τόσο για τον εαυτό τους και για το μέλλον τους όσο και για την κοινωνία ολόκληρη. Οδηγήθηκαν, δηλαδή, σ’ ένα είδος αυτοσκαναρίσματος. Αλλους αυτό το αυτοσκανάρισμα τους βοήθησε να πάνε δύο βήματα πιο μπροστά, άλλους όμως τους σακάτεψε. Ετσι ή αλλιώς, πάντως έγινε μια παύση με πολλή σκέψη για τον καθένα μας. Τώρα ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της σκέψης, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.

Δεύτερη ερώτηση η παγιωμένη σχεδόν ως ακροτελευταία πάντα ερώτηση, σε σχέση με το Διαδίκτυο και τι φρονείτε γι’ αυτό;

Το Διαδίκτυο είναι όπως είναι η ίδια η ζωή, έχει δηλαδή και τα φωτεινά και τα σκοτεινά του σημεία. Το Διαδίκτυο είναι ένα εργαλείο, όπως ακριβώς το ποδήλατο. Αν δεν ποδηλατείς σωστά και πέφτεις συνέχεια, δεν φταίει το ποδήλατο, φταις εσύ. Αμα ξέρεις να το καβαλάς και να το κουμαντάρεις σωστά, θα κάνεις τη δουλειά σου μια χαρά. Διαφορετικά δεν σε σώζει τίποτε.

Πώς εξειδικεύονται τα διαβάσματά σας σε σχέση με τα βιβλία που έχετε διαβάσει και διαβάζετε;

Το σπίτι όπου μεγάλωσα ήταν ένα βιβλιοφαγικό σπίτι. Και ο ίδιος σήμερα στο σπίτι μου έχω μια τεράστια βιβλιοθήκη με χιλιάδες βιβλία. Ο αριθμός που σας λέω είναι κυριολεκτικός. Αλλωστε όλα τα υπάρχοντά μου είναι τα βιβλία μου, το γραφείο μου, ένας καναπές και μια τηλεόραση. Είναι τα μόνα πράγματα που έχω να μεταφέρω όταν πρόκειται να μετακομίσω. Μιλώντας για λογοτεχνία θέλω να πω ότι ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Ζοζέ Σαραμάγκου. Τα βιβλία του, είναι τα μόνα βιβλία που έχω διαβάσει για δεύτερη φορά. Παρακαλώ να μη θεωρεί ότι ευλογώ τα γένια μου μνημονεύοντας ανάμεσα στα διαβάσματά μου, τα τρία βιβλία του αδελφού μου, του Πάνου Αμυρά, ιστορικοαστυνομικά μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην Κατοχή «Ο λιμός», «Τα λύτρα» και «Το φιλί του Δεκέμβρη». Αν και έχω διαβάσει και συνεχίζω να διαβάζω πολύ λογοτεχνία, τα τελευταία χρόνια διαβάζω επίσης πολύ ιστορία. Αυτή την εποχή διαβάζω την «Ιστορία του ελληνικού κράτους» του Γιώργου Δερτιλή. Μου έχει λύσει πολλές απορίες, όπως, για παράδειγμα, πώς γίνεται η Ελλάδα – με απασχολούσε χρόνια – να είναι μια παγκόσμια ναυτική δύναμη.

Να το μάθουν και όσοι ενδεχομένως δεν θα διαβάσουν το βιβλίο του Γιώργου Δερτιλή;

Με χαρά. Οι Ελληνες, κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, είχανε βεβαίως σκάφη. Με τα σκάφη αυτά έσπαγαν κυρίως ναυτικούς αποκλεισμούς που γίνονταν σε πόλεις – κράτη. Κυρίως η Αδριατική, το Ιόνιο, αλλά και το Αιγαίο, ήταν ένα πεδίο σκληρών συγκρούσεων ανάμεσα σε διάφορες ναυτικές δυνάμεις. Πόλεις και λιμάνια πολιορκούνταν. Οι Ελληνες είχαν βρει τον τρόπο να σπάνε αυτούς τους αποκλεισμούς και αυτές τις πολιορκίες, γεγονός που τους απέφερε μια κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη αμοιβή. Μια αμοιβή που τους επέτρεπε να βελτιώσουν συχνότερα, σε σχέση με άλλα κράτη, τη ναυτική τους τεχνολογία, όπως συνέβαινε, για παράδειγμα, με τη Μεγάλη Βρετανία που έμενε πίσω καθώς δεν προλάβαινε να αποσβέσει τα τεράστια έξοδα για τη μεταφορά τους λόγου χάρη από το πανί στον ατμό. Ενώ οι Ελληνες με το να πηγαίνουν κατευθείαν στη μεθεπόμενη τεχνολογία είχαν τον χρόνο και τις αποσβέσεις να κάνουν και να προηγούνται με τη χρήση μιας τεχνολογίας ναυτικής αιχμής θα τη χαρακτήριζε κανείς σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους.

Αν µ’ ένα µαγικό ραβδί θα είχατε τη δύναµη να διασώσετε τρία πράγµατα όσον αφορά το απώτατο µέλλον της Ελλάδας, ποια θα ήταν αυτά;

Δεν θα διέσωζα μνημεία, θα διέσωζα κείμενα. Τα «Ομηρικά Επη», την «Αντιγόνη» και τα ποιήματα του περουβιανού μοναχού Συμεών που εγκαταβιώνει στο Αγιον Ορος, ή έστω τον στίχο ενός ποιήματός του που λέει «Φως φέρει ο έρως».

Ποιο αναπολείτε ως το συναρπαστικότερο ταξίδι της ζωής σας;

Ενα ταξίδι στην Ιαπωνία. Στο Τόκιο πιο συγκεκριμένα. Μέσα στις λίγες μέρες που έμεινα, ήρθα σ’ επαφή μ’ ένα κόσμο μιας απίστευτης ευγένειας. Στον σταθμό του μετρό, σ’ ένα γκισέ, είχα ξεχάσει τα γυαλιά μου και μετά από είκοσι τέσσερις ώρες ήταν στη θέση τους, κανείς δεν είχε σκεφτεί πως ήταν δυνατόν να τα πάρει. Κι ένα δεύτερο, εξίσου συγκλονιστικό, όταν σ’ ένα υποδηματοποιείο, ήταν αδύνατο να βρεθούν παπούτσια στο νούμερό μου. Ο καταστηματάρχης συνέχιζε να μου φέρνει παπούτσια – θα πρέπει να είχε φτάσει στο δέκατο ζευγάρι, όταν ένας παριστάμενος που κατάλαβε πως είμαι ξένος μου εξήγησε πως θα συνέχιζε να μου φέρνει παπούτσια αν δεν του έλεγα ο ίδιος να σταματήσει γιατί στην Ιαπωνία θεωρείται αγένεια να πεις στον άλλο που σου ζητάει κάτι πως δεν το έχεις.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ