Η πολιτική θύελλα που έχει προκαλέσει η υπόθεση των υποκλοπών δεν λέει να κοπάσει. Και ορθώς, παρά τις συγκυρίες της στιγμής. Γιατί αν κοπάσει, θα σημαίνει ότι η δημοκρατία αποδέχεται πλέον τέτοιου είδους πρακτικές ως κανονικότητα της λειτουργίας της. Δηλαδή θα υπογράψει μόνη της τον μαρασμό, τη συρρίκνωσή της. Ούτε φυσικά το θέμα εξαντλείται με την υπόθεση της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση. Και η οποία εξήλθε μεν αλώβητη και ίσως σε κάποια ανασύνταξη, αλλά πλέον με τη ΝΔ σύσσωμη πολύ μακριά από τις πάλαι ποτέ αρχές της. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς δεν πείθει ότι κόπτεται περί δημοκρατίας: μεταξύ πάμπολλων άλλων, έχει πίσω του και έναν «Μάξιμο Σαράφη»…

Ομως, όλα αυτά, είναι τακτικισμοί που έχουν ταβάνι την πολιτική σύγκρουση και μάλιστα στην τελική ευθεία προς την προεκλογική περίοδο. Αλλά εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτά: το μέγα πρόβλημα είναι ότι η δημοκρατία έχει υποστεί δύο άγρια πλήγματα εκ των έσω: τόσο από τις ίδιες τις παρακολουθήσεις, που οργανώθηκαν μέσα από το ίδιο το πρωθυπουργικό γραφείο, κάτι που ουδείς αμφισβητεί, όσο και, εν συνεχεία, από τις εντελώς απαράδεκτες μεθοδεύσεις κυβέρνησης και Βουλής για τη συσκότισή τους, που έγραψαν και μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ίδιου του Κοινοβουλίου. Εν μέσω όλων αυτών, η τακτική… απώθησης του προέδρου της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής Χρήστου Ράμμου από τη Βουλή προκειμένου εκείνος να μην μπορέσει να παραδώσει το σχετικό πόρισμα υπήρξε όχι μόνον αγρίως αντιδημοκρατική, αλλά και εντελώς βλακώδης. Και οδήγησε στη γνωστή επιστολή του στους πολιτικούς αρχηγούς, για την οποία έκτοτε γκρινιάζει η κυβέρνηση.

Δεν έχει δίκιο και το ξέρει. Αυτά που λέει είναι, με μία λέξη, ανοησίες. Ομως, ακόμα κι αν δεν ήταν, ακόμα και αν είχε δίκιο σε εντελώς διαδικαστικό επίπεδο, η ουσία παραμένει: η αποκάλυψη της αλήθειας είναι ασυζητητί υπέρτερη αξία από κάθε τι άλλο σε αυτήν την πρωτοφανή και εντελώς απαράδεκτη για δημοκρατικό πολίτευμα υπόθεση. Και, φυσικά, για μία παράταξη και μία κυβέρνηση που θέλουν να είναι υπερήφανες για τις ευρωπαϊκές τους δάφνες, πράττοντας με τρόπο που θα είχε προκαλέσει την κατακρήμνισή τους οπουδήποτε στην Ευρώπη. Αλλωστε, το να επιχειρείς με τακτικισμούς να φιμώσεις την ΑΔΑΕ, που το Σύνταγμα προβλέπει ακριβώς για τέτοιους σκοπούς και την ίδια και την ανεξαρτησία της, από μόνο του φωνάζει ενοχή. Με αυτό θα συμφωνούσε ασφαλώς και ο Πρωθυπουργός και θα υπερθεμάτιζε παθιασμένα, αν δεν καθόταν σε αυτό το έδρανο που κάθεται, αλλά σε εκείνο του αρχηγού της αντιπολίτευσης και διεκδικούσε να… μετακομίσει. Ή μήπως όχι;

Η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει ότι ο δρόμος που τραβάει δεν δίνει λύση. Λύση θα ήταν μόνον μία: να μην έτρεμε σύγκορμη για τα έργα και τις ημέρες της με τις παρακολουθήσεις και να ήταν σε θέση να δώσει ουσιώδεις, γνήσιες, πειστικές, πλήρεις απαντήσεις. Προφανώς δεν μπορεί. Οσο όμως δεν το κάνει, ό,τι άλλο κάνει στρέφεται τελικά εις βάρος της. Και ούτε η απόπειρα απαξίωσης του Ράμμου θα τη βοηθήσει, ούτε η προσπάθεια να πείσει ότι ο Πρωθυπουργός δεν είχε ιδέα και ότι όλα τα έκανε το ανηψούδι του με τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ.

Οσο περνά ο καιρός, ο τρόπος που έχει χειριστεί το ζήτημα γεννά πλέον όλο και πιο πολύ το αίσθημα της άγριας προσβολής της νοημοσύνης του ελληνικού λαού, πέρα απ’ όλα τα άλλα, που αφορούν ευθέως και σε βάθος την ίδια τη δημοκρατία. Και πρέπει να προσέξει: είναι σαν να λέει τους πολίτες βλάκες μες τη μούρη τους δυο τρεις μήνες πριν από τις εκλογές. Ισως κάτι δεν έχει καταλάβει για την ψυχοσύνθεσή τους…

Headlines