Η Μικρή Άρκτος παρουσιάζει το μυθιστόρημα του  Κωνσταντίνου Αλσινού Η Πληγή του Κόσμου, ένα κείμενο πολυδιάστατο στην σύλληψη και στην μορφή του, μια ελεγειακή αναφορά στη γενιά που γεννήθηκε μαζί με την μεταπολίτευση.

Ο Αλσινός βηματίζει διαδοχικά σε πολλούς δρόμους αφηγούμενος την ιστορία του: περνά από την ποίηση, στο θέατρο, στην αστυνομική πλοκή, στο κοινωνικό μυθιστόρημα – παραμένοντας  σταθερός  στην  πρόθεσή του να αποτυπωθούν με κάθε τρόπο, οι ψυχολογικές και κοινωνικές συνιστώσες που οδήγησαν μοιραία τη χώρα και τις ζωές όλων μας, στα Μνημόνια και στη μεγάλη Κρίση. Στην Ελλάδα δηλ. του σήμερα.

Η ιστορία του,  σκληρή όσο και γοητευτική,  είναι μια αναφορά στην γενιά που αναγκάστηκε να ζήσει τα άδηλα αδιέξοδα των προηγούμενων γενεών και αναγκαστικά  να αποδεχθεί τις συνέπειες τους.

Ο Κωνσταντίνος Αλτσίνος μίλησε στο in για το νέο του μυθιστόρημα.

Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο «Η πληγή του κόσμου». Τι θα διαβάσουμε;

Το μυθιστόρημα «Η πληγή του κόσμου» είναι κατά βάση αστυνομικό, ωστόσο περιέχει κάποιες ιδιαιτερότητες (αν όχι καινοτομίες) που καθιστούν δύσκολη την κατάταξή του σε αυτήν την κατηγορία αποκλειστικά. Η υπόθεση ξεκινά στην Αθήνα του 2012, εν μέσω της κρίσης. Ανήμερα της εθνικής επετείου, νωρίς το πρωί της 25ης Μαρτίου, ένας άνθρωπος βρίσκεται νεκρός μέσα στο σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος. Είναι γυμνός κι έχει πληγές στα δυο του μάτια. Η αστυνομία σπεύδει να «συμμαζέψει» γρήγορα το γεγονός, ώστε να πραγματοποιηθεί ανενόχλητα η παρέλαση. Ωστόσο, ένας συνταξιούχος αστυνόμος, ο Νίκος Ελευθεριάδης που κάνει τη βόλτα του και τυχαίνει να περνά από εκεί, αναλαμβάνει άτυπα τη διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης. Ο αστυνόμος αυτός έχει ένα «χάρισμα»: η αυξημένη (ή, η παραπάνω απ’ το κανονικό) ενσυναίσθησή του τού επιτρέπει με το που ανταμώνει κάποιον, να «βλέπει» μέσα στη ζωή του, τις δικές του ανησυχίες, φόβους, αγωνίες και σκέψεις. Ενόσω ο κάθε «ύποπτος» τον οδηγεί στον επόμενο, παρεμβάλλονται έτσι έντεκα μονόλογοι, πολύ θεατρικοί στη γραφή τους, όχι πάντα στον ίδιο χρόνο της ιστορίας, κι όχι πάντα απολύτως σχετικοί με αυτήν. Όσο η αφήγηση προχωρά, φαίνεται πως όλοι λίγο έως πολύ έχουν βλάψει το νεκρό, κανείς όμως δε θεωρείται αρκετά ικανός για το έγκλημα. Ο πρώτος  μάρτυρας-ύποπτος είναι μια λαχειοπώλης, η οποία είναι η πρώτη που έφτασε στο σημείο, και δίνει στον αστυνόμο την ταυτότητά του. Ο νεκρός, ονομάζεται Στέφανος Δημάκης και έχει γεννηθεί στις 24 Ιουλίου 1974, ημέρα της μεταπολίτευσης. Η ημερομηνία γέννησης και θανάτου του νεκρού αφήνονται ως συμβολισμοί στη διάθεση του αναγνώστη για την αξιολόγησή τους.

Το μυθιστόρημα αυτό λοιπόν, ενώ διατηρεί το σασπένς μιας αστυνομικής υπόθεσης που πρέπει να λυθεί, μπορεί να πει κανείς πως είναι και κοινωνικό, ψυχογραφικό αλλά και μοιραία πολιτικό (με την πρώτη έννοια, αυτή του πολίτη που κυκλοφορεί ενεργά εκεί έξω και τον αφορούν τα όσα γίνονται).

Ποια ήταν η έμπνευσή σας;

Έζησα στην Αθήνα τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Μένοντας στο κέντρο και κυκλοφορώντας αρκετά στους δρόμους και τα στενά του (μου αρέσει πολύ να περπατώ, ακόμα και δίχως λόγο), αντάμωνα άγνωστους ανθρώπους, κατά το μάλλον κατηφείς. Ξεκινούσα έτσι να φαντάζομαι την ιστορία του καθενός. Όμως, ενόσω ο καθένας από αυτούς «μιλούσε», η αγωνία του έφευγε κάπως από τα καθημερινά κακώς κείμενα και καταπιανόταν με διαχρονικές ανθρώπινες ανησυχίες, πράγματα που παραμένουν ίδια, ανεξαρτήτως των συγκαιρινών συνθηκών, όσο το ανθρώπινο λάθος επιμένει. Έτσι γεννήθηκαν σε πρώτη φάση οι μονόλογοι. Έπειτα, ψάχνοντας μια δυνατή ιστορία να τους ενώσει (εκτός της μοναξιάς τους που όλοι ομολογούν), «εκμεταλλεύτηκα», αν θέλετε, την αγριότητα των ημερών, σε χρόνια κατά τα οποία η χώρα, οι άνθρωποί της και οι μεταξύ τους δεσμοί δοκιμάζονταν και άλλαζαν δραματικά. Έμπνευση λοιπόν παραμένει πάντα ο άνθρωπος. Όπως λέει και μια από τις ηρωίδες του βιβλίου, οι συγγραφείς παραμένουν «οι μεγαλύτεροι εξερευνητές του ανθρώπινου τοπίου».

Γιατί δώσατε αυτόν τον τίτλο στο βιβλίο σας;

Ο τίτλος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία του βιβλίου, δεν θα ήθελα όμως να σας εξηγήσω πώς, θα ήταν καλύτερα κάποιος να το διαβάσει. Ωστόσο, θα μπορούσα να πω πως δεν αφορά μόνο στην τραγική αυτή υπόθεση, όσο, σε συμβολικό επίπεδο, σε όλα εκείνα που «αιμορραγούν» μέσα κι έξω από εμάς και μας καθιστούν ακόμα ατελείς, παρά τους τόσους αιώνες διανόησης, πολιτισμού και «προόδου». Όπως ένας άλλος ήρωας καταδεικνύει: «δες πόσο άνθρωποι είναι ακόμα οι άνθρωποι». Υπάρχει δυστυχώς μια πληγή στον κόσμο, ατομική και συλλογική, που δε λέει να κλείσει…

Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας επιρροές;

Ομολογώ πως άργησα να γίνω μεθοδικός αναγνώστης οπότε είναι πολλά βιβλία που ακόμα περιμένω να διαβάσω. Ωστόσο, μου αρέσουν συγγραφείς όπως ο Καμύ ή ο Σαραμάγκου, και βεβαίως, οι ποιητές μας, «μικροί» και «μεγάλοι» (δεν θα διαλέξω κάποιον συγκεκριμένα) που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη αλλά και την πυκνότητα και περιεκτικότητα στο λόγο μου.

Τι βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε;

Μου αρέσουν τα βιβλία που θα με παν λίγο παρακάτω. Όχι αυτά που απλώς διασκεδάζουν τη σκέψη, τα βιβλία «παραλίας», αλλά αυτά που αναγκάζουν τον αναγνώστη να σκεφτεί κάτι που δεν είχε καν υποψιαστεί, ίσως και να πισωγυρίσει και να ξαναδιαβάσει κάτι άλλο για να το καταλάβει καλύτερα. Τα βιβλία που έχουν κάτι να πουν. Διαβάζω τα τελευταία χρόνια αρκετή ποίηση, νέα και κλασικά μυθιστορήματα αλλά και φιλοσοφικά δοκίμια. Είναι ένα υπέροχο ταξίδι που μπορεί να κάνει κάποιος, κι είναι δυστυχώς μια απόλαυση αρκετά παρεξηγημένη κι υποτιμημένη.

Headlines