Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη λύγισε σήμερα στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει πολίτης που να μην συγκλονίστηκε βλέποντας τις εικόνες από την κηδεία του Μάριου, που χάθηκε τόσο άδικα μαζί με τον συνάδελφό του, τον Στάθη.

Ετσι θα μείνουν στη μνήμη μας, με τα μικρά τους ονόματα, γιατί έγιναν παιδιά μας.

Και οι γονείς τους, θα γίνουν δικοί μας άνθρωποι.

Ακούγοντας τους συγκλονιστικούς επικήδειους της μάνας και του πατέρα καταλαβαίνουμε αυτό που ειπώθηκε: Ο Μάριος (αλλά και ο Στάθης) έγινε ο ήρωας που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Το πόσο πόνο νιώθει μια μάνα που χάνει το παιδί της δεν χρειάζεται να το πούμε. Όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία.

Κι αυτοί οι νέοι είναι πρώτα από όλα παιδιά των γονιών τους. Μετά είναι πιλότοι και ήρωες της Ελλάδας.

Οσο κι αν δακρύσαμε, όσο κι αν πόνεσε η καρδιά μας με την κηδεία του Μάριου, αυτό που νιώθουν οι χαροκαμένοι γονείς δεν μπορεί να περιγραφεί.

Εχουν κι άλλα παιδιά, ναι. Και θα ζήσουν γι’ αυτά. Αλλά κατά βάθος είναι ήδη «νεκροί» μετά την απώλεια ενός από τα παιδιά τους.

Αλλά εγώ θα σταθώ σ’ αυτό που είπε ο συγκλονιστικός πατέρας μέσα στην εκκλησία.

Είναι μερικές κουβέντες που με συγκλόνισαν γιατί δε λέγονται εύκολα: «Ο Μάριος σαν νέος άνθρωπος είχε καταφέρει να εκμηδενίσει το εγώ του. Το είχε σβήσει από το λεξιλόγιό του. Υπήρχε μόνο το εμείς».

Και συνέχισε ο Κώστας Τουρούτσικας: «Όπως μου έλεγε όταν τον ρωτούσα για τον μισθό του, η Ελλάδα δεν μου χρωστάει, εγώ της χρωστάω».

Αυτό το παιδί ήταν ο Μάριος. Αυτό ήταν και ο Στάθης και όλοι οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας.

Είναι διαφορετικό αυτό το «επάγγελμα». Είναι κάτι άλλο και δεν συγκρίνεται με τα υπόλοιπα. Ούτε αποτιμάται σε λεφτά. Οι μισθοί είναι χαμηλοί, ακόμη και τα «πτητικά» των πιλότων φορολογούνται.

Δεν θα σταθώ σε αυτό, αλλά στα λόγια του αδικοχαμένου Μάριου. «Χρωστάω στην Ελλάδα, δεν μου χρωστάει…».

Ετσι μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. Ετσι εκπαιδεύονται. Να εκμηδενίζουν το εγώ τους και να γίνονται ομάδα για να υπηρετήσουν την πατρίδα τους, για να υπερασπιστούν τα σύνορά της χώρας μας.

Και τους πρέπει λίγο παραπάνω σεβασμός. Τους αξίζει μεγαλύτερη τιμή. Να σκύψουμε το κεφάλι μας, να τους τιμήσουμε σαν ήρωες, να φωνάξουμε «Αθάνατοι».

Μακριά από πατριδοκαπηλίες, μακριά από μικροκομματικές αντιπαραθέσεις. Αλλά ως άνθρωποι, ως Ελληνες, ως γονείς.

Ο Μάριος, ο Στάθης, οι αδικοχαμένοι πιλότοι από το παρελθόν αξίζουν να μνημονεύονται. Η Ελλάδα τους ευγνωμονεί.

Γιατί «ήρωες είναι κάποιοι που δίνουν τη ζωή τους σε κάτι που είναι μεγαλύτερο από τους ίδιους».

Κάθε χώρα είναι οι άνδρες της, είναι οι πολίτες της και τίποτε άλλο. Οπως έγραψε ο Θουκυδίδης: «Άνδρες πόλις και ού τείχη, ουδέ νήες ανδρών κεναί».

«Η ισχύς της πόλης είναι οι άντρες και όχι τα τείχη ούτε τα άδεια πλοία»

Headlines