Μία είναι η Κυριακή

Πριν από λίγους μόλις μήνες, η κυβέρνηση μιλούσε για τον στόχο της «αυτοδυναμίας από την πρώτη Κυριακή». Λίγο μετά, αντικατέστησε τη ρητορική της με σειρά από εκδοχές που πέρασαν και από την ιδέα της κυβέρνησης συνεργασίας με πρωθυπουργό τον αρχηγό του πρώτου κόμματος «όπως γίνεται παντού στην Ευρώπη», όπως έσπευδε να υπενθυμίσει. Τώρα βρίσκεται και πάλι στην πιο παλιά, την πρώτη ιδέα, να ξεμπερδεύει το γρηγορότερο με τον κύκλο εντολών της πρώτης κάλπης για να πάει για τη δεύτερη. Κάτι που όμως έχει δύσκολες προϋποθέσεις, μία εκ των οποίων θα ήταν να κρατήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τη διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, το διά ταύτα της κυβερνητικής στρατηγικής θα καταλήξει κατά πάσα πιθανότητα να είναι το εξής (που σε πρώτη ματιά μοιάζει με οξύμωρο): όλοι στην κάλπη την πρώτη Κυριακή για να… υπάρξει δεύτερη…

Από αυτή την άποψη, η σημαντική Κυριακή είναι μία: η πρώτη. Αλλά όχι μόνον από αυτή: και για τα άλλα κόμματα, πλην της ΝΔ, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, αν και με όχι απλώς διαφορετικό, αλλά εντελώς αντίθετο κίνητρο. Και αυτά, θέλουν μεγιστοποίηση της θέσης τους την πρώτη Κυριακή, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν θέλουν με κανένα τρόπο να υπάρξει δεύτερη Κυριακή. Να λοιπόν το δεύτερο οξύμωρο: όλοι θέλουν να συμβεί το ίδιο, δηλαδή να υπάρξει μεγάλη συμμετοχή που να τους ευνοεί φυσικά, αλλά για να πετύχουν το ακριβώς αντίθετο!

Η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων είναι, όπως αναφέρθηκε, παράγοντας – κλειδί. Από αυτή την άποψη, οι αριθμοί είναι πλέον πολύ σκληροί με την κυβέρνηση, που στα τέλη του καλοκαιριού έχασε τη μεγάλη της ευκαιρία: να προκηρύξει εκλογές υπό το βάρος του μόλις εκραγέντος σκανδάλου των υποκλοπών, πριν αυτό προλάβει να λάβει διαστάσεις, αλλά και πριν συμβούν μία σειρά από άλλα πράγματα τα οποία έχουν οδηγήσει σήμερα αυτή τη διαφορά σε πολύ πιο στενό πλαίσιο απ’ ό,τι τότε – όπως ήταν δεδομένο και αυτονόητο ότι θα συνέβαινε. Μια απλή ματιά στην πορεία αυτής της καταγραφόμενης διαφοράς σε όλο το τελευταίο έτος δείχνει ξεκάθαρα μία τάση, η οποία πολύ δύσκολα θα αναστραφεί από εδώ και στο εξής – αν υπάρξει κάποια μεταβολή όσο πλησιάζουμε στις κάλπες, πολύ πιθανότερο είναι αυτή να αφορά περαιτέρω κλείσιμο της ψαλίδας παρά οτιδήποτε άλλο.

Στις τάσεις του εκλογικού σώματος ενόψει των επόμενων εκλογών, οι παλαιές αμαρτίες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ήδη πλέον ενσωματωθεί και χωνευτεί: αυτοί που θα τον ψηφίσουν το κάνουν ξέροντας ποιος είναι και πώς πολιτεύτηκε. Δεν περιμένουν τώρα να το μάθουν. Τις έχουν κρίνει και έχουν αποφασίσει γι’ αυτές. Δηλαδή, δεν κρίνεται πια ο ΣΥΡΙΖΑ: αυτή είναι η πραγματικότητα. Η ΝΔ όμως κρίνεται. Και κάθε κυβέρνηση που κρίνεται, πάρα πολύ δύσκολα «ανεβαίνει» στην τελική ευθεία – είναι και αυτό στη φύση των εκλογών. Πολλώ μάλλον όταν αντιμετωπίζει ζητήματα σαν αυτό το μέγα σκάνδαλο, που πολλοί επιμένουν να το υποβαθμίζουν ως προς την εκλογική του σημασία, αλλά κάνουν λάθος. Οχι μόνον επειδή είναι πολύ βαρύ χτύπημα στη δημοκρατία, αλλά και επειδή κουρελιάζει συνολικά το προφίλ που τόσο πάσχισε να χτίσει η κυβέρνηση. Αλλά και κάτι ακόμα: επειδή ο όλος χειρισμός του, που πάλι είναι σκληρά αντιδημοκρατικός, προσβάλλει και τη νοημοσύνη του μέσου πολίτη.

Ολα τα παραπάνω, κυρίως όμως η απόλυτη ανάγκη όλων πλην της ΝΔ να μη διαλυθεί η επόμενη Βουλή, οδηγούν με αυξημένες πιθανότητες στο να μην υπάρξει δεύτερη Κυριακή, στην οποία η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τις ελπίδες της. Και όποιος πιστεύει ότι δεν θα υπάρξουν κυβερνητικές λύσεις από την «πρώτη» Βουλή, ας γυρίσει λίγα χρόνια πίσω. Θα δει πώς γίνεται…