Τον φασισμό δεν τον πολεμάς με τυπικές απαγορεύσεις

Διάβασα την τροπολογία που κατατέθηκε με σκοπό να αποτρέψει το ενδεχόμενο να υπάρξει στις εκλογές υποψηφιότητα του «κόμματος Κασιδιάρη» ή όποιου άλλου σχηματισμού διεκδικήσει να εκπροσωπήσει τον χώρο που κατείχε η Χρυσή Αυγή.

Θεωρώ ότι είναι μια τροπολογία που κινείται σε λάθος κατεύθυνση.

Γιατί εδώ το ζήτημα δεν είναι πόσο μισούμε τον φασισμό και πόσο πολύ θέλουμε να δούμε να διαλύονται οι φασιστικές συμμορίες.

Εδώ συζητάμε το εάν μπορούμε να απαγορεύσουμε κόμματα, επειδή θεωρούμε ότι είναι αντίθετα στη δημοκρατία.

Και σε αυτό υπάρχουν διάφορα προβλήματα.

Πρώτα από όλα είναι το ερώτημα πώς ορίζουμε την προϋπόθεση «η δράση ενός κόμματος να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του πολιτεύματος».

Η διατύπωση αυτή είναι πολύ γενική και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για παράδειγμα το ΚΚΕ όπως και άλλες οργανώσεις κομμουνιστικής αναφοράς υποστηρίζουν ότι θέλουν να ανατρέψουν το σύστημα και να εγκαθιδρύσουν άλλη μορφή δημοκρατίας, διαφορετική από το σημερινό πολίτευμα της χώρας. Θα τεθεί θέμα απαγόρευσής τους;

Έπειτα, υπάρχει το θέμα ποιος κρίνει. Δηλαδή, μας αρκεί ότι θα κρίνει ο Άρειος Πάγος εάν ένα κόμμα είναι αρκούντως δημοκρατικό;

Και τέλος υπάρχει το κρίσιμο ερώτημα: ξεμπερδεύεις με το φασισμό και τους νεοναζί απλώς με τυπικές απαγορεύσεις;

Και έστω ότι αποτρέπεται να κατέβει ο Κασιδιάρης και άλλα στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», τι θα γίνει εάν εμφανιστεί ένας άλλος σχηματισμός με «άφθαρτα» πρόσωπα και πιο προσεκτική ρητορική, αλλά την ίδια ουσιαστικά πολιτική; Τι θα κάνουμε τότε;

Γιατί το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ότι υπήρξε η Χρυσή Αυγή.

Ήταν και ο τρόπος που σε μια συνθήκη βαθιάς κρίσης μπόρεσε να βρει ακροατήριο.

Είναι ο τρόπος που συνειδητοποιούμε ότι ακροδεξιές, ρατσιστικές, πατριδοκάπηλες και αυταρχικές λογικές έχουν απήχηση στην κοινωνία και μπορούν ακόμη να διαμορφώσουν δυναμική κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης της ακροδεξιάς.

Αντί λοιπόν να αναζητούμε νομικά κωλύματα, θα ήταν πολύ πιο σημαντικό να στοχαστούμε ποια είναι τα προβλήματα, από την απομόρφωση της κοινωνίας μέχρι την υποχώρηση των μορφών συλλογικού αγώνα και την αποξένωση πολλών ανθρώπων από την πολιτική, που τροφοδοτούν τον φασισμό και τις συμμορίες τους.

Γιατί τον φασισμό δεν τον ξεριζώνεις με νόμους, αλλά με αγώνα στις γειτονιές, στα σχολεία, στις δουλειές, άνθρωπο τον άνθρωπο, δείχνοντας ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος για να εκφράσεις τον θυμό σου από τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ένας δρόμος συλλογικός, αλληλέγγυος και δημοκρατικός.

Από κάτω φτιάχνεται η δημοκρατία και όχι από πάνω.

Και από κάτω ξεκινά και η υπεράσπισή της.