Με τους καλλιτέχνες, γιατί ο πολιτισμός είναι η ανάσα της κοινωνίας

Παρατηρώ τις επίμονες κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών για το προεδρικό διάταγμα που αφορά τα πτυχία από τις σχολές που σπούδασαν.

Είναι σαφές ότι αυτή η κινητοποίηση και αυτή η διαμαρτυρία, στην οποία συμμετέχουν από τις μαθήτριες και τους μαθητές των καλλιτεχνικών σχολείων μέχρι τους πιο «φτασμένους» ηθοποιούς, δεν αφορά απλώς ένα θεσμικό ζήτημα.

Βγαίνει μια βαθύτερη οργή και ένα βαθύτερο αίσθημα αδικίας και αγανάκτησης.

Γιατί πολλές φορές αντιμετωπίζουμε τον πολιτισμό ως «πολυτέλεια».

Θυμηθείτε ότι χρειάστηκαν διαμαρτυρίες για να υπάρξει μια λύση και για τους καλλιτέχνες που δέχτηκαν πολύ σοβαρό πλήγμα από την πανδημία όταν έκλεισαν θέατρα, αίθουσες συναυλιών και χώρες ζωντανής μουσικής.

Οι καλλιτέχνες δεν είναι αργόσχολοι, ούτε κάνουν αυτή τη δουλειά, επειδή δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Είναι άνθρωποι που δίνονται σε κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό για όλους μας.

Και ακριβώς επειδή πήραν την απόφαση ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αφιερωθούν στην Τέχνη, γίνεται και η δική μας ζωή καλύτερη.

Και αυτοί οι άνθρωποι σήμερα αισθάνονται αδικημένοι.

Γιατί είναι αλήθεια ότι η Τέχνη δεν είναι επένδυση το ίδιο κερδοφόρα όσο άλλες. Χρειάζεται ενίσχυση, βοήθεια από την πολιτεία, υποδομές, θεσμούς. Με όρους λογιστικούς «χασούρα» σημαίνει.

Όμως, κάποια στιγμή θα πρέπει, εάν θέλουμε να είμαστε μια κοινωνία που προοδεύει, πλάι στους δείκτες που έχουμε για το ΑΕΠ και τις εξαγωγές να θεωρούμε σημαντικούς και τους δείκτες για το πόσες παραστάσεις ανέβηκαν, πόσες συναυλίες έγιναν, πόσα βιβλία γράφτηκαν, πόσες πρωτότυπες δουλειές παρουσιάστηκαν, σε πόσες παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις τέχνης πηγαίνει κατά μέσο όρο ένας κάτοικος αυτής της χώρας, πόσα βιβλία διαβάζει.

Γι’ αυτό τον λόγο το χειρότερο που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση είναι να δίνει την αίσθηση ότι απαξιώνει τους ανθρώπους του πολιτισμού.

Όποιος υποστηρίζει «και τι έγινε; Πόσοι είναι τέλος πάντων οι καλλιτέχνες;», κακές υπηρεσίες προσφέρει σε όσους χαράζουν πολιτική.

Γιατί την αδικία αυτή την καταλαβαίνουν όλες και όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ζωή χωρίς Τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει. Και είναι πάρα πολλοί…