Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα ρεπορτάζ ότι η οικονομία, λέει, ήταν πολύ υψηλά στον σχεδιασμό του Αλέξη Τσίπρα. Οπότε η προσδοκία μου για το τι θα περιλαμβάνει το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είχε αυξηθεί όσο περνούσαν οι μέρες. Ειδικά από ένα κόμμα που είχε κυβερνήσει για πάνω από τέσσερα χρόνια – όπως λέει και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε συνθήκες εξωτερικού καταναγκασμού – περίμενες ελεύθερο πλέον των «δεσμών» να ξεδιπλώσει το αναπτυξιακό του πρόγραμμα. Με πρόσημο ανάλογο των ιδεολογικών του καταβολών. Με δημοκρατία, με ισονομία, με δικαιοσύνη, με μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Με ό,τι, τέλος πάντων, «περιτύλιγμα» θέλει να βάλει.

Αλλά σε κάθε περίπτωση ο πολίτης – ψηφοφόρος θα περίμενε να ακούσει ένα σχέδιο που θα οδηγούσε στο πώς θα παραχθεί ένα έστω παραπάνω ευρώ στην οικονομία από αυτά που παρήχθησαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το 2015-2019, όπως ισχυρίζεται και πάλι ο Ευ. Τσακαλώτος, δεν τους άφησαν οι ξένοι, δεν τους επέτρεψαν οι συνθήκες, βρήκαν «καμένη γη». Ακόμα και να ισχύουν όλα, αφορούν εκείνη την περίοδο. Λογικά με όλη αυτή τη συσσωρευμένη εμπειρία, ευρισκόμενοι σχεδόν τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση, θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν δουλέψει, θα είχαν δει αναλυτικά τα πλεονεκτήματα της χώρας και θα είχαν συντάξει ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό σχέδιο που θα βγάζει από τα προβλήματα αυτούς που, όπως λέει ο Αλ. Τσίπρας, αν «ήταν μεσαίοι έγιναν φτωχοί και αν ήταν φτωχοί έγιναν φτωχότεροι».

Εβαλα λοιπόν να ακούσω την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο Περιστέρι, όπου παρουσιάστηκαν – αν κατάλαβα καλά – οι βασικές πολιτικές του οικονομικού προγράμματος του υποψήφιου για να κυβερνήσει τη χώρα κόμματος. Ακουσα για αλλαγή του παραγωγικού προτύπου χωρίς να μας πει ποιο είναι αυτό το νέο πρότυπο. Προφανώς η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων ή η δικαιοσύνη και η δημοκρατία είναι θεμιτές πολιτικές, αλλά δεν αποτελούν πρότυπο ανάπτυξης. Αποτελούν τις συνθήκες που θέλουμε όλοι να έχει η ανάπτυξη στη χώρα. Αφορούν τον τρόπο κατανομής του πλούτου, όχι τη δημιουργία του. Επ’ αυτού, δηλαδή της δημιουργίας επιπλέον εθνικού εισοδήματος, ούτε λέξη. Μόνο για τη δίκαιη κατανομή υπήρχαν αναφορές και αυτές δεν ήταν απαραίτητα και τόσο δίκαιες.

Για παράδειγμα, όταν λες και προτείνεις κατώτατο μισθό 880 ευρώ (από 713 ευρώ σήμερα και 826 ευρώ που προτείνει η ΓΣΕΕ), οφείλεις να γνωρίζεις ότι πέρα από αυτούς που περιμένουν να εισπράξουν τον υψηλότερο κατώτατο μισθό υπάρχουν κι αυτοί που θα πρέπει να το πληρώσουν. Στην προκειμένη περίπτωση αυτοί είναι οι χιλιάδες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στις οποίες κατά κύριο λόγο εργάζονται οι δικαιούχοι του κατώτατου μισθού. Είναι αυτοί που σε άλλο σημείο της ομιλίας του έλεγε ότι θα τους προστατεύσει. Είναι η αποκαλούμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ ραχοκοκαλιά της οικονομίας στην οποία υποτίθεται ότι στηρίζεται για να επανεκλεγεί. Είναι οι επιχειρήσεις που, όπως λέει (ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ), δυσκολεύονται και δοκιμάζονται από την πολιτική Μητσοτάκη. Ποιο είναι το σχέδιο για όλες αυτές τις επιχειρήσεις; Με το καλημέρα τυχόν δικής του διακυβέρνησης, επιφυλάσσει για όλες αυτές τις επιχειρήσεις επιπλέον κόστη, επιπλέον επιβαρύνσεις, χωρίς καμία μελέτη, χωρίς κανένα σχέδιο, ούτε για τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων ούτε για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας.

Headlines