Το δάκρυ και το χρέος

Είτε ήταν εκεί επειδή τον γνώριζαν από παιδί, είτε επειδή έπρεπε να αποδώσουν τιμή, αληθινά οφειλόμενη.

Γιατί την ώρα που έρχεται το φέρετρο, μικρή σημασία έχει εάν είσαι για να θρηνήσεις τον νέο άνθρωπο που έφυγε πρόωρα και άδικα ή για να τιμήσεις τον ήρωα που έπεσε στο καθήκον.

Ούτε η απώλεια αλλάζει, ούτε ο πόνος.

Άλλωστε, το έβλεπες ότι κανένας δεν ήταν εκεί από υποχρέωση ή για δημοσιότητα. Συννεφιασμένα πραγματικά ήταν και τα πρόσωπα των πολιτικών.

Και ακόμη και αν δεν ήσουν εκεί τον έβλεπες τον κόμπο στον λαιμό όταν άκουγαν τη μάνα να αποχαιρετά το γιό, καταλάβαινες τον ύψιστο πόνο, ένιωθες ότι μικρή παρηγοριά έδινε εκείνο το «έπεσε κατά την εκτέλεση του καθήκοντος».

Γιατί κανείς άνθρωπος δεν γεννιέται ήρωας.

Κανείς δεν ζει με σκοπό να πεθάνει.

Να ξημερώσει μια ακόμη μέρα θέλει, να δει μια φορά ακόμη τον ήλιο θέλει, να αγαπήσει άλλη μια μέρα θέλει, να πετάξει άλλη μια φορά.

Εάν κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να κοιτάζουν κάθε μέρα τον θάνατο κατάματα είναι ακριβώς επειδή αγαπούν τη ζωή, ακριβώς επειδή θέλουν να ζήσουν και αυτοί και εμείς, να χαρούν άλλη μια μέρα.

Και όταν το νήμα της ζωής κοπεί ακριβώς την ώρα που δίνουν αυτή τη μάχη της ζωής, την ώρα του χρέους, τους αρμόζει σεβασμός και ευγνωμοσύνη ξεχωριστή.

Μια θέση στη μνήμη, αλλά και η υπόσχεση ότι δεν ήταν άσκοπος ο χαμός τους. Ότι το δάκρυ δεν θα στεγνώσει μέχρις ότου καταφέρουμε να μην χρειάζεται παλικάρια 29 χρόνων να μην μπορούν να ζήσουν άλλη μια μέρα και μάνες να πρέπει να σταθούν και θρηνώντας να πουν «Ο γιος μου ήταν ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας και πέθανε υπέρ πατρίδος. Αθάνατος».