Φονική μηλόπιτα

Τα Χριστούγεννα, διαλέγοντας βιβλία για τα ανίψια μου, έπεσαν στα χέρια μου τα «Πρωτο… βοηθήματα» της Αμαλίας Λεντζή (εκδ. Νίκας). Μια έκδοση που διδάσκει στα παιδιά τις Πρώτες Βοήθειες μέσα από τις περιπέτειες του Ακη, του Κλώνη, της πεταλουδίτσας Χαράς και του Λουκουρούκου που είναι πουλάκι. Τελικά, το κράτησα για τον εαυτό μου και, πλέον, το διαβάζουμε μαζί. Δεν φανταζόμουν πιο «βελούδινο» τρόπο για να ξεπεράσω μια δική μου φοβία. Αυτή που με κάνει, αν κάποιος στο περιβάλλον μου βρεθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να παθαίνω εγώ μεγαλύτερο πανικό. Εκείνες τις ημέρες όμως «έπαιζαν» κάποιες ειδήσεις, με κοινό παρονομαστή, που με είχαν προβληματίσει.

«Ενα κομμάτι μηλόπιτα προκάλεσε τον θάνατο του άτυχου άνδρα». «Πνίγηκε από σουβλάκι μπροστά στους πελάτες του εστιατορίου». Περιστατικά που μου έφερναν στο μυαλό παλιές ιστορίες, για κάποιο παιδάκι που πνίγηκε από ένα κομμάτι μήλο ή από ένα ψαροκόκαλο. Πέρα από τη φρίκη να συμβεί σε εμένα, ήταν πάντα ο εφιάλτης μου και το να βρεθώ στο ίδιο δωμάτιο με έναν τόσο ξαφνικό θάνατο και να μη μπορώ να κάνω τίποτα.

Να μη μπορώ να κάνω τίποτα; Εδώ είμαστε. Θεωρούσα ότι η παροχή Πρώτων Βοηθειών απαιτεί γνώσεις  εξειδικευμένης νοσοκόμου. Και, από ένα άτυπο γκάλοπ, διαπίστωσα ότι το ίδιο πιστεύουν οι περισσότεροι γνωστοί μου. Οι οποίοι αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι δίπλα τους, το πολύ πολύ να θυμηθούν γιαγιαδίστικα γιατροσόφια. «Ανοιξε η μύτη του; Το κεφάλι πίσω». (Μία κίνηση που αντενδείκνυται αυστηρά σε περίπτωση ρινορραγίας). Ναι, υποτίθεται ότι στην Υγιεινή που κάναμε, στα χρόνια μου, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, υπήρχε κάποιο κεφάλαιο περί Πρώτων Βοηθειών. Εντελώς θεωρητικό. Θυμάμαι ότι για την περίδεση τραύματος έγραφε πως, τυλίγοντας τον επίδεσμο, έπρεπε να βάλουμε δυο ξυλαράκια χιαστί. Κι άντε να καταλάβω σε μια ηλικία που δεν ήξερα καν τι σημαίνει χιαστί.

Πριν από λίγες μέρες έτυχε να γνωρίσω προσωπικά την Αμαλία Λεντζή. Που η βασική δουλειά της είναι εκπαιδεύτρια Πρώτων Βοηθειών και εργάζεται για τον Ερυθρό Σταυρό. (Στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Δάφνης Ματζιαράκη «4,1 μίλια» υπάρχει μια «ζωντανή» σκηνή όπου επαναφέρει ένα δίχρονο προσφυγόπουλο). Σπάνια συναντάω πια ανθρώπους τόσο παθιασμένους με τη δουλειά τους. Και, στην προκειμένη περίπτωση, με το να πείσει όλους εμάς ότι τα βασικά της δουλειάς της μπορούν να γίνουν κοινή γνώση. Οτι φτάνουν ελάχιστες ώρες εκπαίδευσης για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά από ένα στραμπούληγμα έως μια πνιγμονή ή να κάνουμε ΚΑΡΠΑ. Κάτι που μπορεί να σώσει τη ζωή ενός άγνωστου, ενός δικού μας ανθρώπου ή ακόμη και τη δική μας. (Η Αμαλία μού είπε ότι αν, τον περασμένο Σεπτέμβριο, δεν ήταν μπροστά στον βαρύ τραυματισμό του γιου της από μηχανάκι, το πιθανότερο είναι ότι «σήμερα θα φορούσα μαύρα»).

Οι Πρώτες Βοήθειες πρέπει άμεσα να ενταχθούν στη διδακτέα σχολική ύλη. Είναι θέμα εκπαίδευσης, που θα έπρεπε να έχουμε όλοι μας, αλλά και παιδείας για τις νέες γενιές. Πρόκειται για το πιο ουσιαστικό «μάθημα ζωής». Διότι τι μπορεί να συγκριθεί με το βλέμμα ενός ανθρώπου που μόλις τον έχεις αρπάξει από τον θάνατο;