«Δεν δίνω συνεντεύξεις». Αυτή είναι η μόνιμη απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα όταν κάποιος της ζητάει να μιλήσει μετά το 2013 που άφησε το «τιμόνι» του ΚΚΕ. Η άρνηση «έσπασε» δύο ή τρεις φορές, μεταξύ αυτών και με μία συνέντευξη στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» το 2019. Η Αλέκα Παπαρήγα εξελέγη γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ στις 27 Φεβρουαρίου 1991, στα δύσκολα χρόνια της διάσπασης. Κράτησε το Κόμμα όρθιο σε μία περίοδο που αρκετοί προέβλεπαν ή και εύχονταν την εξαφάνισή του. Την περίοδο των ανατροπών του υπαρκτού σοσιαλισμού και ενώ τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης μεταλλάσσονταν ή «πέθαιναν».

Και παρά τις προσπάθειες στην Ελλάδα το ΚΚΕ να καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού και την Αλέκα Παπαρήγα να παρουσιαστεί ως «η σιδηρά κυρία του Περισσού», η «οπαδός της σκληρής γραμμής», το «παιδί που πήρε το δαχτυλίδι από τον Χαρίλαο για να κρατήσουν οι δογματικοί το Κόμμα», δεν πέρασε. Αντίθετα επιβλήθηκε με τη στάση, τις θέσεις και τη συμπεριφορά της στη συνείδηση του κόσμου, οπαδών και αντιπάλων και κέρδισε κάτι πολύ σημαντικό, να είναι για όλους η «Αλέκα» και όχι η «Παπαρήγα». Τόσο ακομπλεξάριστη ώστε να απαντήσει σε δημοσιογράφους που της ζητούσαν δήλωση «παιδιά, σε λίγο, τώρα τρώω κουλούρι».

Η ανακοίνωση ότι δεν θα είναι υποψήφια πλέον και αποχωρεί από τον κοινοβουλευτικό βίο και όχι από την ενεργό πολιτική και δράση, όπως πολλοί έσπευσαν να πουν, ήταν φυσικό να οδηγήσει αρκετούς να επιχειρήσουν μία αποτίμηση της πολιτικής της διαδρομής. Ως γενική γραμματέας του ΚΚΕ επί 22 χρόνια, αλλά και ως πολιτικού γενικότερα. Η παράθεση ιστορικών γεγονότων έχει ήδη γίνει. Και ο καθένας έχει ασκήσει την κριτική του. Είτε σε προσπάθειες αγιογραφίας, είτε σε προσπάθειες απαξίωσης του προσώπου της. Το τι είδους αγωνίστρια, πολιτικός και κομμουνίστρια είναι – αφού έχει κερδίσει και τους τρεις τίτλους – η Αλέκα το αποδεικνύει με τη ζωή της. Την πρόθεσή της να συνεχίσει να δίνει τους αγώνες που πιστεύει, στρατευμένη και ενεργή στο ΚΚΕ το έδειξε κατεβαίνοντας με το «πι» στην κινητοποίηση του ΠΑΜΕ κατά την 24ωρη γενική απεργία για την ακρίβεια τον περασμένο Νοέμβριο.

Δεν θα της λείψει

Οσοι την ξέρουν γνωρίζουν πως το «βουλευτιλίκι» δεν είναι κάτι που θα της λείψει. Ποτέ άλλωστε δεν είχε ανάγκη τα φώτα της όποιας δημοσιότητας για την επαφή της με τον κόσμο. Σε αντίθεση με πολιτικούς που αγωνιούν για να είναι σε προστατευμένο περιβάλλον, η Αλέκα δεν έχει πρόβλημα στα δύσκολα. Δεν φοβάται να δει τους ανθρώπους σαν αυτό που είναι. Και όχι με την κομματική τους ταμπέλα. Οι τίτλοι δεν την καθόρισαν ποτέ, αφού πάντα πορεύεται με το «ουδείς αναντικατάστατος». Εχει πολλές φορές επαναλάβει και ιδιωτικά και δημόσια τη φράση «αν μου το ζητήσει το Κόμμα, θα κατέβω να σφουγγαρίσω τον Περισσό». Και το πιστεύει. Θα μπορούσε να είναι σε όποια θέση της αναθέσει το Κόμμα. Χωρίς να δυσανασχετεί.

Και αν στην ίδια δεν θα λείψει η Βουλή, η Αλέκα θα λείψει σε όλους εκείνους που ακόμα και αν διαφωνούν με τις θέσεις του ΚΚΕ πάντα περίμεναν να την ακούσουν από το βήμα της Βουλής. Χωρίς να πέφτει στον πειρασμό του λαϊκισμού. Με την πρόσφατη τοποθέτησή της για την υπόθεση των υποκλοπών επίσης να γίνεται σημείο αναφοράς. Η Αλέκα απέδειξε ακόμα ότι το ΚΚΕ είναι πυλώνας της δημοκρατίας, με το ΠΑΜΕ το 2011 να ορθώνει τείχος προστασίας της Βουλής απέναντι στους «αγανακτισμένους».

Της αρέσει να διαβάζει. Ξεκινάει με όλες τις εφημερίδες κάθε πρωί. Είναι πιο επιμελής με όσους της αρέσουν τα γραπτά τους και θεωρεί ότι έχουν άποψη και ρεπορτάζ. Της αρέσει η ιστορία. Είναι άλλωστε σε αυτούς που την έγραψαν και όχι απλά την παρακολούθησαν να εξελίσσεται. Σε δύσκολους καιρούς. Από την αρχή της ζωής της μέχρι και σήμερα.

Τις ομιλίες της τής γράφει μόνη της. Ακόμα και όταν είχε περισσότερη δουλειά από όση μπορούσε να χωρέσει ένα 24ωρο. Οπως μία φορά πριν γίνει γενική γραμματέας, στο γραφείο της στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας, που από την κούραση δεν μπορούσε να σχηματίσει τα γράμματα στο χαρτί, παρά μόνο μία ακατανόητη γραμμή και δεν τα παρατούσε.

Η Αλέκα έχει και μία ανθρώπινη πλευρά που ακτινοβολεί. Τη γνωρίζουν οι φίλοι της. Οι δικοί της άνθρωποι και οι σύντροφοί της στο Κόμμα. Είναι παρούσα στα δύσκολα. Και ήταν πάντα. Οχι μόνο τώρα που τα φώτα έχουν πέσει.

Είναι γκατζετάκιας. Αγαπάει την τεχνολογία και είναι απόλυτα ενημερωμένη. Πάντα ήταν. Από τους πρώτους που απέκτησαν smartphone και έμαθαν να αξιοποιούν πλήρως τις δυνατότητές του. Σειρά είχε το τάμπλετ και το smartwatch. Εδωσε συμβουλές για το πώς να τα χρησιμοποιούν όχι μόνο στον Γιώργο Παπανδρέου, ακόμα και σε δημοσιογράφους, που όταν τα πήραν για πρώτη φορά στα χέρια τους είχαν πελαγώσει στη Βουλή.

Η Αλέκα αγαπούσε πολύ τον Θανάση της. Τον Θανάση Παπαρήγα. Τον φοιτητικό της έρωτα, που έγινε ο άντρας της ζωής της. Δύο άνθρωποι τελείως διαφορετικοί και φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Πάντα απορούσα πώς συνυπήρχαν τόσο ωραία ένας απόλυτα μεθοδικός άνθρωπος όπως η Αλέκα και μία διάνοια για την οποία η καθημερινότητα ήταν όσο πεζή για να ασχοληθεί μαζί της όπως ο Θανάσης. Και όταν σκοτώθηκε ο Θανάσης η Αλέκα στάθηκε βράχος. Και συνέχισε χωρίς να δείξει ότι ράγισε η καρδιά της.

Δεν είναι αγία, δεν είναι αλάνθαστη και ποτέ δεν παρουσιάστηκε ως τέτοια. Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που εξακολουθεί να γράφεται στην ιστορία της χώρας, αλλά και στην ιστορία του Κόμματος. Δύσκολο. Αλλά πολύ ενδιαφέρον.

Headlines