Η Κύπρος δεν χρειάζεται Πρόεδρο που στο όνομα της «εθνικής γραμμής» θα την ρίξει στα βράχια

Αυτή τη φορά στην Κύπρο είχαμε το παράδοξο και οι τρεις υποψήφιοι να προέρχονται από τον ίδιο πολιτικό χώρο, δηλαδή τον χώρο του Δημοκρατικού Συναγερμού και να με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να έχουν συνεργαστεί με τον απερχόμενο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη.

Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν και διαφορές μεταξύ τους.

Θέλω να σταθώ στην υποψηφιότητα που βγήκε πρώτη στον πρώτο γύρο. Αυτή του Νίκου Χριστοδουλίδη.

Ο Χριστοδουλίδης δηλώνει ανεξάρτητος υποψήφιος. Όμως, είναι ένας πολιτικός βγαλμένος μέσα από τον κορμό του Δημοκρατικού Συναγερμού, αφού διατέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος και υπουργός Εξωτερικών σε κυβερνήσεις του Νίκου Αναστασιάδη.

Παρ’ όλα αυτά κατέβηκε με την υποστήριξη του Δημοκρατικού Κόμματος, του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών – ΕΔΕΚ και δύο μικρότερων κεντροδεξιών κομμάτων.

Για ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ ο Χριστοδουλίδης είναι ένας αποστάτης που η κίνησή του είχε ως αποτέλεσμα για πρώτη φορά ο ΔΗΣΥ να βρεθεί στην τρίτη θέση και εκτός δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών.

Ο απερχόμενος πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης φέρεται να τάσσεται υπέρ της στήριξης Χριστοδουλίδη, ενώ στην ίδια γραμμή είναι και άλλα στελέχη του ΔΗΣΥ με το βλέμμα στραμμένο σε κυβερνητική συνεργασία και υπουργεία. Ωστόσο υπάρχουν και ηχηρές αντιδράσεις που έχουν ήδη εκφραστεί.

Την ίδια ώρα – και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέψουμε – ο Χριστοδουλίδης είναι ο μόνος υποψήφιος που προεκλογικά είχε κάνει ανοίγματα και στους φασίστες του ΕΛΑΜ που είναι για την Κύπρο ότι ήταν η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Βεβαίως μετά ανασκεύασε τις δηλώσεις, αλλά η πρόθεση έγινε σαφής.

Ο Χριστοδουλίδης θέλει να παρουσιάζει την υποψηφιότητά του ως αυτή που εκπροσωπεί περισσότερο την «εθνική γραμμή». Όμως, στην πραγματικότητα αυτό που παρουσιάζει ως «εθνική γραμμή» είναι το να μην κάνει τίποτα για το Κυπριακό, να μην πάρει καμιά πρωτοβουλία διαλόγου.

Μόνο που αυτό, στην κατάσταση που είμαστε σήμερα, απλώς θα φέρει ακόμη πιο κοντά το ενδεχόμενο της διχοτόμησης του νησιού, γεγονός που θα είναι πολλαπλά καταστροφικό για μια Κύπρο που αναζητά ακόμη στρατηγική εξόδου από μια παρατεταμένη κρίση.

Ούτως ή άλλως η Κύπρος έχει πληρώσει ακριβά όλες τις χαμένες ευκαιρίες που υπήρξαν τις προηγούμενες δεκαετίες, σε εποχές μάλιστα που η Τουρκία ήταν κάπως πιο διατεθειμένη να κάνει συμβιβασμούς.

Άλλη μια χαμένη κυβερνητική θητεία απλώς θα ανοίξει το δρόμο για τα χειρότερα.

Ακόμη και εάν η ρητορική που τη συνοδεύει ακούγεται πιο «πατριωτική».

Και σίγουρα δεν αποτελεί καλή παρακαταθήκη για το μέλλον το να έχει η Κύπρος ένα πρόεδρο που θα έχει στηριχθεί κατά βάση στο «χρίσμα» του προηγούμενου προέδρου και μια κυβέρνηση που θα εξαρτάται από τη στάση των φασιστών.