Οι παραγωγικοί φορείς, τόσο των εργαζομένων όσο και των εργοδοτών, αποφάνθηκαν για το κατάλληλο ύψος του νέου κατώτατου μισθού. Προτείνουν με σαφή αιτιολόγηση αυξήσεις από 3% έως και 15,8%. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε 880 ευρώ, που οδηγεί σε μια αύξηση 23%. Χωρίς αιτιολόγηση λέει κάτι πολύ πιο πάνω από οτιδήποτε συζητάνε σε παρόντα χρόνο αυτοί που εκπροσωπούν όσους δουλεύουν στην Ελλάδα. Και γιατί να το κάνει; Βρήκανε ένα νούμερο και το έβαλαν. Απλά να είναι σε επίπεδα που να μην μπορεί να το φτάσει η κυβέρνηση. Λες και ο κατώτατος μισθός είναι κάποιου είδους διαγωνισμός. Λες και δεν εξαρτάται η ζωή και η επιβίωση του συνόλου της οικονομίας. Το θέμα είναι ότι τους εξέθεσαν οι συνδικαλιστές οι οποίοι εμφανίστηκαν πολύ πιο σοβαροί στην όλη διαδικασία. Οι συνδικαλιστές όχι μόνο των εργοδοτών που λογικό, θα προέβλεπε κάποιος, θα είναι να μη θέλουν μεγάλες αυξήσεις. Αλλά και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και των μικρών επιχειρήσεων σε επίπεδα κάτω των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν.

Για να γίνει αντιληπτό, φορείς που συμμετέχουν στη διαδικασία όπως η Τράπεζα της Ελλάδος, το ΙΟΒΕ, το ΙΝΣΕΤΕ και το ΚΕΠΕ προτείνουν αυξήσεις από 3% έως 5,5% προκειμένου να μη χτυπηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Το ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, το ένα επιστημονικό ινστιτούτο των μικρομεσαίων, προτείνει αύξηση 8%-10% συνοδευόμενο με μέτρα που θα καλύπτουν το κόστος όπως η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος. Το δε ΙΝΕΜΥ – ΕΣΕΕ, επίσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τονίζει την ανάγκη η αύξηση να μην ξεπερνάει το 5%, δηλαδή το ύψος του εκτιμώμενου πληθωρισμού και να συνδεθεί με επιδότηση των ασφαλιστικών εργοδοτικών εισφορών και κατάργηση επιβαρύνσεων, όπως εκείνων του τέλους επιτηδεύματος και της προκαταβολής φόρων.

Ακόμα και η πλευρά των εργαζομένων μέσω του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ προτείνει αύξηση του κατώτατου μισθού στο 60% του μέσου μισθού πλήρους απασχόλησης (1.300 ευρώ μεικτά) συν τον προσδοκώμενο πληθωρισμό για το 2023, δηλαδή στα 826 ευρώ (ισοδυναμεί με αύξηση 15,8% σε σχέση με το υφιστάμενο επίπεδο). Η ωριμότητα που επιδεικνύουν όλοι, δείχνει πόσο έχει αλλάξει η ελληνική κοινωνία και ορισμένοι θεσμοί της, κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων κρίσεων. Και πόσο αντίστοιχα πίσω από πλευράς τεκμηρίωσης έχει μείνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα.

Σε αντιδιαστολή με τον ΣΥΡΙΖΑ, διαβάζεις το οικονομικό πρόγραμμα του υποστηριζόμενου από το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ Ανδρέα Μαυρογιάννη που διεκδικεί την προεδρία στην Κύπρο (και θαυμάζουν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ) και βλέπεις έναν ρεαλισμό και ένα σχέδιο. Προτείνει για παράδειγμα μειώσεις φόρων, αλλά το τονίζει, μόνο έπειτα από συνεννόηση με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Προτείνει επιδότηση του επιτοκίου στεγαστικών δανείων βάσει κριτηρίων που θα καλύπτει το 50% της αύξησης, ύστερα από μελέτη για συγκεκριμένη διάρκεια και με τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το πρόγραμμά του προβλέπει πολλές επενδύσεις και την επιδότηση έως 100% της εγκατάστασης φωτοβολταϊκών σε σπίτια. Μιλάει για τροποποίηση του κατώτατου μισθού, αλλά προτείνει να λαμβάνει υπόψη τις ώρες απασχόλησης (και εκτός 8ώρου) και να αναπροσαρμόζεται με βάση των πληθωρισμό. Οχι στα «κουτουρού», σαν τις προτάσεις των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ.

Headlines