Πύρρος Δήμας: Η κατάθλιψη, τα τέσσερα παιδιά και το παράπονο

Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Νίκη Λυμπεράκη και την εκπομπή Μεγάλη Εικόνα παραχώρησε ο Πύρρος Δήμας.

Ο Ολυμπιονίκης της Άρσης Βαρών μεταξύ άλλων, μίλησε για την καριέρα του, για την οικογένειά του, τα παιδιά του, τα δύσκολα χρόνια όταν ήρθε στην Ελλάδα, αλλά και για ένα από τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα, την γιαγιά του.

«Κάθε φορά που έρχομαι εδώ στη Νίκαια συγκινούμαι και ανατριχιάζω. Μεγάλες στιγμές έχω ζήσει, μπορεί το 2004 να μην πήρα το χρυσό αλλά για 13λεπτά ο κόσμος μου έδωσε το χρυσό μετάλλιο. Όσες φορές και να δω σε βίντεο αυτή τη στιγμή, δεν είναι το ίδιο με αυτό που ένιωσα εδώ μέσα. Το έχω στην ψυχή μου, είναι μέσα μου. Τα μετάλλια είναι σαν τα παιδιά σου, τα αγαπάς όλα το ίδιο. Η προσπάθεια και η κούραση και όλες οι στιγμές δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις».

Το «τέλος» στον πρωταθλητισμό και η ζωή ανάμεσα σε Αθήνα και Αμερική

«Όταν έκοψα τον αθλητισμό έπαθα κατάθλιψη. Η σύζυγος μου τότε είχε την ιδέα να γράψουμε τον γιο μας, τον Βίκτωρα ποδόσφαιρο. Πήγαινα λοιπόν με τον γιο μου στο γήπεδο, καθόμουν με άλλους μπαμπάδες, γνώρισα κόσμο καινούργιο, έκανα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ασχολούμουν πιο εντατικά με τα παιδιά και τις δραστηριότητές τους. Όλη μου η ζωή ήταν μια προπόνηση και ήταν όλα έτοιμα. Όταν αυτό τελείωσε δεν ήξερα τίποτα» είπε αρχικά ο Πύρρος Δήμας.

Ερχόμενος στα 19 του στην Ελλάδα από τη Βόρειο Ήπειρο βίωσε τον ρατσισμό των Ελλήνων που ήταν πάντα ένα αγκάθι στην καρδιά του.

«Οι Βορειοηπειρώτες ήρθαν και ήταν οι Αλβανοί, αυτό ήταν ένα μεγάλο παράπονο. Οι Πόντιοι έρχονταν από τη Ρωσία και έπαιρναν κατευθείαν διαβατήριο. Για εμάς ήταν Γολγοθάς, με χαρτιά Αλλοδαπών. Δεν μπορώ να περιγράψω την ταλαιπωρία» σημείωσε ο Πύρρος Δήμας.

Συγκινημένος στη συνέχεια μίλησε για τη γιαγιά του την Ελένη που της είχε μεγάλη αδυναμία, καθώς πλέον έχει φύγει από τη ζωή.

«Η γιαγιά μου μεγάλωσε μόνο εμένα, δεν γνώρισε κανένα άλλο εγγόνι. Ξυπνούσε και πήγαινε και μου μάζευε μούρα, μου τα έκανε με ζάχαρη, με είχε βασιλιά. Το 1990 την τελευταία φορά που την είδα το καλοκαίρι είχα μαζέψει λεφτά και πήγα να της ψωνίσω. Και έλεγε “τόσα να στα δώσει ο Θεός”. Πέθανε το 1990 τον Δεκέμβριο, δεν πρόλαβε να με δει στους αγώνες. Μπορεί να ‘έφυγε’ αλλά με έβλεπε από εκεί ψηλά και με ακολουθούσε. Ήταν πανεπιστήμιο ολόκληρο η γιαγιά μου. Σκληρές γυναίκες, έμεινε στα 40 μόνη της με τέσσερα παιδιά και τα μεγάλωσε μόνη της» είπε με δάκρυα στα μάτια ο Πύρρος Δήμας.

Η ξεχωριστή σχέση με τα τέσσερα παιδιά του

«Τα παιδιά είναι στην άλλη άκρη του κόσμου και ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και έχουμε μια ομαδική συνομιλία, όπου μια φορά την εβδομάδα μιλάμε όλοι μαζί σε βιντεοκλήση. Δεν είναι εύκολο, αλλά οι άξιοι άνθρωποι δεν χάνονται ποτέ. Όταν έχεις τέσσερα παιδιά δεν έχεις την επιλογή να τα παρατήσεις, δεν μπορείς να περιμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός, πρέπει εσύ να προσπαθήσεις και να κάνεις πράγματα για εσένα. Πρώτον να είσαι υγιής και καλά και δεύτερος να είσαι κοντά τους, να στηρίξεις τις επιλογές τους.

Έμαθα, λίγο αργά αλλά έμαθα. Τον μικρότερο γιο μου, τον Νικόλα τον έχω εδώ, τον μεγάλωσα, ήμουν δίπλα του. Θυμάμαι ότι την κόρη μου την Μαρία, μετά τη γέννησή της έκανα σχεδόν 6 μήνες να την ξαναδώ, λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων. Είμαι περήφανος για τα παιδιά μου, θέλω να είναι τυχερά και να προοδεύσουν. Ευτυχώς που έκανα τα παιδιά μου μικρός, γιατί τώρα είμαστε φίλοι», συμπλήρωσε ο Πύρρος Δήμας.