Τσιάρτας: Η ανεκδιήγητη απάντησή του στην αποκήρυξη από την οικογένειά του

Με προεκλογική ομιλία -που διακρίνεται για την τρικυμία ιδεών, τις αντιφάσεις, τα λογικά άλματα και το «θέλει ο φασίστας να κρυφτεί»- απαντά ο Βασίλης Τσιάρτας στην δήλωση της μητέρας και της αδερφής του, μέσω της οποίας διαχωρίζουν πλήρως τη θέση τους και τα πιστεύω τους από τα δικά του.

Ο Βασίλης Τσιάρτας ξεκινά με αναφορά στον πατέρα του που ψήφιζε Παπανδρέου και χειροκροτούσε το πολιτικό σύνθημα η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», μας πληροφορεί ότι πατώντας στις πεποιθήσεις του πατέρα του το «διευρύνει» και… καταλήγει άκρα δεξιά.

Εξηγώντας την τρελή αυτή κούρσα του μυαλού του πιάνει στο στόμα του και τον Ισοκράτη -άλλωστε ακούγοντας κανείς τον Τσιάρτα καταλαβαίνει αμέσως ότι πρόκειται για ένα βαθύ γνώστη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Εξηγεί λοιπόν: «Εγώ το διευρύνω: ανήκει και σε όσους ήρθαν ή θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα για να υιοθετήσουν τον Ελληνικό και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, να ζήσουν ως Έλληνες και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με Ελληνική Παιδεία.»

Και κει που το δάκρυ αρχίζει να θολώνει το βλέμμα για τη μεταστροφή Τσιάρτα, ο Βασίλης συνεχίζει με αποκλεισμούς και αφορισμούς. «Πάντως, η Ελλάδα δεν ανήκει σε όσους επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν στη χώρα μας και στην Ευρώπη, με το προκάλυμμα της θρησκείας, ένα ολοκληρωτικό κοινωνικό και νομικό πλαίσιο ζωής, που είναι απολύτως ασύμβατο με τον πολιτισμό και τη νομοθεσία μας, με τις αρχές του Διαφωτισμού, με την ισότητα ανδρών και γυναικών, με τα δικαιώματα των παιδιών, και μάλιστα εισβάλλοντας στην Ελληνική Επικράτεια. Αυτή η άποψη αποκαλείται από κάποιους “ρατσιστική”».

Καμία αλλαγή, καμία αναλαμπή παραμένει ο ίδιος, σκέφτεται ο αναγνώστης.

Η Ελλάδα που ονειρεύεται

Στη συνέχεια αρχίζουν οι προγραμματικές ανακοινώσεις. Ο Βασίλης Τσιάρτας θέλει την Ελλάδα να ξεχωρίζει για την καινοτομία, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, τα γράμματα και την… αξιοπρέπεια.

«Θέλω η Ελλάδα να είναι σεβαστή στους φίλους της και τρομερή στους εχθρούς της» είναι άλλη μία φράση που ίσως την είπε ντυμένος τσολιάς σε κάποια εθνική εορτή ο «ηγέτης» Τσιάρτας.

Ο τομέας των δικαιωμάτων, δυνατό σημείο του Τσιάρτα, ο μεγαλόψυχος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, αναγνωρίζει στον καθένα το δικαίωμα να ζει όπως θέλει κυρίως στο κρεβάτι του, αλλά αν οι προτιμήσεις του δεν εγκρίνονται από τους ομοϊδεάτες Τσιάρτα… απαγορεύεται να αποκτήσει παιδιά.

Νόμος ΔΕΝ είναι το δίκιο του εργάτη

Όλα τα λεφτά όμως είναι η πρόταση για την εργατική πολιτική. «Πιστεύω πως μια κοινωνία πρέπει να ζει με κανόνες. Ένας από αυτούς είναι πως νόμος είναι ένα κείμενο που ψηφίζεται από την Βουλή. Δεν είναι το “δίκαιο του εργάτη”, όπως το διαμορφώνουν κάθε φορά, ανάλογα με το πώς τους συμφέρει, κάποιοι αυτόκλητοι εκπρόσωποι του εργάτη.»

Να απαγορευθεί το ΚΚΕ

Στη λογική «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει» ο Τσιάρτας δεν διστάζει να μιλήσει και για τον νόμο για το μπλόκο στον κόμμα Κασιδιάρη και υιοθετώντας το μανιφέστο της Δημιουργίας Ξανά ζητά τον αποκλεισμό του ΚΚΕ.

Και όποιος δεν καταλαβαίνει…

Καταλήγοντας ο Βασίλης Τσιάρτας, δείχνει μια αυτογνωσία αφού χαρακτηρίζει «δυσνόητα» τα όσα λέει, αλλά δεν φταίει αυτός για αυτό, φταίει… η ιδεολογική τρομοκρατία της αριστεράς. «Καταλαβαίνω ότι τα παραπάνω είναι πολύ δυσνόητα στην Ελλάδα της ιδεολογικής τρομοκρατίας της αριστεράς, που, ειδικά στις μικρές κοινωνίες, είναι ιδιαίτερα απειλητική».

Η λογική αγκαλιά με την πολιτική σκέψη πηγαίνουν σε μια γωνιά να κλάψουν για τις χαμένες πατρίδες στο μυαλό του Τσιάρτα.

Η ανεκδιήγητη απάντηση

«Διευκρινίζω, προς κάθε ενδιαφερόμενο, τις πολιτικές μου απόψεις:

-Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Αυτό ήταν και το σύνθημα του κόμματος που ψήφιζε ο αείμνηστος πατέρας μου. Εγώ το διευρύνω: ανήκει και σε όσους ήρθαν ή θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα για να υιοθετήσουν τον Ελληνικό και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, να ζήσουν ως Έλληνες και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με Ελληνική Παιδεία. Πάντως, η Ελλάδα δεν ανήκει σε όσους επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν στη χώρα μας και στην Ευρώπη, με το προκάλυμμα της θρησκείας, ένα ολοκληρωτικό κοινωνικό και νομικό πλαίσιο ζωής, που είναι απολύτως ασύμβατο με τον πολιτισμό και τη νομοθεσία μας, με τις αρχές του Διαφωτισμού, με την ισότητα ανδρών και γυναικών, με τα δικαιώματα των παιδιών, και μάλιστα εισβάλλοντας στην Ελληνική Επικράτεια. Αυτή η άποψη αποκαλείται από κάποιους “ρατσιστική”.

-Θέλω η χώρα μου να μην είναι ο επαίτης της διεθνούς κοινότητας και να διακριθεί ξανά στον σύγχρονο κόσμο παράγοντας καινοτομία, τεχνολογία, προϊόντα, υπηρεσίες, πολιτισμό, τέχνες, γράμματα, επιστήμες, αξιοπρέπεια. Θέλω η Ελλάδα να είναι σεβαστή στους φίλους της και τρομερή στους εχθρούς της. Θέλω οι Έλληνες να διακρίνονται και να προκόβουν στη χώρα τους, όπως κάνουν σε άλλες χώρες που έχουν ένα πλαίσιο ευνομίας και αξιοκρατίας. Θέλω τα παιδιά μου να μην πρέπει να ξενιτευτούν, για να βρουν δουλειές και αμοιβές, που θα τους επιτρέπουν να ζουν αξιοπρεπώς. Αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα του κομματικού φατριασμού, μπλε, πράσινου και κόκκινου, των πελατειακών σχέσεων και του σοβιετικού κράτους – πατερούλη που μοιράζει επιδόματα σε δήθεν “ευπαθείς και ευάλωτους”, γονατίζοντας από τη φορολογία κάθε παραγωγικό Έλληνα και “φεσώνοντας” τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αυτή η επιθυμία αποκαλείται από κάποιους «εθνικιστική».

Ένα παιδί χρειάζεται μπαμπά και μαμά

-Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ζει με τον τρόπο που εκείνος επιλέγει, χωρίς να ζητάει την έγκριση των άλλων, αρκεί να μην τους βλάπτει. Σε όλη μου τη ζωή αγωνίστηκα ώστε οι ιδιαιτερότητες των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου του ερωτικού προσανατολισμού, να μην είναι κριτήριο για την ποιότητα, την αξία τους ή την αποδοχή τους. Στο κρεβάτι του, ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει και μεταξύ συναινούντων ενηλίκων όλα επιτρέπονται. Όμως πιστεύω πως ένα παιδί χρειάζεται μπαμπά και μαμά – όχι γονέα 1 και γονέα 2. Πιστεύω πως συζητώντας για την υιοθεσία παιδιών, το μόνο κριτήριο πρέπει να είναι το καλό του παιδιού, και όχι η ικανοποίηση – για ψηφοθηρικούς λόγους – οργανωμένων ομάδων πίεσης που προσπαθούν να επιβάλουν τις δικές τους επιλογές σε όλους, ως κανονικότητα. Αυτή η θέση αποκαλείται από κάποιους “ομοφοβική”.

-Πιστεύω πως μια κοινωνία πρέπει να ζει με κανόνες. Ένας από αυτούς είναι πως νόμος είναι ένα κείμενο που ψηφίζεται από την Βουλή. Δεν είναι το “δίκαιο του εργάτη”, όπως το διαμορφώνουν κάθε φορά, ανάλογα με το πώς τους συμφέρει, κάποιοι αυτόκλητοι εκπρόσωποι του εργάτη. Δεν είναι η παρανομία του “δικού μας παιδιού”, όπως την «κουκουλώνουν» κάθε φορά οι πολιτικοί του προστάτες. Δεν είναι τα τάγματα εφόδου που παρελαύνουν 3 φορές τη μέρα στους δρόμους της πόλης μπλοκάροντας τη ζωή των κατοίκων της. Δεν είναι οι εγκληματίες που έχουν μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε άντρα παραβατικότητας. Αν δεν μας αρέσει ο νόμος, θα πρέπει να τον αλλάξουμε με έναν άλλον νόμο, που θα ψηφίσει πάλι η Βουλή. Δεν θα τον “καταργήσουμε στον δρόμο”, διότι κάνοντάς το αυτό ξαναγυρνάμε στον νόμο της ζούγκλας. Αυτή η άποψη θεωρείται από κάποιους “φασιστική”.

Σφυρίξτε πέναλτυ

-Πιστεύω ότι κάθε αγώνας – και ο πολιτικός – έχει κανόνες που πρέπει να τηρούνται. Στο ποδόσφαιρο, αν πιάσεις τη μπάλα με τα χέρια στη μεγάλη περιοχή, ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτι, όποιος κι αν είσαι. Στην πολιτική, ο κανόνας για τη λειτουργία των κομμάτων ορίζεται στο άρθρο 29 του Συντάγματος: “η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος”. Κόμμα που δηλώνει απερίφραστα πως στόχος του είναι η κατάλυση της Δημοκρατίας και η επιβολή δικτατορίας κι ότι, αν η χώρα δεχθεί επίθεση, αυτό θα αναλάβει αυτόνομη στρατιωτική δράση, μέχρι την ολοκληρωτική ήττα της εγχώριας αστικής τάξης, και την, διά των όπλων, κατάληψη της εξουσίας, δεν θα έπρεπε να συμμετέχει στις εκλογές, τουλάχιστον. Αυτή η άποψη θεωρείται από κάποιους “ακροδεξιά”.

Καταλαβαίνω ότι τα παραπάνω είναι πολύ δυσνόητα στην Ελλάδα της ιδεολογικής τρομοκρατίας της αριστεράς, που, ειδικά στις μικρές κοινωνίες, είναι ιδιαίτερα απειλητική. Τα θέτω πάντως στη διάθεση όσων ενδιαφέρονται πραγματικά για το τι πιστεύει κάποιος. Χαίρομαι που η Εθνική Δημιουργία, με τον Θάνο Τζήμερο, τον Φαήλο Κρανιδιώτη και τους πολλούς άξιους συνεργάτες τους, αγωνίζεται για να αρχίσουμε ξανά να χρησιμοποιούμε την κοινή λογική στη χώρα που γέννησε τον ορθό λόγο. Είμαι ευτυχής που δίνω αυτόν τον αγώνα μαζί τους. Αισθάνομαι ότι υπερασπίζομαι ξανά τα εθνικά μας χρώματα, όπως το 2004. Θέλω να κάνουμε όλοι μαζί τη χώρα μας δυνατή και περήφανη στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η Ελλάδα της παραγωγής και της προόδου είναι η μεγάλη μας οικογένεια.

Η άναρτηση