O φάκελος του ασθενή και το δικαίωμα στη λήθη

Ο ηλεκτρονικός φάκελος του ασθενή, είναι πλέον γεγονός, παρότι θα υπάρξουν βελτιώσεις και επεκτάσεις στο σύστημα, στην πορεία του χρόνου.

Τώρα ο κάθε ασθενής που θα μπαίνει στο σύστημα, θα μπορεί να έχει πρόσβαση στο φάκελό του, να ελέγχει την πορεία του, να αποφεύγει διπλές και τριπλές εξετάσεις που επαναλαμβάνονται γιατί τα αποτελέσματα ή οι απεικονίσεις «χάθηκαν». Θα γλιτώσουμε έτσι από την άσκοπη επιβάρυνση και στον οικογενειακό, αλλά και στον κρατικό προϋπολογισμό.

Η αντίστοιχη οργάνωση στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει εδώ και χρόνια και τα προσωπικά δεδομένα των ασθενών «κινούνται» μεταξύ γιατρών, νοσοκομείων και ασφαλιστικών ταμείων με ασφάλεια ως προς το ιατρικό απόρρητο.

Είναι όμως έτσι;

Ο κανονισμός GDPR για τα προσωπικά δεδομένα είναι γεγονός, εφαρμόζεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, μάλιστα και το δικό μας σύστημα του ηλεκτρονικού φακέλου υγείας, βασίστηκε σε αυτή τη νομοθεσία για να στηθεί.

Οι ειδικοί που μετείχαν στη δημιουργία του ηλεκτρονικού φακέλου ασθενή στη χώρα μας, επισημαίνουν ότι το σύστημα είναι «κλειδωμένο» και ο μόνος που έχει πάντα πρόσβαση στο φάκελο είναι ο ίδιος ο ασθενής και ο προσωπικός του γιατρός. Κατά περίπτωση δε, έχουν πρόσβαση στο φάκελο οι γιατροί ειδικοτήτων που εξετάζουν τον ασθενή, κατά το χρόνο της συνταγογράφησης με την ολοκλήρωση της εξέτασης. Όχι πάντα. Μόνο κατά τη συγκεκριμένη στιγμή.

Το σύστημα δεν επιτρέπει σε όλους τους γιατρούς να έχουν πάντα πρόσβαση στο φάκελο κάθε ασθενή.

Πρόσβαση μπορεί επίσης να έχει και ο εργοδότης, μόνο σε ότι αφορά την συγκεκριμένη αναρρωτική άδεια που έχει εκδοθεί για τον ασθενή.

Και εκεί θεωρητικά – και ενδεχομένως και πρακτικά – τελειώνει η λίστα της πρόσβασης, για τα προσωπικά δεδομένα του ασθενούς.

Όμως την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα καρκίνου, η Επίτροπος Υγείας Στέλλα Κυριακίδου σε ομιλία της επεσήμανε ότι καθώς ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι επιβιώνουν από τον καρκίνο, αυτοί πολύ συχνά καλούνται να δώσουν μια ακόμη μάχη.

«Να παλέψουν για το δικαίωμά τους να ξεχαστούν.

Το ιατρικό τους ιστορικό μπορεί ακόμα να αποτελεί εμπόδιο στην πρόσβαση σε ασφαλιστικές και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, ακόμη και μετά από δεκαετίες ύφεσης».

Δηλαδή, ασφαλιστικές εταιρείες και τράπεζες γνωρίζουν τη διάγνωση.

Η κ. Κυριακίδου δεν είπε τον τρόπο με τον οποίον συμβαίνει αυτό.

Είπε όμως ότι το «δικαίωμα στη λήθη» έχει ήδη ενσωματωθεί στις εθνικές νομοθεσίες ορισμένων κρατών – μελών και ότι η Ε.Ε. θα προωθήσει έναν κώδικα δεοντολογίας με τις επιχειρήσεις.

Ενδεχομένως οι αλλαγές που θα έρθουν, να «στεγανοποιήσουν» τον ιατρικό φάκελο ακόμα περισσότερο.

Το θέμα όμως χρειάζεται μια πιο απόλυτη προσέγγιση, γιατί όπως φαίνεται, ο ασθενής μετά την επιβίωση από ένα σοβαρό νόσημα, θα πρέπει να συνεχίζει τις μάχες του απέναντι στο κοινωνικό στίγμα της όποιας ασθένειας.