Ο Μπερτ Μπάκαρα στα 60s έγραψε τραγούδια για όλες τις γενιές

Ο Μπερτ Μπάκαρα, ο κομψός ποπ συνθέτης, ενορχηστρωτής, μαέστρος, παραγωγός δίσκων και περιστασιακός τραγουδιστής, του οποίου τα τραγούδια που σημείωσαν επιτυχίες στη δεκαετία του 1960 εμπνεόμενος από τη ρομαντική αισιοδοξία της δεκαετίας εκείνης, πέθανε την Τετάρτη στο σπίτι του στο Λος Άντζελες. Ήταν 94 ετών.

Η εκπρόσωπός του Τίνα Μπρέισαμ επιβεβαίωσε τον θάνατο, όπως μετέδωσε την Πέμπτη το Associated Press. Δεν δόθηκε συγκεκριμένη αιτία.

«Ένας σκληροπυρηνικός ρομαντικός, του οποίου το ώριμο στυλ θα μπορούσε να περιγραφεί ως βαγκνερική lounge μουσική, ο Μπάκαρα συνδύασε τις χρωματικές αρμονίες και τις μακριές, γωνιώδεις μελωδίες της συμφωνικής μουσικής του τέλους του 19ου αιώνα με τη σύγχρονη, αφρώδη ποπ ενορχήστρωση και στόλισε το προκύπτον μείγμα με μια στακάτη ρυθμική ορμή.

»Οι συνθέσεις του ενσάρκωναν τον εκλεπτυσμένο ηδονισμό σε μια γενιά νέων ενηλίκων που ήταν μόλις λίγα χρόνια μεγαλύτεροι από τους Beatles» όπως γράφουν οι New York Times.

Παρέα με τους «μεγάλους» στα νυχτερινά κλαμπ

Ο παραγωγικός δημιουργός επιτυχιών πίσω από τα «Raindrops Keep Falling on my Head», «Wishin’ and Hopin’», «A House is Not a Home» και «That’s What Friends Are For» ήταν γεννημένος στις 12 Μαΐου του 1928 στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι.

Άρχισε να παίζει πιάνο μετά από επιμονή της μητέρας του. Η αγάπη του για τη μουσική μεγάλωσε, ωστόσο, όταν ήταν έφηβος και ζούσε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, όπου είχε πρόσβαση στα νυχτερινά κέντρα όπου εμφανίζονταν οι μεγάλοι της τζαζ Ντίζι Γκιλέσπι και Τσάρλι Πάρκερ.

Αφού ολοκλήρωσε την επίσημη μουσική του εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο McGill στο Μόντρεαλ, στο Mannes School of Music στη Νέα Υόρκη και στη Music Academy of the West στο Montecito της Καλιφόρνια, ο Μπάκαρα υπηρέτησε στο στρατό μεταξύ 1950 και 1952 ως πιανίστας σε λέσχη αξιωματικών.

Αμέσως μετά την απόλυσή του άρχισε να παίζει με τραγουδιστές και μουσικούς που γνώρισε σε νυχτερινά κέντρα. Τα τραγούδια που άκουγε από τους συγχρόνους του ήταν εκπληκτικά απλά και σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να γράψει τραγούδια σαν κι αυτά.

Το ήξερε ότι έκανε τη διαφορά

Έτσι, ο Μπάκαρα επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για να αρχίσει να τελειοποιεί το χαρακτηριστικό του στυλ: Ένα μείγμα από ποπ, ροκ και λατινικές επιρροές που χαρακτηριζόταν από «συγκοπτικούς» ρυθμούς, συχνές αλλαγές πλήκτρων και δραματικές κορυφώσεις.

«Ήξερα ότι έκανα πράγματα διαφορετικά, αλλά ταυτόχρονα έκανα πράγματα που ήταν πολύ φυσικά για μένα» δήλωσε στο popentertainment.com το 2006. Δεν προσπαθούσα να σπάσω κανέναν κανόνα. Αλλά έγραφα με τον τρόπο που άκουγα τα πράγματα».

Το 1957, ο Μπάκαρα ξεκίνησε τη θρυλική συνεργασία του με τον τραγουδοποιό Χαλ Ντέιβιντ. Τα πρώτα τραγούδια του διδύμου, το «The Story of My Life» (που ηχογραφήθηκε από τον Μάρτι Ρόμπινς) και το «Magic Moments» (που ηχογραφήθηκε από τον Πέρι Κόμο), έγιναν επιτυχίες.

Ο άνθρωπος που έγραψε μουσική για τους πάντες

Ο Μπάκαρατ περιόδευσε με την Μάρλεν Ντίντριχ ως μουσικός διευθυντής της στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Αυτός και ο Χαλ Ντέιβιντ συνέχισαν να γράφουν επιτυχίες, όπως τα τραγούδια «The Man Who Shot Liberty Valance» και «Only Love Can Break a Heart» που ηχογράφησε ο Τζιν Πίτνεϊ, καθώς και μια σειρά επιτυχιών με την τραγουδίστρια Ντιόν Γουόργουικ, όπως το «Don’t Make Me Over» του 1962 και το «Say a Little Prayer» του 1967.

Η επιρροή του Μπάκαρα άγγιξε και τον κινηματογράφο. Συνέθεσε τα τραγούδια των τίτλων των ταινιών «What’s New Pussycat?» και «Alfie», οι οποίες ήταν και οι δύο υποψήφιες για Όσκαρ. Αυτός και ο Χαλ Ντέιβιντ έλαβαν ένα ακόμη Όσκαρ για το «The Look of Love», όπως το τραγούδησε η Ντάστι Σπρίνγκφιλντ για το «Casino Royale».

Το αμερικανικό γουέστερν «Οι Δύο Ληστές» (1969) χάρισε στον Μπάκαρα ένα Grammy και ένα Όσκαρ.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, ο Μπερτ Μπάκαρα συγκέντρωσε περισσότερα από 70 Top 40 singles στις ΗΠΑ και έξι Grammy, συμπεριλαμβανομένου ενός βραβείου Lifetime Achievement το 2008.

Επέκτεινε μάλιστα την κληρονομιά του σε μια νέα γενιά με ένα cameo στην ταινία «Austin Powers: Ο κατάσκοπος που γύρισε από τρίο» το 1997, μια εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά διαγωνισμού «American Idol» το 2006 και συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ο Dr. Dre, ο Έλβις Κοστέλο και ο Ρούφους Γουέινραϊτ.

Η προσωπική του ζωή και το αναπόφευκτο δράμα

Ο Μπάκαρα ήταν παντρεμένος τέσσερις φορές, μεταξύ άλλων με την ηθοποιό Άντζι Ντίκινσον και τη στιχουργό Κάρολ Μπάγερ Σάγκερ. Απέκτησε τέσσερα παιδιά. Την κόρη Νίκι (με την Ντίκινσον), τον γιο Κρίστοφερ (με τη Σάγκερ) και τον γιο Όλιβερ και την κόρη Ράλεϊ με την τέταρτη σύζυγό του, την Τζέιν Χάνσεν.

Το 2007, η κόρη του Νίκι – που είχε διαγνωστεί με σύνδρομο Asperger – αυτοκτόνισε σε ηλικία 40 ετών. Χρόνια αργότερα, ο Μπάκαρα έγραψε τη μουσική για το «Po», μια ταινία για έναν νεαρό χήρο πατέρα που μεγαλώνει έναν γιο με αυτισμό, ως φόρο τιμής στην εκλιπούσα κόρη του. Ήταν η πρώτη του πρωτότυπη μουσική μετά από 17 χρόνια.

Το 2020, ο Μπάκαρα έδειξε στον κόσμο ότι η δημιουργικότητά του δεν είχε σταματήσει στα 92 του χρόνια με μια νέα συνεργασία με τον τραγουδοποιό και πολυοργανίστα Ντάνιελ Τασιάν.

Τον Ιούλιο κυκλοφόρησαν ένα EP πέντε τραγουδιών με τίτλο «Blue Umbrella». Παρά το γεγονός ότι τους χώριζαν δύο γενιές, συνέχισαν να γράφουν μουσική μαζί, συμπεριλαμβανομένου ενός κομματιού με τίτλο «Quiet Place».

Το EP ήταν το πρώτο άλμπουμ του Μπάκαρα μετά από 15 χρόνια και ο ίδιος ήταν ευτυχής που ήταν απασχολημένος κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κοροναϊού.

«Σε αυτούς τους καιρούς είναι σαν σωσίβιο» είχε δηλώσει τότε από το σπίτι του στο Πασίφικ Παλισέιντς της Καλιφόρνια.

Δείτε εικόνες από τη ζωή του