Είναι γνωστό ότι ο μηχανισμός επιδοτήσεων του ρεύματος που εφαρμόζει η κυβέρνηση έχει οδηγήσει σε απορρόφηση του μεγαλύτερου μέρους των αυξήσεων που καταγράφηκαν στη χονδρική. Αυτός ο μηχανισμός αφορούσε και αφορά τα νοικοκυριά, δηλαδή τις οικιακές συνδέσεις και έφτανε μέχρι τις παρυφές της μεσαίας επιχειρηματικότητας. Οι επιχειρήσεις γενικώς διαμαρτύρονται. Στην περίπτωση των μεγάλων βιομηχανιών και των ενεργοβόρων εταιρειών, σε αυτές που απασχολούνται οι περισσότεροι εργαζόμενοι, υπήρχε για κάποιες η πρόνοια των διοικήσεών τους να τις βρει η κρίση με συμβόλαια σταθερής τιμής με προμηθευτές. Αυτά τους πρώτους μήνες της κρίσης. Εδώ και ένα σημαντικό διάστημα σχεδόν όλες αυτές οι εταιρείες βρίσκονται ακάλυπτες και διεκδικούν λύσεις από την κυβέρνηση προκειμένου να συνεχίσουν να παράγουν προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές και κυρίως σε τιμές ανεκτές από τους εγχώριους καταναλωτές. Θα περίμενε κανείς ότι μπροστά σε αυτή την ανάγκη θα έχουν γίνει εγκαίρως όλα όσα μπορούσαν να γίνουν, προκειμένου να περιοριστεί το πρόβλημα.

Η ελληνική βιομηχανία δεν φωνάζει χωρίς λόγο ότι πληρώνει πανάκριβo ρεύμα έναντι των ανταγωνιστών της. Η βιομηχανική μεγαβατώρα συνεχίζει να κοστίζει 150 ευρώ, δηλαδή 50% και 60% υψηλότερα απ’ ό,τι στη Βόρεια Ευρώπη, αλλά και πολλές χώρες του Νότου. Πριν από λίγες μέρες έγινε γνωστό, έπειτα από μια έγκριση που δόθηκε από τις Βρυξέλλες, ότι οι μεγάλες τουλάχιστον επιχειρήσεις δικαιούνται μια επιδότηση και μάλιστα αναδρομικά από το 2021. Συνολικά η απόφαση έκανε λόγο για επιδότηση 1,36 δισ. ευρώ έως το 2030. Αυτό που παραξένεψε τους πάντες ήταν η καθυστέρηση. Οι αρμόδιες κυβερνητικές υπηρεσίες για ένα πρόγραμμα που εφαρμοζόταν και την προηγούμενη δεκαετία και ενώ η κρίση είχε ήδη χτυπήσει, φέρεται να υπέβαλαν το αίτημα μόλις το περασμένο καλοκαίρι του 2022. Με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση.

Σε άλλες χώρες έχουν ήδη δοθεί. Οι βιομηχανίες τους έχουν κατακτήσει ανταγωνιστικά πλαίσια τιμών και εμείς το… σκεφτόμασταν. Περίπου 160 εκατ. ευρώ είναι έτοιμα προς διάθεση για το 2021 και το 2022 και εμείς τρέχουμε να προλάβουμε. Την τελευταία στιγμή… Η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός, μας χτυπάνε άγρια και εμείς με τις αργές μας διαδικασίες τα κάνουμε αγριότερα. Με τον «αραμπά», της ελληνικής γραφειοκρατίας. Για να αντιληφθείτε την κατάσταση, υπάρχουν και άλλες λύσεις, επίσης μηδενικού κόστους για τον προϋπολογισμό που επίσης βρίσκονται στο περίμενε. Τα «πράσινα» διμερή συμβόλαια, γνωστά ως PPA’s (Power Purchase Agreements), με κλειδωμένες χρεώσεις για πολλά χρόνια, θα μπορούσαν να δώσουν λύση, ειδικά τη στιγμή που έχουν λήξει τα συμβόλαια των μεγάλων ενεργοβόρων εταιρειών με τις εταιρείες παρόχους ενέργειας και όλοι θέλουν να προχωρήσουν στη σύναψη νέων. Πρόκειται για συμβάσεις διάρκειας 10 ετών, με σταθερή τιμή ρεύματος, προερχόμενες κυρίως από χαμηλού κόστους φωτοβολταϊκά και αιολικά, που θα μπορούσαν να θωρακίσουν τη βιομηχανία απέναντι σε ακραίες καταστάσεις μελλοντικών ανατιμήσεων.

Ολη η αγορά περιμένει όμως μια υπουργική ρύθμιση. Κι αυτή δεν έρχεται. Η καθυστέρηση κοστίζει στη βιομηχανία. Κοστίζει και στον έλληνα καταναλωτή. Ποιος πληρώνει άλλωστε τα παραγόμενα με ακριβότερη ενέργεια προϊόντα. Η βιομηχανία που άντεξε στα χρόνια της κρίσης διευρύνοντας τα μερίδιά της στη διεθνή αγορά και σήμερα είναι κατά βάσιν εξαγωγική χρειάζεται μόνιμες λύσεις. Δεν μπορεί να στηρίζεται σε δημοσιονομικές παρεμβάσεις και αποσπασματικές επιδοτήσεις…

Headlines