Ποιος είναι άραγε ο δυνατός και ποιος ο αδύναμος; Ποιος έχει την πραγματική εξουσία;
Αυτά είναι μερικα από τα ερωτήματα που γυρνούσαν στο μυαλό μου ενώ έφευγα από το θέατρο «Τζένη Καρέζη». Μόλις είχα παρακολουθήσει την παράσταση ο «Αμπιγιέρ» με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη σκιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος έχει συμβολική παρουσία στο έργο, αφού δεν τον «βλέπουμε», παρά μόνο τον «ακούμε» υπό τη μορφή βομβαρδισμών. Η παρουσία του πολέμου στο έργο έχει μια σκοπιμότητα: Να δείξει ότι η τέχνη νικάει κάθε «ασχήμια».
Όλα συμβαίνουν πίσω από τις ιστορίες των παρασκηνίων ενός ετοιμόρροπου θεάτρου της αγγλικής επαρχίας, η ακλόνητη σχέση ενός μεγάλου ηθοποιού (Σερ) με τον αμπιγιέρ του (Νόρμαν) και των υπόλοιπων μελών του θιάσου, δημιουργούν ένα παιχνίδι ανάμεσα σε εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο.
Στο επίκεντρο οι ανθρώπινες σχέσεις
Ο θίασος, ως ένας άλλος μικρόκοσμος, έρχεται αντιμέτωπος με τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα όλων των ανθρώπινων σχέσεων.
Ο φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη μας για συντροφιά, η πίστη στον άλλον και ο φόβος να αφήσουμε κάτι που αγαπάμε δημιουργούν μοιραία σχέσεις εξάρτησης.
Αυτές οι σχέσεις όμως, τις περισσότερες φορές δεν είναι αμφίδρομες. Η ισορροπία χάνεται και ένας από τους δύο πληγώνεται.
Το έργο περιστρέφεται γύρω από τη σχέση του Σερ με τον Νόρμαν και την εξάρτηση του ενός από τον άλλον. Ο Σερ χρησιμοποιεί τον Αμπιγιέρ του, τον Νόρμαν, ως υπηρέτη, αφού όπως εξομολογείται και ο ίδιος αλλιώς δεν θα τα κατάφερνε.
Από την άλλη ο Νόρμαν χρησιμοποιεί τον Σερ προκειμένου να μην μείνει μόνος του και άνεργος.
Ο σεβασμός, ο θαυμασμός και η δοτικότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση ανιδιοτελής, ενώ χρειάζεται μια και μόνο στιγμή για να ανατραπούν όλα και αναγκαστούμε να σκεφτούμε ξανά τι πραγματικά νιώθει ο ένας για τον άλλον.
Η τελευταία σκηνή της παράστασης αποτελεί ένα δυνατό σκαμπίλι. Έρχεται να μας υπενθυμίσει με τον χειρότερο τρόπο όλα όσα προσπαθούμε να ξεχάσουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ότι δηλαδή μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας θα φύγουμε. Απαισιόδοξο, αλλά αληθινό…
Ένα πολύ δυνατό δίδυμο…
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης δημιουργούν ένα πολύ δυνατό δίδυμο στην σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη».
Ωστόσο, το υπόλοιπο καστ βρισκεται μια ταχύτητα πίσω, με αποτέλεσμα σε όποια σκηνή δεν συμμετέχουν και οι δύο πρωταγιστές η παράσταση να κάνει «κοιλιά».
Από την πλευρά του, ο σκηνοθέτης, Κώστας Γάκης, σεβάστηκε το έργο του Ρόναλντ Χάργουντ και απέφυγε «παγίδες» νεοτερισμού στις οποίες πολλοί σκηνοθέτες, όσο έμπειροι κι αν είναι, πέφτουν όταν καταπιάνονται με τόσο κλασικά έργα.
Άλλωστε χρειάζεται θάρρος για να καταπιαστείς με ένα έργο σαν αυτό, το οποίο μιλά -μεταξύ άλλων- για τον κόσμο του θεάματος, ειδικά σε μια περίοδο που ο πολιτισμός στη χώρα μας βιώνει δύσκολες ημέρες, με το προεδρικό διάταγμα για τα πτυχία των ηθοποιών να έχει βγάλει τους εργαζόμενους στο χώρο του πολιτισμού, στους δρόμους.
Το σκηνικό του Κέννυ Μακλέλαν επιτυγχάνει τα μέγιστα να μεταφέρει την καταθλιπτική ατμόσφαιρα που υπάρχει τόσο στην εμπόλεμη Αγγλία έξω από το θέατρο, όσο και μέσα στις ψυχές των πρωταγωνιστών. Ενώ τα κουστούμια του ίδιου καταφέρνουν με μεγάλη ευκολία να σε μεταφέρουν στην εποχή που διαδραματίζεται το έργο.
Η παράσταση «Ο Αμπιγέρ» θα παίζεται ως τις 31 Μαρτίου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη».
Στην πρώτην πανελλαδική έρευνα για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών καταγράφεται η απογοήτευση των Ελλήνων για τις συνέπειες στα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και την ομογένεια.
Προωθούνται αλλαγές για 1.213 νέους διορισμούς στη Δημοτική Αστυνομία σε 158 δήμους - Οι δημοτικοί αστυνομικοί θα μπορούν να ανακρίνουν, αλλά και να προβαίνουν σε συλλήψεις
Το έργο, που ονομάζεται «Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου» (La Basilica di San Pietro), ξεκίνησε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα και εκπονήθηκε από τη Microsoft και το Βατικανό.
Στη μελέτη «Ιστορία, έθνος και μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση» ο Δημήτρης Τζιόβας προσεγγίζει τη σχέση λογοτεχνίας και έθνους μέσα από τις μεταμορφώσεις του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος», της μνήμης και των τραυμάτων
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
