Στο νεκροταφείο Nurdağı στην τουρκική επαρχία Gaziantep, στα σύνορα με τη Συρία, σύντομα δεν θα υπάρχει πλέον χώρος για τους νεκρούς. Οι φρεσκοσκαμμένοι τάφοι είναι σημειωμένοι με λευκές ταφόπλακες, με κομμάτια σκισμένου υφάσματος που συγκεντρώνονται από τα ρούχα των θυμάτων ώστε να τα αναγνωρίσουν.

Στο δρόμο έξω, δεκάδες πτώματα βρίσκονται στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο σε μια σειρά από φορτηγά, περιμένοντας να ταφούν. Τουλάχιστον πέντε ιμάμηδες έσπευσαν στο Nurdağı για να πραγματοποιήσουν μια αδιάκοπη ορμή μαζικών κηδειών, μερικές φορές για έως και 10 θύματα ταυτόχρονα. Στο σημείο παραδόθηκαν φέρετρα από γειτονικά χωριά και μέχρι την Κωνσταντινούπολη για να παράσχουν έναν τελευταίο χώρο ανάπαυσης για τον συντριπτικό αριθμό των πτωμάτων που έφτασαν στην πόλη.

Πέντε ημέρες μετά από δύο ισχυρούς σεισμούς που συγκλόνισαν τη νότια Τουρκία στη χειρότερη φυσική καταστροφή της χώρας εδώ και μια γενιά, ο αριθμός των νεκρών έχει ξεπεράσει τους 21.000 και το Nurdağı και οι πόλεις στη νότια Τουρκία και τη βόρεια Συρία αποτελούν σκηνές αποκάλυψης.

«Σαράντα τοις εκατό των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτή την πόλη θα μπορούσαν να φύγουν», είπε στον Guardian ο Sadık Güneş, ένας ιμάμης στο Nurdağı. Το σπίτι του ήταν δίπλα στο τζαμί, το οποίο κατέρρευσε. Χωρίς να υπάρχει χώρος για τις προσευχές τους, οι μαζικές κηδείες στο Nurdağı και την υπόλοιπη νότια Τουρκία γιορτάζονται σε εξωτερικούς χώρους.

«Έχω χάσει το μέτρημα των σορών που έχουμε θάψει από τη Δευτέρα», είπε ο Güneş. «Φτιάξαμε μια επέκταση στο νεκροταφείο. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι κάτω από τα συντρίμμια. Θάβουμε τα πτώματα ακόμη και αργά το βράδυ με τη βοήθεια πολιτών που έρχονται να μας βοηθήσουν».

Βρίσκουν ανθρώπους διαμελισμένους

Εν αναμονή της άφιξης των ιατροδικαστών και των εισαγγελέων, οι κάτοικοι ορισμένων πόλεων της Τουρκίας έχουν στοιβάσει πτώματα σε γήπεδα ή σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων, προκειμένου να δώσουν στους συγγενείς την ευκαιρία να αναγνωρίσουν γρήγορα τα αγαπημένα τους πρόσωπα πριν τους χορηγηθεί πιστοποιητικό θανάτου.

Στο Kahramanmaraş, οι υπάλληλοι έκτακτης ανάγκης συνέχισαν να χτενίζουν τα συντρίμμια, βρίσκοντας συχνά μόνο μέρη του σώματος. Μια υπάλληλος έκτακτης ανάγκης περιέγραψε πώς προσπάθησε να αναγνωρίσει ένα κομμένο χέρι, δείχνοντάς το στις οικογένειες των πενθούντων με την ελπίδα να χρησιμοποιήσει το χρώμα του εναπομείναντος βερνικιού νυχιών για να βάλει ένα όνομα στον νεκρό.

«Εδώ ζούσα», είπε ο Sadi Uçar, δείχνοντας το κατεστραμμένο σπίτι του. «Ήταν ένα καινούργιο διαμέρισμα. Μόλις αγοράσαμε αυτές τις δύο μονάδες πριν από μερικές εβδομάδες. Ένα για την οικογένεια και τα παιδιά μου, ένα για τον πατέρα και τη μητέρα μου. Η μητέρα και ο πατέρας μου έμεναν δύο κτίρια μακριά. Υποτίθεται ότι θα μετακόμιζαν στον επάνω όροφο αυτή την εβδομάδα. Βάλαμε τις κουρτίνες με τη μητέρα μου πριν από λίγες μέρες. Μετά τον σεισμό, το σπίτι της μαμάς και του μπαμπά μου κατέρρευσε».

Τούς ξέθαψα από τα ερείπια με τα χέρια μου για να τους ξαναθάψω

Και πρόσθεσε: «Έσκαψα τα ερείπια με τα χέρια μου και έβγαλα τη μητέρα και τον πατέρα μου. Μετά, έπρεπε να τα θάψω και με τα χέρια μου».

Στην περιοχή Αφρίν στη βορειοανατολική Συρία, επεκτάθηκε ένα νεκροταφείο με αυτοσχέδιους ομαδικούς τάφους. Στη νότια τουρκική πόλη Osmaniye, ένα νεκροταφείο τελείωσε, ενώ έξω από το Kahramanmaras, κοντά στο επίκεντρο του σεισμού, ένα αυτοσχέδιο νεκροταφείο ξεχείλισε με τόσα πτώματα που ξύλινες σανίδες και τσιμεντόλιθοι που συγκεντρώθηκαν από τα συντρίμμια έπρεπε να χρησιμεύσουν ως επιτύμβιες στήλες.

Στο Jinderes, στη βορειοδυτική Συρία, μια πόλη γεμάτη ανθρώπους που εκτοπίστηκαν από μια δεκαετία εμφυλίου πολέμου, πρόσφυγες που είχαν επιζήσει από βομβαρδισμούς και επιθέσεις με χημικά αέρια είχαν τρέξει ξανά για να σώσουν τη ζωή τους καθώς κατέρρευσαν κτίρια.

Όταν ο πρώτος σεισμός χτύπησε τα ξημερώματα της Δευτέρας, ο Abu Majed al-Shaar ξύπνησε καθώς το έδαφος σείστηκε βίαια, χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο. Άρπαξε όσα παιδιά του έβρισκε και κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες στο δρόμο.

«Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους δεν μπορούσα να πάω», είπε. «Υπάρχουν μόνο δύο επιζώντες από την ευρύτερη οικογένειά μας. Χάσαμε πολλά μέλη της οικογένειας».

Η φυγή από το Jindires στον απόηχο του σεισμού έφερε οδυνηρές μνήμες από την εκκένωση της οικογένειας από την πόλη της στην ανατολική Γούτα, ένα προάστιο της Δαμασκού που καταστράφηκε από αεροπορικές επιδρομές της συριακής κυβέρνησης και μια παρατεταμένη πολιορκία.

Ο κόσμος μας έχει ξεχάσει

Σε όλη τη βόρεια Συρία, οι άνθρωποι που ζουν τώρα σε σκηνές στο χιόνι άρχισαν να καίνε ό,τι μπορούσαν για να ζεσταθούν. Τα τρόφιμα και άλλα βασικά αγαθά παρέμειναν σπάνια.

«Ο κόσμος μας έχει ξεχάσει», είπε ο Μοχάμεντ Αμπού Χάμζα, ο οποίος είχε εγκαταλείψει την Τζιντίρες, δοκιμάζοντας τον εκτοπισμό για δεύτερη φορά αφού δραπέτευσε από τη Γούτα με την οικογένειά του.

«Έχουμε αρκετό φαγητό για να μας κρατήσει για λίγο», είπε. «Αλλά για να ζεσταθούμε, έχουμε λίγο ξύλο που καίμε λίγες ώρες την ημέρα για να μας κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Κάπως έχουμε αφεθεί να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση μόνοι μας».

Σε λίγα σημεία εξακολουθούσαν να βρίσκονταν επιζώντες. Στο Χατάι, ένας 30χρονος άνδρας ανασύρθηκε από τα ερείπια περισσότερες από 100 ώρες μετά τον σεισμό.

Στο δρόμο έξω από το Nurdağı, μια ομάδα ανθρώπων στάθηκε γύρω από μια φωτιά, συγκεντρώθηκε για να βρει τους τελευταίους επιζώντες. «Πριν από λίγο βγάλαμε ένα μικρό κορίτσι από τα ερείπια», είπε ο Σουλεϊμάν Σαχίν, ένας από τους διασώστες.

Ωστόσο, τα θαύματα ήταν σπάνια. Πολλές οικογένειες είπαν ότι τις πρώτες 24 ώρες μετά τους σεισμούς μπορούσαν να διακρίνουν τις αχνές φωνές των συγγενών κάτω από τα συντρίμμια.

Μετά, σιγά σιγά, η σιωπή έπεσε πάνω από τους σωρούς από μπετόν και τούβλα που κάποτε ήταν σπίτια, τώρα τάφοι.

Headlines