Γιατί κληρονομώ συγγενείς, ενώ δεν το θέλω;

ΓΙΑΤΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΩ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΕΝΩ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ;

Τα παλιά χρόνια που οι περισσότεροι δεν χρωστούσαν, μια χαρά ήταν ο Νομοθέτης που όρισε ότι ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΘΗΚΗ ή ΑΝ ΑΚΥΡΩΘΕΙ η κτήση από διαθήκη :

ΚΑΜΙΑ κληρονομιά ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΝΕΙ «ΟΡΦΑΝΗ» !

Και έτσι αποκτούσα -χωρίς καν να ερωτηθώ- το σπίτι (π.χ.) της πρώτης μου ξαδέρφης.

Σήμερα, όμως, που πολύς κόσμος χρωστά, όταν αποκτούμε μια κατάχρεη κληρονομιά συγγενή μας -χωρίς να ερωτηθούμε- έχουμε δικαιολογημένη απορία, αλλά και θυμό, γιατί μπλέξαμε !

Ας δούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει πραγματικά και γιατί.

Το σκεπτικό του Νομοθέτη ήταν απλό τότε : ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΜΟΥ.

Γι’ αυτό «ΕΠΕΒΑΛΕ» να πάρουν την κληρονομιά μου ο ΣΥΖΥΓΟΣ μου, μαζί με κάποιους -περιοριστικά καθορισμένους- ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ μου, ορίζοντάς τους :

ανά ΓΕΝΙΑ, με συγκεκριμένη ΣΕΙΡΑ και με συγκεκριμένα ΠΟΣΟΣΤΑ.

Και αυτοί θα την «πάρουν» ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ, εκτός κι αν δεν υπάρχουν την ημέρα του θανάτου μου ή αν την αποποιηθούν (που και πάλι σημαίνει ότι δεν υπάρχουν), οπότε την παίρνει το Δημόσιο.

Να, λοιπόν, σε ποιους την «επιβάλλει», ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ :

Α) Αρχικά στον ΣΥΖΥΓΟ και στα ΠΑΙΔΙΑ μου : εύλογο, είναι οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι.

Και, για να παραμείνει στη φαμίλια μου απεριόριστα, μετά τη δίνει στα ΕΓΓΟΝΙΑ ή στα ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ μου κ.ο.κ.

Β) Αν δεν υπάρχουν παιδιά ή εγγόνια κ.ο.κ., τη δίνει στον ΣΥΖΥΓΟ μου και στον ΠΑΤΕΡΑ, στη ΜΗΤΕΡΑ και στα ΑΔΕΡΦΙΑ μου.

Και αν γονείς και αδέρφια δεν υπάρχουν, τη δίνει στα ΑΝΙΨΙΑ μου (παιδιά αδερφών μου).

Και αν έχουν εκλείψει και αυτά, τη δίνει στα ΜΙΚΡΑΝΙΨΙΑ μου (εγγόνια αδερφών μου).

Και εδώ βάζει «ΤΕΛΟΣ».

Γι΄ αυτό και να θέλαμε, ΔΕΝ κληρονομούν τα παιδιά των μικρανιψιών μου, ούτε τα εγγόνια τους κ.ο.κ.

Γ) Αν δεν υπάρχουν οι παραπάνω, τη δίνει στον ΣΥΖΥΓΟ μου και στους ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ και στις ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ μου.

Και αν δεν υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες, στους ΘΕΙΟΥΣ και στις ΘΕΙΕΣ μου.

Και αν και εκείνοι δεν υπάρχουν, τότε στα ΠΡΩΤΑ ΞΑΔΕΡΦΙΑ μου.

Και εδώ βάζει «ΤΕΛΟΣ».

Δηλαδή ΔΕΝ κληρονομούν τα παιδιά των πρώτων ξαδέρφων μου, ούτε τα εγγόνια τους κ.ο.κ., γιατί ο Νομοθέτης ΔΕΝ το όρισε.

Δ) Στη συνέχεια, αν δεν υπάρχουν οι προηγούμενοι, τη δίνει στον ΣΥΖΥΓΟ μου και στους ΠΡΟΠΑΠΠΟΥΔΕΣ και ΠΡΟΓΙΑΓΙΑΔΕΣ μου (πολύ σπάνια περίπτωση).

Και εδώ βάζει «ΤΕΛΟΣ».

Ε) Και αν κανείς από τους παραπάνω δεν υπάρχει, τότε τη «χαρίζει» όλη στον ΣΥΖΥΓΟ μου.

ΣΤ) Και αν δεν υπάρχει και σύζυγος, τότε τη «χαρίζει» στο Δημόσιο.

Τα συγκεκριμένα άτομα, λοιπόν -όπως καταγράφονται στον πίνακά μου- «αγκάλιασε» ο Νομοθέτης, για να χαρούν το βιός μου μετά τον θάνατό μου.

Και αλήθεια, στη σημερινή εποχή, σε πλείστες όσες περιπτώσεις πρόκειται για κατεξοχήν «στραγγαλιστική αγκαλιά».

Όμως, έτσι το όρισε ο Νομοθέτης βασιζόμενος σε δεδομένα του μακρινού παρελθόντος, τα οποία πια απέχουν παρασάγγας από τη δική μας ζοφερή πραγματικότητα.

Εύη Πέξα

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Εξειδικεύεται στο Κληρονομικό Δίκαιο, στο Οικογενειακό Δίκαιο και στα Ακίνητα

evipexa@gmail.com