Αντώνης Καλογιάννης: Η απώλεια του γιου μου ήταν καθοριστική για τη ζωή μου

Ο Αντώνης Καλογιάννης με τη βαθιά, ζεστή και εκφραστική φωνή έφυγε από τη ζωή πριν 2 χρόνια στις 11 Φεβρουαρίου 2021, σε ηλικία 81 χρόνων. Ο ερμηνευτής με την μπάσα ερωτική φωνή είχε πλούσια καλλιτεχνική διαδρομή, ενώ η φωνή του συνδέθηκε έντονα και με το πολιτικό τραγούδι.

Γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου του 1940 στην Καισαριανή. Από μικρή ηλικία βοηθούσε οικονομικά την οικογένεια του δουλεύοντας ως τσαγκάρης. Σε ηλικία 26 χρόνων συναντά τυχαία τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ εκείνος τον ακούει να τραγουδά στο τσαγκαράδικο. Και εκεί αλλάζει ραγδαία η ζωή του.

Ήθελα να γίνω από μικρό παιδί μηχανοδηγός στα τρένα

«Και να ταξιδεύω με τρένο και όλο να φεύγω, να μη γυρίζω. Πολλές φορές πιτσιρίκος κατέβαινα στον Πειραιά για να βλέπω τα τρένα, αλλά όταν αργούσα έπεφτε ξύλο από τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου δεν με χτύπησε ποτέ. Έβλεπα που λες τα τρένα στον Πειραιά και μετά πήγαινα στις προκυμαίες και έβλεπα τα πλοία που έφευγαν. Δεν ήξερα πού πάνε. Σκεφτόμουν «θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ εκεί πάνω». Ο τρόπος ζωής ήταν δύσκολος, αλλά όχι ανυπόφορος. Αλλά δεν ήταν αυτό. Εγώ μέσα μου ήθελα να κάνω αυτά τα πράγματα. Σήμερα, το λιμάνι μου είναι οι θύμησες. Αυτό το συντήρησα, το διατήρησα», είχε πει σε συνέντευξη του.

Η τυχαία καθοριστική συνάντηση με τον Μίκη Θεοδωράκη

Ξεκίνησε να τραγουδά στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους της τότε Σοβιετικής Ένωσης, της Ευρώπης και της Αμερικής και να ερμηνεύει στίχους του Σικελιανού, του Ρίτσου και του Σεφέρη υπό την καθοδήγηση του Μίκη Θεοδωράκη.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών του 1967 έφυγε στο εξωτερικό με τη Μαρία Φαραντούρη και δημιούργησε λαϊκή ορχήστρα, με την οποία έδωσαν συναυλίες που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα κατά της Χούντας. Μετά την αποφυλάκιση του Μίκη Θεοδωράκη δίνου μαζί περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα.

Το 1972 ο Αντώνης Καλογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να τραγουδά σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα. Ξεχωριστές στιγμές στην καριέρα του είναι η συμμετοχή του στους δίσκους του Μίκη Θεοδωράκη «Πνευματικό Εμβατήριο» σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού, «Κατάσταση Πολιορκίας» (1970) και «Ήλιος και Χρόνος / Επιφάνεια Αβέρωφ» (1975).

Η στροφή στο ερωτικό τραγούδι

Τη δεκαετία του 80, με τον δίσκο του Τα σημερινά (1981), ο Αντώνης Καλογιάννης έκανε στροφή από το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι στο ερωτικό. Το κοινό αποδέχτηκε αυτή τη στροφή και σιγά σιγά ο ίδιος καθιερώθηκε ως ένας ερωτικός τραγουδιστής. Οι μεγάλες επιτυχίες συνεχίστηκαν με τον δίσκο «Μικρά Ερωτικά» σε συνεργασία με τον Μάριο Τόκα, ενώ η καριέρα του εκτινάχθηκε με τον δίσκο «Και που λες Ευτυχία». Το ομώνυμο μαζί με τα Όμορφή μου Κατερίνα, Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη (μαζί με τη Μαρινέλλα), Αχ Αννούλα του χιονιά αποτελούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά ερωτικά τραγούδια που ερμήνευσε.

Η τελευταία προσωπική του δισκογραφική δουλειά ήταν το 1997 με το «Ιστορίες Αγγέλων», ενώ το 2002, συμμετείχε στον live δίσκο «Για τον Γρηγόρη» που ήταν αφιερωμένος στον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το 2005 κυκλοφόρησε μία πολυσυλλεκτική διπλή έκδοση με τις μεγάλες επιτυχίες του, αλλά και διασκευές αγαπημένων τραγουδιών του, ενώ το 2007 κυκλοφόρησε η κασετίνα «Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας – 40 χρόνια Αντώνης Καλογιάννης» με τα σπουδαιότερα τραγούδια του. Συνολικά, ο Αντώνης Καλογιάννης ηχογράφησε πάνω από 20 δίσκους.

Η απώλεια του γιου που τον σημάδεψε

Ο Αντώνης Καλογιάννης ήταν παντρεμένος και είχε 2 παιδιά. Ο ξαφνικός θάνατος του γιου του σε ηλικία 47 χρόνων τον σημάδεψε για πάντα. Απέφευγε να μιλά για αυτό το τραγικό γεγονός που του επεφύλλασε η ζωή και αναφέρθηκε με λίγα λόγια σε συνέντευξη που έδωσε πριν κάποια χρόνια στην εκπομπή της Έλενας Κατρίτση «Προσωπικά».

«Έχω πει να μην μιλάω για αυτό. Αλλά σήμερα διαφέρει αυτή η μέρα. Η απώλεια του γιου μου ήταν καθοριστική για τη ζωή μου. Δεν ήταν μόνο ένας γιος, ήταν ένας φίλος. Ένας σύντροφος. Ήμασταν δύο άνδρες που μιλούσαμε ως άνδρας προς άνδρα. Ο γιος μου ήταν ένα αρσενικό 100%. Συνοπτικά τα λέω, αλλά πιστεύω ότι είναι η καλύτερη αναφορά που μπορώ να κάνω στον γιο μου. Δεν έχω μιλήσει ποτέ και, πίστεψέ με, είναι η τελευταία φορά που μιλάω για αυτόν. Μου έρχονται θύμησες. Πονάνε όλα αυτά, αλλά δεν φοβάμαι τον πόνο».

Σεμνός, διακριτικός και πάντα λιγομίλητος συνεργάστηκε με τους περισσότερους Έλληνες καλλιτέχνες διανύοντας μια ζωή γεμάτη. Στην τελευταία του κατοικία το συνόδευσε το «Κράτησα τη ζωή μου» του Γιώργου Σεφέρη, που είχε ερμηνεύσει μοναδικά ο ίδιος.