Ο νέος θυμός ή μια βόλτα με ένα ταξί

Δεν μου αρέσουν οι ιστορίες με ταξιτζήδες και γιατί είναι τις περισσότερες φορές ψευδείς ή και αποτέλεσμα πλημμελούς εικόνας των δημοσιογράφων και των έξω διεργασιών και άρα παραμορφωτικές αλλά και είναι πολλές φορές μηδενιστικές για τον συμπαθή κλάδο.

Άστε που τώρα με τις πλατφόρμες έχει αλλάξει η παλιά σχέση οδηγού- επιβάτη. Αλλά και ο εν λόγω ήταν πιεστικός να αποσπάσει την γνώμη μου και εγώ τον πήρα κουρασμένος από τα Εξάρχεια. Οι ερωτήσεις του, είχαν να κάνουν με την συναυλία αλληλεγγύης στους καλλιτέχνες στο Εθνικό Θέατρο με θέμα την υποβάθμιση των σπουδών τους. Και οι απαντήσεις του περιέχονταν στις ίδιες τις ερωτήσεις: «τι νόημα έχει να κλείνουν τον δρόμο, να ταλαιπωρούν τον κόσμο, πήγα μια κοπέλα στο Χαϊδάρι και έδωσε 20 ευρώ, τι λόγο έχουν τα τραγούδια, δεν ιδρώνει το αυτί κανενός», τι ακριβώς πτυχία θέλουν» κτλ. Καταλάβατε. Δεν απάντησα. Δεν είπα τίποτε.

Μόνον ξέπνοα όταν μου πε «δεν θέλετε κύριε να πάρετε θέση», του σιγοψιθύρισα σαν παραιτημένος μεσήλικας ληξίαρχος το 1980 «και ποιόν ενδιαφέρει η γνώμη μου;». Συνέχισε για λίγο αλλά τζίφος. Και μάλλον αυτό ήταν χειρότερο. Δεν θα κάνω εδώ ασκήσεις ψυχανάλυσης αλλά συζητώντας το με φίλο ειδικό μου εξήγησε πως ήθελε να τον «μαλώσω» ή να με οδηγήσει σε σύγκρουση για να «του χτυπήσω την παραλογία». «Αυτό που του έκανες ήταν χειρότερο» μου είπε ο φίλος ψυχολόγος.

Και όχι επειδή την γνώμη του- σεβαστή γνώμη- έχουν πολλοί. Αλλά γιατί δεν «του νομιμοποίησες τον θυμό». Η χώρα εδώ και μια διετία είναι σε έναν νέο θυμό. Διαφορετικό του 2010 ή του 2015 που ήταν και ένας θυμός με πολιτικά αίτια, μεταβαλλόταν η όλη αγοραστική και υλική θέση δεκαετιών σε λίγους μήνες εξάλλου.

Ο νέος θυμός έχει βαθιά συνείδηση πως η νέα πολλαπλή κρίση είναι παντελώς αχαρτογράφητη, τέμνει τουλάχιστον τέσσερις υπο-κρίσεις και εν πολλοίς δεν είναι μια αμιγώς οικονομική δοκιμασία αλλά φέρνει και νέα δεδομένα που ενοποιούν επιίμέρους κύκλους κρίσεων (γεωπολιτικά, υγειονομικά, κλιματικά, πολιτισμικά κτλ). Θα μου πεις τώρα, έβγαλες συμπέρασμα τέτοιο από μια διαδρομή με ταξί, με έναν φουρκισμένο οδηγό που απλώς δεν άντεχε το τράφικ; Όχι.

Η αντίδραση όμως για έναν κλάδο που έχει τα αιτήματα του- δίκαια για τον υποφαινόμενο- είναι η αντίδραση ενός ανθρώπου που και αδικεί τους ηθοποιούς και δεν έχει εικόνα της συμβολής τους στην ίδια του την εργασία. Και προφανώς τον διατρέχει ο νέος θυμός του αχαρτογράφητου που περιγράψαμε – και τι πιο ασφαλές από τον «κοινωνικό αυτοματισμό;». Τα θέατρα ή οι παραστατικές τέχνες δεν είναι πολυτέλεια ή χόμπι ή ήθος διαφόρων που δεν έχουν ανάγκη και επιβαρύνουν τους πλούσιους γονείς τους. Είναι αναγκαιότητα και προυπόθεση της Δημοκρατίας αλλά και βασικός συντελεστής για την οικονομική αλυσίδα. Απλώς τα σκέφτομαι γραπτώς όλα αυτά. Δεν τα έθεσα προς συζήτηση.

Ήταν και η διαδρομή μικρή. Δεν το έκανα από ελιτισμό. Αλίμονο, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Ένιωσα κουρασμένος να απαντήσω ή να θέσω το σκεπτικό μου. Θα ρώταγα ας πούμε πόσες φορές κλείνει το Κέντρο κάθε μήνα και όχι από διαμαρτυρία ή αγώνα. Και πώς αλήθεια αντιδρά ο ίδιος από το συνεχές εργοτάξιο της Πανεπιστημίου για τρίτη περίπου χρονιά. Το πρωί της Κυριακής, είδα πως και οι ταξιτζήδες οργανώνουν κινητοποιήσεις για την εβδομάδα που έρχεται. Εγώ είμαι μαζί τους.