Ξυπνώντας κάποιος την περασμένη Παρασκευή, θα πίστευε με βεβαιότητα ότι ο Αρειος Πάγος εισήγαγε με απόφασή του τους πλειστηριασμούς στην Ελλάδα. Οτι πριν δεν υπήρχαν πλειστηριασμοί και οι δικαστές του αποφάσισαν ξαφνικά, κόντρα σε ό,τι ίσχυε, ότι πλέον θα υπάρχουν. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύουν, ούτε τα νούμερα που τα συνόδευσαν στον δημόσιο διάλογο. Οι πλειστηριασμοί και γίνονταν κατά χιλιάδες πριν από την οικονομική κρίση και γίνονταν επί ΣΥΡΙΖΑ και θα συνεχίσουν να γίνονται με όποια κυβέρνηση και να υπάρξει. Αποτελούν μέρος της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αποτελούν μια από τις δικλίδες ασφαλείας των καταθετών ότι τα χρήματά τους που έχουν γίνει δάνεια θα μπορούν να τους επιστραφούν όποτε τα ζητήσουν. Οποιος λέει ότι μπορεί να υπάρξει χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς την απειλή του πλειστηριασμού λέει ψέματα. Οποιος υπόσχεται προστασίες χωρίς όριο και πάγωμα των πλειστηριασμών μέχρι τις εκλογές απλώς κλείνει το μάτι στους στρατηγικούς κακοπληρωτές να σταματήσουν και αυτοί να πληρώνουν μαζί με όσους βρίσκονται σε πραγματική δυσκολία. Αυτός που τα λέει όλα αυτά απλώς λαϊκίζει. Και όποιος τον ακούσει θα πληρώσει τον λογαριασμό μαζεμένο, όταν θα χάσει το ενδιαφέρον του το θέμα. Οπως έγινε μετά τους «δονκιχωτισμούς» της περιόδου 2012-2015, όπου χιλιάδες πολίτες που «πίστεψαν» σε αυτούς βρέθηκαν φορτωμένοι με συσσωρευμένα χρέη που καμία «σεισάχθεια» δεν μπορούσε να σβήσει.

Το πρόβλημα ωστόσο του ιδιωτικού χρέους υπάρχει και μεγαλώνει όσο το χειρίζονται αδύναμοι θεσμοί. Το πρόβλημα φήμης που είχαν παλιά οι τράπεζες δείχνει να περνάει μαζί με τη διαχείριση των προβληματικών δανείων (τέτοια θεωρούνται και τα ρυθμισμένα) στις εταιρείες διαχείρισης. Η λύση να ξεφορτώσει το τραπεζικό σύστημα 80 δισ. ευρώ προβληματικών δανείων έδειχνε καλή. Καθάρισαν οι ισολογισμοί των τραπεζών, μπορούν θεωρητικά να χρηματοδοτήσουν καλύτερα την οικονομία. Εφτανε όμως να συνοδεύεται από τη δημιουργία ισχυρών και κυρίως διάφανων διάδοχων δομών. Οι περίφημες εταιρείες διαχείρισης κόκκινων δανείων, οι περισσότερες θυγατρικές διεθνών κολοσσών, που ιδρύθηκαν στη χώρα μας προκειμένου να αναλάβουν για λογαριασμό των funds τη διαχείριση των δανείων, αφήνουν σοβαρά κενά στον τρόπο λειτουργίας τους. Εχουν για κάποιον λόγο πιστέψει ότι μπορούν να διαχειρίζονται ιδιωτικό χρέος, με «ιδιωτικά» κριτήρια. Λάθος τους. Χρειάζονται κανόνες, ενιαίοι και διαφανείς για όλους. Δεν μπορεί να αφήνουν να κυκλοφορεί για μήνες ο μύθος ή η αλήθεια των μεγάλων «κουρεμάτων» οφειλών και των ευέλικτων ρυθμίσεων και οι πολλοί που τους ρωτούν αν ισχύει και για αυτούς να συναντούν έναν άκαμπτο τοίχο.

Πρώτα απ’ όλα, δεν μπορεί να γράφεται ότι 700.000 ακίνητα που έχουν σχέση με δικά τους δάνεια βγαίνουν στο σφυρί και οι εκπρόσωποί τους να μην απαντούν την αμέσως επόμενη ώρα με συγκεκριμένα στοιχεία. Πόσα είναι τα δάνεια. Πόσα είναι ρυθμισμένα. Πόσα βγαίνουν σε πλειστηριασμό. Ποια είναι τα κριτήρια που οδηγούνται οι πελάτες τους σε όλα τα παραπάνω.

Τη στιγμή που διαβάζαμε για τα 700.000 ακίνητα σε κίνδυνο, στην ιστοσελίδα μέσω της οποίας γίνονται όλοι οι πλειστηριασμοί (εφορίας, τράπεζας, ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ.) στην Ελλάδα, σε τελικό στάδιο ήταν μόλις 39(!) πλειστηριασμοί. Οι αναρτημένοι 9.489. Και αυτοί (οι εκπρόσωποι των servicers) ακόμα το σκέπτονται. Πριν από κανένα δίμηνο είχαν ανακοινώσει ότι έχουν ρυθμίσει 700.000 δάνεια. Είναι άραγε τα ίδια με αυτά των προπαγανδιστών; Η εμπειρία έχει οδηγήσει ότι σε όποιο σημαντικό θέμα απασχολεί την κοινωνία και οι επίσημες αρχές δεν σπεύδουν να πουν έγκαιρα την πραγματικότητα, τότε επικρατούν οι «δράκοι». Φουντώνει η τοξικότητα και μέσω αυτής το πληρώνει όλη η οικονομία…

Headlines