5 ταινίες που αξίζει να δεις με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας

Δεν εμπίπτουν όλες τους με την ίδια επιτυχία στην κατηγορία των «φεμινιστικών» ταινιών. Άλλες ανήκουν στις «σοβαρές», κάποιες στις «ποπ» και κάποιες θα χαρακτηρίζονταν από ορισμένους ως «chick flicks» – κι αυτοί οι ορισμένοι ενδεχομένως να ήταν ελαφρώς σεξιστές. Οι περισσότερες έχουν γυριστεί από γυναίκες ή στηρίζονται σε σενάρια γραμμένα από γυναικεία χέρια, χωρίς να λείπουν και οι ανδρικές συμμετοχές. Το κυριότερο κοινό τους σημείο είναι ότι επιχειρούν να αφηγηθούν ιστορίες γυναικών, αναγνωρίζοντας πως η καθεμιά τους είναι μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα και επιτρέποντας έτσι την ταύτιση, ακόμη και αν δεν αφήνουν χώρο για τη συμπάθεια.

Αν ψάχνεις κάτι καθαρά «empowering» ίσως ένα μέρος από τις επιλογές μας να σε ξενίσει. Όμως αξίζει να θυμάσαι ότι η πραγματική ενδυνάμωση περνά από την ουσιαστική κατανόηση του εαυτού και των αναγκών σου, από την αποδοχή της ευαλωτότητας και των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν κάθε άνθρωπο, αλλά ειδικά τις γυναίκες, που αναζητούν σε έναν κόσμο που δεν έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετήσει τις δικές τους ανάγκες, όχι μόνο τον χώρο που θα τους επιτρέψει να αναπτυχθούν, αλλά και ευκαιρίες για απόλαυση, εκδίκηση ή απλώς το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή..

.

Everything, Everywhere All At Once

Η ταινία που συγκέντρωσε 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ έχει στην καρδιά της (από κάθε άποψη) τη σχέση δυο γυναικών. Η κινεζοαμερικανίδα Έβελιν (Μισέλ Γέο), μια ιδιοκτήτρια καθαριστηρίου, προσπαθεί να ανταποκριθεί στα χρέη της στην εφορία και να επικοινωνήσει με τον δύστροπο πατέρα της, τον καλοπροαίρετο – αλλά όχι ιδιαιτέρως αποτελεσματικό – σύζυγό της και, κυρίως, την queer κόρη της, που ασφυκτιεί από τις απαιτήσεις της.

Σύντομα, αυτή η απλή ιστορία οικογενειακών σχέσεων μεταφέρεται… στο multiverse, λαμβάνει εξωφρενικές και βαθιά διασκεδαστικές διαστάσεις, μας καλεί να αναρωτηθούμε αν κι εμείς, όπως η Έβελιν, είμαστε η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας που κυκλοφορεί σε οποιοδήποτε σύμπαν, να καταλάβουμε και να συγχωρήσουμε. Θα σε μπερδέψει, θα σε κάνει να γελάσεις και σχεδόν στοιχηματίζουμε σε ένα δάκρυ σου στη σκηνή με τους βράχους.

Lady Bird

Κατά κάποιο τρόπο, το Lady Bird της Γκρέτα Γκέργουιγκ μπορεί να γίνει αντιληπτό ως αντεστραμμένο είδωλο του Everything, Everywhere, All At Once. Φρέσκο και συγκινητικό, αφηγείται επίσης μια γυναικεία ιστορία ενηλικίωσης, μόνο που αυτή τη φορά η οπτική γωνία μέσα από την οποία μας αποκαλύπτονται οι διαφορετικές πτυχές της, είναι της κόρης και όχι της μάνας.

Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, η ασφυκτική προστασία και οι (υποκινούμενες από την αγάπη) υπέρμετρες απαιτήσεις της μητέρας βρίσκονται στο επίκεντρο, με τη Σέρσα Ρόναν να ερμηνεύει με χιούμορ και ευαισθησία την άγαρμπη έφηβη, που εξερευνά τον εαυτό της κάνοντας τον ένα λάθος μετά το άλλο, πληγώνοντας τους ανθρώπους που αγαπά και τον εαυτό της, και συνεχίζοντας ακόμη πιο θαρραλέα και ευάλωτη.

Promising Young Woman

Βραβευμένη με Όσκαρ Σεναρίου και βάζοντας στο επίκεντρο την ιστορία της Κάσι (Κάρι Μάλιγκαν), μιας γυναίκας αποφασισμένης να πάρει εκδίκηση από κάθε επίδοξο βιαστή, η ταινία προκάλεσε αίσθηση από τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας της το 2020. Και, παρά την κριτική που μπορεί (δικαίως) να της ασκηθεί για τη συχνά ρηχή αντιμετώπιση ενός εξαιρετικά περίπλοκου θέματος, πρόκειται πράγματι για μια ταινία καλοφτιαγμένη, fun και ενδιαφέρουσα μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Αγαπημένο μας στοιχείο η άκρως ενδιαφέρουσα ανατροπή, που αυξάνει σημαντικά τα stakes της ταινίας και οδηγεί σε μια ακόμη πιο συνταρακτική κορύφωση – αλλά και το styling και το soundtrack που θα μείνουν στο μυαλό σου για μέρες μετά την προβολή.

Kill Bill

Οκ, θα μιλήσουμε ξεκάθαρα. Το Kill Bill δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «φεμινιστική ταινία». Όχι μόνο εξαιτίας του άνδρα δημιουργού του, αλλά και εξαιτίας της εν πολλοίς αρρενωπής απεικόνισης της γυναικείας ιστορίας που βρίσκεται στο επίκεντρό του. Όπως έχει γραφτεί αρκετές φορές στο παρελθόν άλλωστε, η Μπέατριξ υιοθετεί ανδρικές συμπεριφορές και γκαρνταρόμπα και, παρόλο που ανατρέπει τις σεξιστικές προσδοκίες όσων διασταυρώνονται μαζί της, αυτή η διάψευση δεν λειτουργεί ως απόδειξη ότι τα έμφυλα στερεότυπα ήταν εξ αρχής άτοπα, αλλά ως μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Όπως και να ‘χει, πάντως, και ανάλογα με το πώς έχει κυλήσει ως τώρα το 2023 σου, ίσως νιώθεις την ανάγκη να παρακολουθήσεις δυο πανέμορφες ταινίες στις οποίες μια γυναίκα σπέρνει το χάος για να εκδικηθεί όσους την έβλαψαν. Κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, ο θείος Κουέντιν έχει φτιάξει ακριβώς αυτό που ψάχνεις.

Mary Shelley

Είναι αδύνατον να φτιάξεις μια τέτοια λίστα χωρίς να προσθέσεις τουλάχιστον μια βιογραφία. Αποφασίσαμε να αποφύγουμε την πεπατημένη (αν και προφανώς αξίζει να δεις τη «Φρίντα», την «Έριν Μπρόκοβιτς» ή το «La Vie en Rose») και να προτείνουμε μια ταινία που ίσως δεν είναι η καλύτερη της κατηγορίας, αφηγείται όμως την ιστορία μιας γυναίκας που σε καμία περίπτωση δεν έχει λάβει την αναγνώριση που της αναλογεί: της Μέρι Σέλεϊ, της γυναίκας που έγραψε τον «Φρανκενστάιν» και δημιούργησε το genre της επιστημονικής φαντασίας.

Στην ταινία της Χαϊφα αλ-Μανσούρ, της πρώτης σκηνοθέτιδας από τη Σαουδική Αραβία, παρακολουθούμε την έφηβη Μέρι να ταξιδεύει με οικογενειακούς φίλους στη Σκωτία. Εκεί ερωτεύεται τον τότε παντρεμένο και μετέπειτα σύζυγό της, τον ποιητή Πέρσι Μπις Σέλεϊ, αλλά και τον Λόρδο Βύρωνα – και η συνάντηση λειτουργεί ως καταλύτης για τη συγγραφή του βιβλίου που άλλαξε για πάντα τη λογοτεχνία. Μεγάλο plus και η Ελ Φάνινγκ που κάνει άψογη δουλειά στον πρωταγωνιστικό ρόλο.