Αλ Καπόνε: Η «Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου» – Η επίθεση που σόκαρε τους γκάνγκστερς

Βρισκόμαστε στην Αμερική και στην περίοδο της ποτοαπαγόρευσης η οποία ξεκίνησε από τον Ιανουάριο του 1920. Μία εποχή που κυριαρχούσε η παρανομία, το λαθρεμπόριο αλκοόλ και φυσικά οι γκάνγκστερς.

Και όταν λέμε  γκάνγκστερς, το μυαλό όλων πάει σε έναν από αυτούς. Τον Αλ Καπόνε. Τότε ο Αλ Καπόνε ήταν τόσο διαβόητος ώστε το όνομά του και ο όρος «μαφιόζος» ήταν σχεδόν συνώνυμα. Άλλωστε ποιος μπορεί να παραβλέψει το γεγονός, ότι ακόμα και η εμφάνιση του -τα μαλλιά χτενισμένα πίσω και περασμένα με λάδι, το ριγέ κοστούμι, το μαντήλι στο τσεπάκι του σακακιού και φυσικά το καπέλο ρεπούμπλικα- καθόρισε την εμφάνιση όλων των γκάνγκστερ της εποχής.

Στα τέλη της δεκαετίας και συγκεκριμένα το 1929, ο Αλ Καπόνε αποφάσισε ότι έπρεπε να μείνει μόνος του. Οι υπόλοιπες συμμορίες ήταν βάρος στα σχέδια του. Και στις 14 Φεβρουαρίου, την ημέρα που οι ερωτευμένοι κερνούσαν τους συντρόφους τους, εκείνος «κέρασε» με εκατοντάδες σφαίρες τα μέλη αντίπαλης συμμορίας σε μια «επιχείρηση» δολοφονίας που έμεινε στην ιστορία ως η «Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου».

Η δολοφονία που στάθηκε η αφορμή

Ο Αλ Καπόνε και οι δικοί του κυριαρχούσαν τότε στην «νότια πλευρά» της πόλης του Σικάγο, ενώ στην «βόρεια» έκανε κουμάντο η Ιρλανδο-αμερικάνικη North Side Gang με αρχηγό τον Μπαγκς Μόραν. Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα είχαν προφανώς ανταγωνισμό σε οτιδήποτε, λαθρεμπόριο αλκοόλ, τζόγο, πορνεία, συναναστροφές με πολιτικά πρόσωπα, ενώ ήδη από το 1925 οι μεταξύ τους σχέσεις είχαν γίνει πιο εχθρικές από ποτέ.

Τον Οκτώβριο του 1924 οι εκτελεστές των Νοτίων, που τότε διοικούσε ο Τζόνι Τόριο δολοφόνησαν τον τότε αρχηγό των Βόρειων, Ντιν Ο Μπάνιον. Οι Βόρειοι αναζήτησαν εκδίκηση στήνοντας μια ενέδρα θανάτου στον Αλ Καπόνε (το δεξί χέρι του Τόριο) γαζώνοντας κυριολεκτικά το αυτοκίνητό του τον Ιανουάριο του 1925. Ο Καπόνε γλίτωσε σχεδόν εκ θαύματος. Ανάλογη επίθεση δέχτηκε και ο Τόριο, που επίσης επέζησε, ενώ αποφάσισε μετά από αυτό να αποχωρήσει δίνοντας την αρχηγική του θέση στον 26χρονο τότε Αλ Καπόνε.

Οι απόπειρες δολοφονιών μεταξύ των δύο πλευρών συνεχίστηκαν. Τον Οκτώβριο του 1926, οι εκτελεστές του Αλ Καπόνε κατάφεραν να σκοτώσουν και τον επόμενο αρχηγό των Βορείων, τον 28χρονο Γουέις, που θεωρούταν και ο μεγαλύτερος εχθρός του. Τελευταίος αρχηγός των Βορείων ανέλαβε ο Τζορτζ Μπαγκς Μόραν.

Τον Σεπτέμβριο του 1928 η συμμορία του Μόαν σκότωσε τον Tόνι Λομπαρντο, φίλο και πρώην σύμβουλο του Αλ Καπόνε. Η δολοφονία του εξόργισε καθοριστικά τον Αλ Καπόνε, που είχε πλέον στόχο να εκδικηθεί εξοντώνοντας εντελώς τους Βόρειους και να αναλάβει την κυριαρχία και της υπόλοιπης πόλης.

Η ημέρα της «Σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου»

Κάπως έτσι φτάσαμε στην καταγεγραμμένη ως την μαζικότερη εκτέλεση στην ιστορία του Σικάγο, που έμεινε γνωστή ως η «Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου», που σόκαρε ακόμα και τους γκάνγκστερς.

Ο Αλ Καπόνε είχε στήσει μια υποτιθέμενη αγοραπωλησία παράνομου αλκοόλ με τους Βόρειους. Την προηγούμενη μέρα, ένας από τους δικούς του επικοινώνησε με τον αρχηγό Bugs Moran προσποιούμενος έναν άγνωστο λαθρέμπορο που ήθελε να πουλήσει μια μεγάλη ποσότητα ακριβού ουίσκι. Ο Μόραν δέχτηκε εύκολα και η παράδοση κανονίστηκε για το πρωί της 14ης Φεβρουαρίου σε μια αποθήκη της κυριότητας των Βορείων στο Λίνκολν Παρκ του Σικάγο.

Γύρω στις 10:30 το πρωί επτά άντρες του Μόραν βρισκόντουσαν στην αποθήκη περιμένοντας το φορτίο. Ήταν οι δύο εκτελεστές Φράνκ και Πίτερ Γκάζενμπεργκ, ο λογιστής Άνταμ, Χάιγιερ, ο «υπαρχηγός» και κουνιάδος του Μόραν, Τζέιμς Κλαρκ, οι «εξωτερικοί» συνεργάτες της συμμορίας Άλμπερτ Γουίνμπανκ και Ρέιχαρντ Σουίμερ, καθώς και ο μηχανικός Τζον Μέι, που εργαζόταν περιστασιακά για εκείνους.

Τέσσερις άντρες του Αλ Καπόνε ντυμένοι σαν αστυνομικοί έφτασαν στο σημείο αιφνιδιάζοντας τα ανυποψίαστα μέλη των Βορείων. Χωρίς καθυστερήσεις, ανάγκασαν και τους επτά να σταθούν με το πρόσωπο στον τοίχο και άνοιξαν πυρ γαζώνοντάς τους με περισσότερες από 200 σφαίρες.

Κάποια από τα πτώματα είχαν σχεδόν κοπεί στη μέση από τους πυροβολισμούς

Οι γείτονες ακούγοντας τους αλλεπάλληλους πυροβολισμούς ειδοποίησαν την αστυνομία, που έφτασε στο σημείο λίγο αργότερα. Οι άγνωστοι εκτελεστές είχαν εξαφανιστεί, ενώ το σημείο της σφαγής είχε λουστεί στο αίμα. Αναφέρεται πως κάποια από τα πτώματα είχαν σχεδόν κοπεί στη μέση από τους πυροβολισμούς που είχαν δεχθεί.

Ο μόνος που ζούσε ακόμα εκείνη τη στιγμή, παρά τα 14 τραύματα που έφερε, ήταν ο Φράνκ Γκάζενμπεργκ. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου για λίγο η κατάστασή του κατάφερε να σταθεροποιηθεί, όμως τελικά πέθανε και εκείνος τρεις ώρες αργότερα. Όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να του πάρουν μια κατάθεση για το συμβάν ρωτώντας τον ποιοι τους επιτέθηκαν, εκείνος είπε «Κανένας δεν με πυροβόλησε».

Ο ίδιος ο Μόραν γλύτωσε παρά λίγο το μακελειό, καθώς άργησε να φτάσει στην αποθήκη και όταν είδε από μακριά τους «αστυνομικούς» εκεί έφυγε χωρίς να πλησιάσει. Οι άντρες του Αλ Καπόνε περίμεναν και εκείνον για να εκτελέσουν την ενέδρα, όμως τον μπέρδεψαν με έναν άλλο από τους συνεργάτες του, με τον οποίο είχαν παρόμοιο ντύσιμο.

Η περίφημη «Σφαγή της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου» πρωτοστατούσε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων επί μήνες και οι έρευνες και θεωρίες για το ποιος βρισκόταν πίσω από την σοκαριστική δολοφονία έδιναν και έπαιρναν.

Ο απόλυτος «αρχηγός»

Ανεπίσημα βέβαια όλοι αναγνώριζαν ως αυτουργό τον Αλ Καπόνε και συνεργάτες της συμμορίας του. Αυτό όμως δεν κατάφερε να αποδειχθεί ποτέ. Ο Αλ Καπόνε ως συνήθως είχε άλλοθι, καθώς επιβεβαιωμένα βρισκόταν στο σπίτι του στην Φλόριντα την ώρα της εκτέλεσης, ενώ και κανένα άλλο στοιχείο δεν τον συνέδεε επίσημα με το περιστατικό. Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα για τα οποία ήταν υπεύθυνος, παρόλο που οι δράστες της υπόθεσης δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ.

Ωστόσο, ο σκοπός πέτυχε. Με τα περισσότερα μέλη των Βορείων να έχουν πλέον εξοντωθεί, η συμμορία άρχισε πλέον να μετράει αντίστροφα προς το τέλος της. Ο Μόραν μετά από λίγο καιρό αποχώρησε από την συμμορία, η οποία δεν άργησε να διαλυθεί εντελώς, και ο ίδιος συνέχισε τις παρανομίες καταντώντας άφραγκος και κατόπιν στην φυλακή για ληστείες μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο Αλ Καπόνε έγινε ο απόλυτος «αρχηγός» του υπόκοσμου της πόλης του Σικάγο…