David Vetter: Το αγόρι που επηρέασε έναν κόσμο που δεν άγγιξε ποτέ

Ο David Vetter άγγιξε την μητέρα του για πρώτη φορά στα 12 του χρόνια. Μετά από δύο εβδομάδες άφησε την τελευταία του πνοή.

Ο David ήρθε στον κόσμο όπως όλα τα μωρά, ωστόσο από τα πρώτα δευτερόλεπτα της γέννησής του, τίποτα δεν θα ήταν πλέον φυσιολογικό στη ζωή του. Γεννήθηκε στο νοσοκομείο Παίδων του Τέξας στις 21 Σεπτεμβρίου του 1971 με βαριά συνδυασμένη ανοσοανεπάρκεια (SCID), κοινώς χωρίς ανοσοποιητικό σύστημα.

Για 12 χρόνια ο David θα ζούσε σε μία προστατευτική φούσκα, σε ένα πλήρως αποστειρωμένο περιβάλλον, μία λύση που αρχικά έμοιαζε προσωρινή, καθώς το σχέδιο ήταν η μεγαλύτερη αδερφή του, Katherine να του δωρίσει μυελό των οστών.

Οι γονείς του David στο άκουσμα της σπάνιας νόσου του γιου της, δεν εξεπλάγην καθώς μόλις έναν χρόνο νωρίτερα, είχαν χάσει τον επτά μηνών γιο τους επίσης από SCID. Στην περίπτωση του David είχαν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στην Επιστήμη και στην κόρη τους, Katherine.

Είχαν ενημερωθεί από την αρχή της κύησης πως υπάρχει ένα ποσοστό 50% ο David να γεννηθεί με τη νόσο, ωστόσο αρνήθηκαν να διακόψουν την εγκυμοσύνη.

«Ως γονείς ενός ταλαιπωρημένου παιδιού, το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να έχουμε υπό τον έλεγχό μας είναι εάν ο David λάμβανε την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Εμπιστευτήκαμε τους γιατρούς μας. Ήμασταν ευγνώμονες για τη φούσκα. Ήταν η μόνη διαθέσιμη θεραπευτική επιλογή εκείνη την εποχή. Αν δεν ήταν η φούσκα, δεν θα τον είχαμε για 12 χρόνια» δήλωσε η μητέρα του David, χρόνια μετά τον θάνατό του.

Από προσωρινή λύση, μία μονιμότητα

Όταν ήρθε η ώρα της μεταμόσχευσης, οι γιατροί διαπίστωσαν πως το αίμα της Katherine δεν ήταν απόλυτα συμβατό. Μέχρι να βρεθεί η νέα θεραπεία, η φούσκα από προσωρινή λύση, έγινε μόνιμη.

Γιατροί, νοσοκόμες, συγγενείς θα άγγιζαν από εδώ και έπειτα τον David μονάχα μέσα από τα λαστιχένια γάντια που ήταν κολλημένα στον θάλαμό του. Ό,τι έμπαινε μέσα στη φούσκα, το φαγητό, το νερό, οι πάνες, τα ρούχα, τα βιβλία, ακόμα και μία μικρή τηλεόραση, έπρεπε πρώτα να αποστειρωθεί. Ο David βαφτίστηκε μέσα στη φούσκα, με αποστειρωμένο αγιασμό.

Πηγή: Baylor College of Medicine

Στα 6 του χρόνια ο David, με τη βοήθεια της NASA θα περπατήσει για πρώτη φορά επάνω στη γη, χάρη στην ειδική στολή αστροναύτη που κατασκεύασαν για εκείνον. Παρ’ όλο που η όλη διαδικασία να φορέσει ο David τη στολή ήταν χρονοβόρα και πολύπλοκη άξιζε τον κόπο καθώς η μητέρα του μπορούσε να τον έχει στην αγκαλιά της ξανά.

πηγή: Texa’s Children Hospital

πηγή: Baylor College of Medicine

O David συνέχισε τη ζωή του και τις δραστηριότητές του μέσα στη φούσκα. Όπως έχει περιγράψει η μητέρα του, έκανε φίλους, μαθήματα κατ’ οίκον, μέχρι που «πάλευε» με την αδερφή του, όπως κάνουν όλα τα αδέρφια.

Η δεύτερη απόπειρα

Τον Οκτώβριο του 1983, οι γιατροί δοκιμάζουν μία νέα τεχνική μεταμόσχευσης μυελού των οστών που δεν απαιτεί την απόλυτη συμβατότητα του αίματος. Για ακόμη μία φορά δότρια θα ήταν η αδερφή του Katherine.

Αρχικά, όλα έδειχναν πως η μεταμόσχευση είχε επιτυχία. Ο David βγήκε επιτέλους από την αποστειρωμένη φούσκα του και βρέθηκε στην αγκαλιά της μητέρας του, όπου την άγγιξε και τον άγγιξε για πρώτη φορά. Δύο εβδομάδες μετά η ευτυχία της οικογένειας θα τελείωνε με το χειρότερο σενάριο.

Όπως αποδείχτηκε ο μυελός των οστών της Katherine είχε μέσα του, τον ιό Epstein-Barr, ο οποίος προκάλεσε καρκινικούς όγκους που εξαπλώθηκαν στο σώμα του David.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1984, ο David θα αφήσει την τελευταία του πνοή, νικημένος από λέμφωμα.

πηγή: Baylor College of Medicine

«Δεν ήταν ποτέ πείραμα»

«Η ζωή του David έδειξε θάρρος, υπομονή και κατανόηση. Αποδέχτηκε τις μοναδικές συνθήκες της ζωής του, αλλά περίμενε να βρει τον τρόπο να βγει από τη φούσκα του. Τον προετοιμάσαμε για να μπορέσει να κοινωνικοποιηθεί και τελικά να ενταχθεί στον έξω κόσμο. Η Επιστήμη προστάτευε τον Ντέιβιντ, δεν ήταν ποτέ πείραμα» δήλωσε η μητέρα του μετά τον θάνατό του.

Η ίδια πιστεύει, και η Επιστήμη την έχει επιβεβαιώσει, πως η γενναία ζωή που έζησε ο David βοήθησε πολλά παιδιά με SCID να λάβουν έγκαιρη διάγνωση και στη συνέχεια  μεταμόσχευση και τώρα να έχουν μία υγιή ζωή.

Σύμφωνα με τα λόγια της μητέρας του «ο David ήταν μια μεγάλη ευλογία για την οικογένειά μας και για τον κόσμο».