Τα όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες για το θέμα των εταιρειών διαχείρισης, των κόκκινων δανείων και των πλειστηριασμών έχουν ξεφύγει από το όριο μιας κανονικής συζήτησης. Για παράδειγμα κεντρικό θέμα στον δημόσιο διάλογο μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου είναι το ερώτημα γιατί να μην έχουν οι δανειολήπτες τον πρώτο λόγο στην αγορά του δανείου τους από τα funds. Να μπορούν και αυτοί να αγοράσουν το δάνειό τους στη χαμηλή τιμή που το αγόρασαν τα funds από τις τράπεζες. Τι λένε αυτοί που απευθύνουν αυτό το ερώτημα, ότι κάποιος που δεν είχε τη δυνατότητα να αποπληρώσει έως τώρα τις δόσεις του δανείου του θα έχει ξαφνικά τη δυνατότητα να αγοράσει όλο το δάνειό του έστω και σε χαμηλότερη τιμή; Δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώνει δόσεις των 200 και 300 ευρώ τον μήνα, αλλά έχει… κάπου στην τσέπη του 50.000 και 100.000 για να αγοράσει το δάνειό του; Τρέλα.

Κι όμως αυτή είναι η συζήτηση που γίνεται. Και κάποιοι τη θεωρούν κανονική. Τους φαίνεται φυσιολογικό να «τσουβαλιάζουν» τις λίγες περιπτώσεις πρώτης κατοικίας πραγματικά ευάλωτων νοικοκυριών με τις πολλές περιπτώσεις των επιχειρηματικών αποτυχιών και των στρατηγικών κακοπληρωτών. Οι πρώτοι αν είχαν την πρόνοια να μη βάλουν υποθήκη και το σπίτι τους βρίσκονται ήδη στο επόμενο επιχειρηματικό τους εγχείρημα. Οι δεύτεροι περιμένουν να δουν πώς θα επωφεληθούν από τη «φασαρία».

Η «φασαρία» δεν φούντωσε όμως τυχαία. Προφανώς ενόψει εκλογών πληγές του παρελθόντος θα έρχονταν ξανά στο προσκήνιο. Ολο αυτό έπρεπε να το είχε προβλέψει η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας προειδοποιούσε από το περασμένο καλοκαίρι τράπεζες και εταιρείες διαχείρισης να τρέξουν τις εντάξεις στον εξωδικαστικό. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι δεν αρκούσαν. Χρειαζόταν να εξασφαλιστεί ένας μίνιμουμ τρόπος λειτουργίας των εταιρειών διαχείρισης κόκκινων δανείων, που διαδέχτηκαν τις τράπεζες στη διαχείριση 86 δισ. προβληματικών δανείων. Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο επικοινωνίας με τους δανειολήπτες. Να μην έχουν ξεχωρίσει τους ευάλωτους από τους υπόλοιπους και την πρώτη κατοικία από τα υπόλοιπα υποθηκευμένα ακίνητα. Ολα αυτά θα έπρεπε να είναι σαφή και δημόσια δεδομένα. Και μη λένε ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα όλα αυτά τα στοιχεία. Ολες οι διασυνδέσεις τραπεζών και κράτους επιτρέπουν να υπάρχει διαθέσιμη η πραγματική οικονομική εικόνα κάθε Ελληνα σε πραγματικό χρόνο.

Πλέον εκεί όπου έχει φτάσει το θέμα η κυβέρνηση πρέπει τρέξει. Να δει αν θα προχωρήσει για παράδειγμα στη δημιουργία του Φορέα Ακινήτων για τον οποίο ακούμε μία τριετία, αλλά δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα. Υποτίθεται ότι με τη σύστασή του, ο οφειλέτης που δεν συναινεί στην πώληση ή ανταλλαγή της κατοικίας του με άλλη χαμηλότερης αξίας και προφανώς δεν έχει τη δυνατότητα να αποπληρώσει το παλιό του δάνειο, θα μπορεί να παραδίδει το ακίνητο στον Φορέα και θα εξακολουθεί να διαμένει σε αυτό, πληρώνοντας ενοίκιο και μάλιστα με επιδότηση ενοικίου. Στο μεσοδιάστημα εφαρμόζεται από τον Σεπτέμβριο το λεγόμενο Ενδιάμεσο Πρόγραμμα με επιδότηση ενοικίου έως 210 ευρώ. Ξέρετε πόσοι έχουν υπαχθεί σε αυτό; Μόλις 20 συμπολίτες μας. Για να μην αδικούμε τους δανειολήπτες, το ακούσαμε πουθενά ότι υπάρχει; Ακόμα και αν δεν το ακούσαμε επειδή μπορεί να μη μας αφορούσε, οι ενδιαφερόμενοι και κυρίως οι (τηλε)δικηγόροι τους το γνωρίζουν; Και αν το γνωρίζουν γιατί δεν το αναφέρει κανείς στον δημόσιο διάλογο;

Headlines