Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης παραμόρφωσης

Πριν από μερικές μέρες, στην απονομή των βραβείων Grammy 2023, η Μαντόνα εμφανίστηκε πιο «άλλη» από ποτέ. Με πρησμένο πρόσωπο, παραφουσκωμένα χείλη που έκρυβαν το τόσο χαρακτηριστικό κενό ανάμεσα στα δύο μπροστινά της δόντια και χωρίς, σχεδόν, λαιμό – μεγάλο πλήγμα για όσες και όσους θυμόμαστε ακόμη εκείνο το συναρπαστικό προφίλ στο εξώφυλλο του «True blue». Αυτοί που σοκαρίστηκαν περισσότερο ήταν οι φαν της, ανάμεσά τους κι εγώ. «Δεν είναι αυτή η Μαντόνα» ήταν το πνεύμα στα σχόλια που κατέκλυσαν τα σόσιαλ μίντια.

Και εκείνη «τα πήρε». Και απάντησε ότι πολλοί ήταν αυτοί που, αντί να επικεντρωθούν στα όσα είπε, ασχολήθηκαν με τις φωτογραφίες της. Η Μαντόνα όμως διά της εικόνας της μιλούσε πάντα. Και μάλιστα διά της επανεφεύρεσης της εικόνας της ανά σεζόν, άντε ανά κυκλοφορία δισκογραφικής δουλειάς της. Δύσκολα να φανταστώ ότι προτιμά να την ακούνε παρά να τη βλέπουνε, αλλά ας πούμε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, ωριμάζουν ή ό,τι άλλο. Στη συνέχεια, αφού «έδειξε» ως ένοχο τον φωτογράφο επειδή ήταν, λέει, «φωτογράφος Τύπου» γι’ αυτό τα πλάνα δεν την κολάκευαν, υποσχέθηκε ότι θα εξακολουθεί να διευρύνει τους ορίζοντές της, να αντιστέκεται στην πατριαρχία και να απολαμβάνει τη ζωή της. Και έκλεισε με ένα μεγαλοπρεπές «Υποκλιθείτε σκύλες».

Απογοήτευση. Ο τρόπος που χειρίστηκε το όλο θέμα είναι μνημείο σεξισμού, ηλικιακού ρατσισμού και μισογυνισμού. Τι θέλει να πει η «ποιήτρια» της νιότης μας; Και τι να δείξει με τον τρόπο που επεμβαίνει στην εμφάνισή της εδώ και αρκετά χρόνια και που, φυσικά, είναι απόλυτο δικαίωμά της να το κάνει. Τι να καταλάβω εγώ, μια παρ’ ολίγον, συνομήλική της που, στη δεκαετία του 1980, κόπιαρα τα μαλλιά, τα ρούχα, τα αξεσουάρ της – μόνο το δόντι μου δεν είχα σπάσει για να αποκτήσω κι εγώ εκείνο το κενό. Πως μια γυναίκα, μετά τα 45 της, για να επιβιώσει στη σόου μπιζ, πρέπει πάση θυσία και με κάθε τρόπο να «αφαιρεί» χρόνια από πάνω της. Πως μια γυναίκα, μετά τα 45 της, για να είναι σαγηνευτική και να έχει ερωτική ζωή πρέπει να μοιάζει με εκτόπλασμα της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων» – διότι, στα Grammy, δεν ήταν μόνο το πρόσωπο – φούσκα αλλά κι εκείνα τα κοτσιδάκια που ξεχείλιζαν από παντού. Πως όταν μια γυναίκα δέχεται αρνητική κριτική, αυτή πάντα ενορχηστρώνεται από άλλες γυναίκες – εξού και το «υποκλιθείτε σκύλες». Σαν παίκτρια του «My style rocks» σε οίστρο.

Βεβαίως υπήρξαν και υποστηρικτές της. Και από κείμενα που δημοσιευτήκαν σε ελληνικά μίντια (σόσιαλ και δημοσιογραφικά) διαπίστωσα ότι είναι κυρίως νέα παιδιά που δεν υπήρξαν θαυμαστές της την περίοδο της μεγάλης ακμής της. Το επιχείρημά τους είναι ότι πάντα αυτό έκανε η Μαντόνα και ότι είναι πάντα the master of the game και μπλα, μπλα, μπλα.

Οχι, δεν έκανε πάντα αυτό η Μαντόνα. Αυτό που έκανε ήταν το μη προβλέψιμο. Και σήμερα το απολύτως προβλέψιμο (για τη σόου μπιζ και όχι μόνο) είναι η ψευδαίσθηση μιας παραμορφωμένης νιότης. Τα βλέπουμε και με δικά μας «σταρ». Παραμορφωμένα πρόσωπα που αποτυπώνουν την αγωνία για τον χρόνο που περνάει. Φουσκωμένα χείλη, ανασηκωμένα ζυγωματικά, μάτια – κουμπότρυπες και χαρακτηριστικά «μαρμάρινα». Σαν 30 «κατασκευαστές – πλαστικοί χειρουργοί» να έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στο πρόσωπό τους. Σόρι αλλά αυτό σήμερα είναι το απολύτως συντηρητικό.

Ποιος Τζακ;

Το θέμα μου δεν είναι οι πλαστικές επεμβάσεις και τα μπότοξ. Κι εγώ κάνω άλλωστε. Αλλο όμως η «ανανέωση» και άλλο η παραμόρφωση. Αλλο η Σάρον Στόουν που είναι μια γοητευτική (μην πω άλλη λέξη και το χοντρύνω) 65άρα που βεβαίως έχει «επέμβει» στην εμφάνισή της και άλλο αυτό το πλάσμα που θυμίζει τη Μαντόνα.

Και εντελώς άλλο ο Τζακ Λανγκ. Θυμόμαστε τον γοητευτικό γάλλο υπουργό Πολιτισμού στη δεκαετία του 1980; Επεσα προ ημερών σε μια πρόσφατη φωτογραφία του. Μετά δυσκολίας κατάφερα να ανιχνεύσω στοιχειώδη σημάδια γοητείας σε ένα πρόσωπο που δεν έχει κερδίσει τη μάχη με τον χρόνο παρά μόνο τη μάχη με μια εύθραυστη ματαιοδοξία.