Ολυμπιακός, η μπασκετική «επανάσταση» που μόνο ο Μπαρτζώκας (ίσως) μπορεί να εξηγήσει στην ολότητά του

Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι που διέπεται από δικαιοσύνη. Τις (συντριπτικά) περισσότερες φορές, ο καλύτερος είναι αυτός που κερδίζει. Είναι η φύση του αθλήματος τέτοια, η εξειδίκευσή του και η πολυπλοκότητά του, που ο καλύτερος, σπάνια θα βρεθεί στο καναβάτσο. Εκτός εάν πολλά πράγματα πάνε ταυτόχρονα στραβά. Εάν αυτό δεν συμβαίνει, ότι ο Ολυμπιακός, ναι, είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη τη φετινή σεζόν.

Με «κλειδωμένη» θέση στην 8άδα, ένα από τα μεγάλα φαβορί για την πρωτιά της Euroleague, με συναρπαστικά πολλές πιθανότητες να διεκδικήσει το τρόπαιο στο τέλος της σεζόν, στο FINAL 4 του Κάουνας. Ταυτόχρονα, συντριπτικό φαβορί για τον τίτλο του πρωταθλήματος στην Α1 και φυσικά απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Κόντρα στον Θεό Σπανούλη και το Περιστέρι του.

Η νίκη Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού, η 11η συνεχόμενη από το 2021, είναι απλά η επιβεβαίωση αυτής της απόλυτης κυριαρχίας των Πειραιωτών. Κυριαρχία που έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: Δεν αμφισβητείται. Δεν υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι. Είναι τόσο καλό το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Μπαρτζώκα, που η κατάκτηση των εγχώριων τίτλων, θεωρείται σχεδόν… υποχρέωση. Αλλά καθόλου τυπική διαδικασία, για αυτή την τρομερή πηγή παραγωγής ποιοτικού μπάσκετ.

Όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν υπερβολικά πρόωρα, καθώς βρισκόμαστε μόλις στο δεύτερο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου. Αλλά δεν πρόκειται για αυθαίρετες διαπιστώσεις. Ούτε απόψεις… γενικώς. Πρόκειται για μια πλειάδα εκκωφαντικών δεδομένων, που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης περί του αντιθέτου. Δεδομένα που γεννά και… αυγατίζει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι η παρανοϊκά καλοκουρδισμένη «μηχανή» που έχει δημιουργήσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Μια μηχανή που δουλεύει και… προελαύνει με σπασμένα τα φρένα, ακόμη κι όταν της λείπει ένας βασικός τροχός κίνησης, όπως ο πρώτος πασέρ της Ευρωλίγκας. Ναι, χωρίς τον Κώστα Σλούκα, πρώτο σε ασίστ στη διοργάνωση (6.5 μ.ο.), ο Ολυμπιακός έκανε παρέλασε τις τελευταίες εβδομάδες στην Ευρωλίγκα, νίκησε την την τροπαιούχο Εφές, τσαλαπάτησε με +20 τη Φενέρμπαχτσε του Ιτούδη μέσα στην Πόλη και γενικώς… καρφώθηκε πεισματικά στην κορυφή.

Ο φετινός Ολυμπιακός, με μπάτζετ πολλαπλάσια μικρότερο από ομάδες όπως οι Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Εφές, Φενέρ, Μονακό, Αρμάνι, μικρότερο ακόμη και από ομάδες όπως η Παρτιζάν και ο Ερυθρός Αστέρας, ίσως ακόμη και από τον Παναθηναϊκό, πλέον, αλλάζει (ξανά) τον τρόπο που παίζει μπάσκετ η Ευρώπη. Και αυτό είναι κυριολεκτικό. Ολη αυτή την 20ετία, οι Ερυθρόλευκοι είχαν την ταυτότητα μιας ακραία αμυντικής ομάδας, με μότο το «refuse to lose».

Ο Ολυμπιακός του 2023 είναι η καλύτερη επίθεση της Ευρωλίγκας και η δεύτερη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης. Η φύση του δεν άλλαξε, απλά στη δαιμονισμένη άμυνα, προστέθηκε το «μπάσκετ Μπαρτζώκα». Το μπάσκετ της τριγωνομετρίας, της έξτρα πάσας, της κυριαρχίας μέσα από την ομαδικότητα, τους ξεκάθαρους ρόλους, τη χημεία, την πίστη στο πλάνο: 1ος στο PIR, 1ος στις ασίστ, 1ος στα κλεψίματα, 4ος σε τρίποντα και εύστοχα τρίποντα, 6ος στα αμυντικά ριμπάουντ. Ακόμη και αυτά, δεν αποτυπώνουν πλήρως αυτό που συμβαίνει στο παρκέ.

Ο Σάσα Βεζένκοφ (1ος σκόρερ της Ευρωλίγκας, 1ος στο PIR, 3ος στα ριμπάουντ) είναι ο MVP της διοργάνωσης. Αλλά ο Ολυμπιακός κερδίζει και χωρίς τον κορυφαίο παίκτη του (και) φέτος. Κερδίζει και χωρίς τον Σλούκα. Με τον… 12ο Λούντζη να ισοπεδώνει τους λαμπερούς «Μίσιτς» αυτού του κόσμου! Με τον Τόμας Ουόκαπ, να είναι κορυφαίος «κλέφτης», αλλά και η ψυχή του συνόλου, μέσα στο παρκέ. Κερδίζει με τον Λαρεντζάκη, τον Φαλ, τον μέγα Παπανικολάου, τον Μπολομπόι, τον Μπλακ, τον Πίτερς, τον εκρηκτικό ΜακΚίσικ, τον Κάνααν, που δεν είναι Ντόρσεϊ, αλλά αποδεικνύει διαρκώς, ότι ο Ολυμπιακός δεν τον πήρε για αντι-Ντόσεϊ. Αλλά για έναν τελείως διαφορετικό παίκτη, διαφορετικό ρόλο. Ακόμη και με τον… Τζορτζ Πάπας! Που ετοιμάζεται να σηκώσει ακόμη έναν τίτλο φέτος.

Ενα supporting cast παικτών που κανείς δεν υπολόγιζε ότι θα φτάσουν να θεωρούνται η ελίτ του μπάσκετ στην Ευρώπη. Όχι μόνο το πέτυχαν. Αλλά κάθε εβδομάδα που περνάει, εδραιώνουν την πεποίθηση, ότι αυτή η ομάδα, αποτελεί μια μίνι μπασκετική αθλητική «επανάσταση». Ένα φαινόμενο. Το οποίο ίσως μόνο ο Μπαρτζώκας να μπορεί να το εξηγήσει στην ολότητά του.

ΥΓ. Ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι ακόμη κορυφαίος προπονητής. Αλλά ποιος αμφιβάλει ότι θα γίνει; Και ότι το μέλλον του, η καριέρα του θα είναι ξανά, σύντομα, συνυφασμένη με τον Ολυμπιακό; Δεν προκαλεί καμία έκπληξη που οδήγησε το Περιστέρι στον τελικό του Κυπέλλου. Και μόνο που οι παίκτες του τον βλέπουν στην άκρη του πάγκου, είναι σαν να τον έχουν συμπαίκτη. Σε όλη του την καριέρα, ειδικά στον Πειραιά, ο Σπανούλης έχτιζε, απογείωνε καριέρες παικτών με την παρουσία του μέσα στο παρκέ. Συνεχίζει να το κάνει και από την άκρη του πάγκου. Είναι απλώς η φυσική εξέλιξη ενός μύθου του παγκοσμίου μπάσκετ.

Όταν ο κορυφαίος Ελληνας προπονητής, Γιώργος Μπαρτζώκας, αποφασίσει ότι θέλει να κάνει κάτι άλλο ή να πάει κάπου αλλού (σ.σ. κάτι που δεν προβλέπεται να γίνει σύντομα), ο «επόμενος» έχει ήδη βρεθεί. Εως τότε, ο Σπανούλης θα ετοιμάζεται. Και θα είναι έτοιμος. Προς το παρόν, θα παίξει στον πρώτο του τελικό Κυπέλλου. Στο πρώτο… εξάμηνο της προπονητικής καριέρας του.